Ένα υγιέστατο μωράκι γεννήθηκε στον νέο τρισάθλιο και απάνθρωπο καταυλισμό του πεδίου βολής στον Καρά Τεπέ. Τα τοπικά ΜΜΕ έγραψαν για «μήνυμα ελπίδας», μα η πραγματικότητα είναι διαφορετική: «Ένα μωρό γεννήθηκε στην κόλαση».

Σκέφτομαι τη μέρα που θα επιστρέψει από το νοσοκομείο στον βάλτο του καταυλισμού. Ένα νεογέννητο εκτεθειμένο στον άγριο βοριά, στη βροχή, στη λασπουριά. Σκέφτομαι τη μάνα εκείνη που θα προσπαθεί  να ζεστάνει το μωρό της τυλίγοντάς το σε κουρέλια, να πλύνει το μωρό της και να πλυθεί  η ίδια με κρύο νερό από μπουκάλι ή με έναν κουβά. Να περιμένει ώρες στην ουρά για να ζεστάνει λίγο νερό. Και όλα αυτά μέσα στον απίστευτα πυκνοκατοικημένο καταυλισμό εν μέσω πανδημίας.

Κι αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει χώρος στον παλιό Καρά Τεπέ γι’αυτήν την οικογένεια; Δεν υπάρχει χώρος σε κάποια δομή μέσα στην πόλη που να μπορεί να φιλοξενήσει μία λεχώνα και ένα νεογέννητο; Λίγη ανθρωπιά, μια ζεστή γωνιά.

Η ζωή δεν περιμένει. Αν η ελπίδα γεννήθηκε στην κόλαση, ας μην επιτρέψουμε να γυρίσει πίσω σ’αυτήν. Ας τη βοηθήσουμε να ζήσει.