Η κυρία Νίκη κάθε πρωί μαζί με τον σύζυγό της Στέλιο πήγαινε στις παραλίες.

Γονάτιζε μπροστά στο ακρογιάλι, σαν σύγχρονη Μαγδαληνή, άλλαζε τις βρεγμένες κάλτσες και τα παπούτσια των προσφύγων. Τα παλιά τα μάζευε, τα έπλενε, τα στέγνωνε ώστε να μπορεί την άλλη μέρα να τα ξαναδώσει. Το γεγονός αυτό έγινε η αιτία να της καταστραφούν τρία ηλεκτρικά πλυντήρια και μια μέση. Η δικιά της μέση.

Τα απογεύματα έβραζε αυγά τα έβαζε σε σακουλάκια με ψωμί και έτρεχε στο καράβι να τα δώσει στους πρόσφυγες, να έχουν μαζί τους για το ταξίδι.

Την κυρία Νίκη οι σημερινοί πορτιέρηδες του κινήματος αλληλεγγύης δεν την γνωρίζουν γιατί ποτέ δεν την συνάντησαν σε κάποιο πλοίο ή παραλία. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό.

Κακό είναι να αυτοαναγορεύεσαι σε μοναδικό εκφραστή του κινήματος και να προσπαθείς να το χωρέσεις σε τρία γραφεία όταν αυτό κάποτε απλωνόταν σ ένα ολόκληρο νησί.

Κρίμα!