Πάντως, παιδιά, αυτό που σε κάθε κρίση πανηγυρίζουμε που ξεγυμνώθηκε ο νεοφιλελευθερισμός και δικαιώθηκε το κοινωνικό κράτος να το προσέξουμε.

Ας θυμηθούμε ότι στην κρίση του 2008 οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και τα golden boys πηδάγανε από τα παράθυρα και ζητούσαν συγγνώμη που κατέστρεψαν την κοινωνία.

Μετά βρήκαν τρόπο να τα φορτώσουν σ’ εμάς και ησύχασαν.

Τώρα. όλοι εμείς του κοινωνικού κράτους, με το που είδαμε τους άλλους να χρειάζονται περισσότερους γιατρούς, είπαμε: Χε, χε! Σας τα λέγαμε εμείς.

Προσέξτε όμως πού πάει γενικά το πράγμα, γιατί αυτό που γίνεται είναι αδιανόητο. Ειδικά στη Βρετανία.

Στη Βρετανία, λοιπόν, δεν κλείνουν σχολεία, δεν κλείνουν πανεπιστήμια, δεν απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις έως 500 άτομα, δεν απολυμαίνονται συγκοινωνίες και τρένα. Τα πάντα μένουν ανοιχτά.

Και έδωσαν συμβουλή στους ηλικιωμένους και τους ευπαθείς να κλειστούν στα σπίτια τους.

Προσέξτε, λοιπόν, πώς σκέφτεται αυτός ο καραγκιόζης που έχει η Βρετανία για πρωθυπουργό.

Σου λέει, ας βγουν έξω να κολλήσουν. Θα αποκτήσουν και αντισώματα.

Οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς ας αναλάβουν την ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους να μην κολλήσουν. Αν κολλήσουν, είναι μάλλον ξεγραμμένοι.

Αυτό είναι καλό για το συνταξιοδοτικό.

Είναι επίσης καλό για το δημόσιο σύστημα Υγείας, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι ηλικιωμένοι και οι ευπαθείς κοστίζουν περισσότερο στο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Αρα, όσο περισσότερος κόσμος πεθάνει τόσο περισσότερο ισχυρή θα βγει η βρετανική οικονομία στη συνέχεια.

Επίσης, δεν κλείνουν οι επιχειρήσεις. Άρα η ζημιά περιορίζεται σε σχέση με άλλες χώρες που κλείνουν τα πάντα.

Και έτσι, όταν περάσει η φάση, η Βρετανία θα είναι μπροστά από τους υπόλοιπους.

Ας μιλήσουμε καθαρά. Αυτό που κάνει ο Μπόρις Τζόνσον είναι κοινωνικό πείραμα.

Πρώτον, αντίκειται στις δεσμεύσεις όλων των σύγχρονων κρατών του κόσμου ότι είναι υπεύθυνα για τη ζωή των πολιτών τους.

Δεύτερον, αντίκειται στις αρχές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Τρίτον, αυτό: είναι κοινωνικό πείραμα. Μόνο ο Χίτλερ θα μπορούσε να συζητήσει σοβαρά για κάτι τέτοιο. Τι λέμε τώρα;

Το χειρότερο: αυτό συμβαίνει και κανείς δεν μιλάει.

Βασικά μιλάνε διάφοροι Βρετανοί ειδικοί, επιδημιολόγοι, γιατροί και άνθρωποι από ευπαθείς ομάδες και λένε τον Τζόνσον εγκληματία.

Και στο τουίτερ τον λένε παράφρονα. Χμ… Όχι, δεν είναι.

Ούτε οι ναζί ήταν. Οι παράφρονες δεν έχουν συναίσθηση των επιπτώσεων των πράξεών τους.

Εμείς οι υπόλοιποι όμως; Οι δημοσιογράφοι; Οι διαμορφωτές κοινής γνώμης; Καθόμαστε και τα κοιτάμε όλα αυτά και δεν μας κάνει καμία εντύπωση.

Πώς είναι δυνατόν να είσαι δημοσιογράφος, να περνάει τέτοιο πράγμα από το χέρι σου και να μην σου κάνει καμία εντύπωση;

Και να γράφεις άρθρα με τίτλο «Άλλο δρόμο διαλέγει η Βρετανία».

«Προβληματισμός στη Βρετανία για τα μέτρα Τζόνσον».

«Τι είναι η ανοσία αγέλης» – ;;;;;;;;;;;;

Τι είναι η ανοσία αγέλης; Παθαίνουν το 60% την αρρώστια, αναπτύσσουν αντισώματα και σταματάει ο ιός να μεταδίδεται…

Ανησυχία για το τουρνουά του Γουίμπλεντον, την πρεμιέρα του Τζέιμς Μποντ – μπλα, μπλα, μπλα.

Η αναλύσεις του τύπου «μπορεί και να του βγει…».

«Το στοίχημα του Μπόρις».

ΡΕ, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ;

Αν κολλήσει το 60% των Βρετανών, είναι 40 εκατομμύρια.

Με 3% θνησιμότητα είναι 1,2 εκατομμύρια νεκροί.

Ο τύπος θέλει διεθνή δίκη και κρέμασμα.

Και εμείς καθόμαστε και κουνάμε το κεφάλι. Και συγκινούμαστε με το Άουσβιτς και λέμε ποτέ ξανά.

Ποτέ ξανά, ε; Δείτε το. Εκεί πέρα είναι. Μην πει κανείς ότι δεν το βλέπει.

Και δεν μιλάμε καν για την Γκάνα ή για τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό. Για ένα από τα πιο ανεπτυγμένα κράτη στον κόσμο μιλάμε.

Το οποίο καθαρίζει διά του κορωνοϊού το συνταξιοδοτικό του και το ασφαλιστικό του και το κοινωνικό κράτος από τα περιττά βάρη και τα κατακάθια.

Ας πανηγυρίσουμε λίγο ακόμα για τη δικαίωση του κοινωνικού κράτους.

Ο σχολαστικός