Χιουμορώδες και εύθυμον αφήγημα.
” ‘Ωδυνεν όρος και έτεκεν μυν” είπαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι διά να σκώψουν την υπερβολήν. Ο Σεκησπύρος – όπως τον μετεγλώττισαν οι δικοί μας λογιότατοι των αρχών του παρόντος αιώνος- “πολύς θόρυβος για το τίποτα” !!
Διότι δεν νοείται τόσος σαματάς της κοιλίας ημών από μίαν εύγευστον πάσταν, που φιλοφρόνως με εφίλεψεν συνάδελφος εν υπηρεσία, εορτάζουσα την εορτήν της, όταν την επεσκέφθην οίκοι και της ευχήθηκα τα χρόνια πολλά.
Εικάζω ότι η πάστα ήτο προφανώς ηλλοιωμένη, βεβαίως με την παντελή έλλειψιν ψυγείων τω καιρώ εκείνω.
Συνέπεσε όμως την ίδια μέρα να γιορτάζει και η θεία μου Ελένη Γεωργίου Καμπαδέλλη και το βράδυ της ίδιας ημέρας ήμουν καλεσμένος στο εορταστικό τραπέζι που παρέθετε και το γλέντι φυσικά κατά τα ειωθότα. Διότι ειρήσθω εν παρόδω ο θείος Γεώργιος Δέλτα Καμπαδέλλης, ήταν ένας άρχοντας ευπατρίδης, ένας άνθρωπος πολύ large, μεγαλοπρεπής στην εμφάνιση, με ωραίο μούσι- σφήνα και μύστακα αρειμάνιον, τσιγγελωτόν, σιδερωμένο αλά Κάιζερ και πλατύ χαμόγελον καλοσυνάτον.
Ήτον καλοφαγάς μέχρι γαστρίμαργος. Τα εκάστοτε τσιμπούσια του ήταν εντυπωσιακά και κραυγαλέα.
Όταν πήγα κατηφής και δύσθυμος, κάθησα σε μιαν άκρη του τραπεζιού. Είχα την κρυφήν ελπίδα να μου περάσει η μικρή αδιαθεσία, ώστε να φάγω και να γροικίσω….τα ποιητικά αυτά αριστουργήματα του Τσελεμεντέ, πεποιημένα διά της δεξιοτέχνου χειρός της θείας μου. Έρριξα φευγαλέον βλέμμα και είδα πιατέλες φαρφουρένιες, γεμάτες με παντός είδους αχνίζουσες προκλήσεις.
Μέσα σ’ όλα είδα και κοκορέτσι ακόμα και σπληνάντερο, που μ’ έφεραν σίελον λιγούρας. Περιέφερα τους οφθαλμούς κύκλω της τραπέζης και περιεργάσθην τους συνδαιτημόνας. Όλοι τους ήταν εύχαρεις και κρατούσαν ολόρτα τα πηρούνια τους σαν καμάκια, με μιαν προσμονήν, να επιπέσουν επί των εδεσμάτων.
Και δεν άργησεν η θεία στιγμή.
Είδα απέναντι μου στο τραπέζι τον φίλον μου οδοντογιατρόν Γιάννη Χατζηδημήτρη και κατά σύμπτωση δίπλα μου καθόταν η μήτηρ αυτού μακαρίτις ( κυρία) Μαριάνθη, σπεσιαλίστ ιατρικών συμβουλών διά κάθε περίπτωσιν και διά πάσαν νόσον. Εν τω μεταξύ εγώ έβλεπα τα πηρούνια των άλλων να εργάζονται φιλοτίμως και αυτοί να πλαταγίζουν με απόλαυσιν τις χειλάρες των και δόσ’ του να καταλύουν βουλιμιώντες, συνεπαρμένοι από την ηδονήν της γεύσεως. Εγώ τίποτα. Θεωρούσα με παράπονο και κατέπινα το πικρό σάλιο μου, βεβαίως μυχιαίτατα στενοχωρημένος….
Κάποια στιγμή όμως με “ανθίστηκε” ( μάγκικη λέξη) η κυρία Μαριάνθη.
– Γιαννακό, γιατί δεν τρως, με ρωτά.
– Α, κυρία Μαριάνθη μου, έχω ανωμαλία στην κοιλιά.Σαν κόψιμο να πούμε.
– Έλα δω και σήκωσεν επιτακτικώς τον δείκτην της χειρός της.
Πήγαινε αμέσως κάτω στην κουζίνα και ζήτα μια σκορδοπαπούδα, τρύπησε την δέκα φορές με καρφίτσα και μετά τοποθέτησεν την, ως υπόθετον, όπου δει.
Στο άκουσμα της παραδόξου αυτής συνταγής, ένα αναίτιο βλακώδες χαμόγελο άνθισε στα πικραμένα χείλη μου, σαν κλαυσίγελως.
Βλέπουσα τον δισταγμόν μου η κυρία Μαριάνθη επανήλθεν δριμύτερα.
– Άκσι π’ σι λέγου…..πήγαινε κάντο κι έλα να φας.
Ένιωσα κάτι σαν προσδοκία και σαν έμπνευση….
Λες μαθές να’ χουμε αποτέλεσμα….
Η κυρία Μαριάνθη ήτο κατηγορηματική.
Πράγματι κατέβηκα στην κουζίνα και ε τ έ λ ε σ α επακριβώς την συνταγήν.Επιστρέφοντας όμως, ένιωσα το “υπόθετον” μου να πέφτει.Πήγα στη θέση μου και πλακοκάθησα- άπελπις πλέον. Η κυρία Μαριάνθη μου έρριξεν βλέμμα ερευνητικόν.
Μαθές τι έγινε.
– Αποτυχία έπεσεν καθ’ οδόν!
– Πάγηνι να τ’ ξαναβάλ’ς!
Έντρομος την ερωτώ: “Την ίδια” ;
Ω! Γαργαντούα λαίμαργε, σαν τι παιχνίδι μου παίζεις!
Τέλος πάντων ξαναπήγα…..Πρέπει να πέρασεν ως μισή ώρα..
Το θαύμα έγινε! Ένιωσα ανακούφιση στο ένδερο και στην κοιλιά. Από το ανοικτό παράθυρο είδα την σελήνη εν τη πληρότητι αυτής – “σελαγίζουσαν”- με αυταρέσκειαν και να με παροτρύνει.
Ο πρώτος μεζές που έφαγα ήτον γαλέος σκορδαλιά ( προς τιμήν του σκόρδου βεβαίως). Ύστερα δοκίμασα εκείνο το θεσπέσιο κρασί, το βαρελίσιο, που ήταν όλο άρωμα, πτήσις και αφρός!
Τώρα ονειροπολών λέγω. Πόσο μακρυνά είν’ ολ’ αυτά και πως ηλλοιώθη το κάλλος της φύσεως και αυτής ακόμη της πατρώας πόλεως, που τόσον έντονα είχαμε ζήσει!….
Πάντως η σκορδοπαπούδα απεδείχθη τελεσφόρον φάρμακον!
Σημ. * Σκορδοπαπούδα. Η σκελίδα του σκόρδου.
