Μόλις πριν λίγες ημέρες το Υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε την διάθεση πίστωσης 8 εκατ. ευρώ για την τουριστική προβολή. Σημαντικό τμήμα αυτής της πίστωσης αφορά την περιφέρεια Β. Αιγαίου, που μαζί με νησιά από την περιφέρεια του Ν. Αιγαίου σήκωσαν το μεγάλο βάρος των πιέσεων από τις προσφυγικές ροές
Μόλις την Κυριακή,έγινε στο επιμελητήριο ημερίδα με θέμα “Τουρισμός και ανάπτυξη στο Βόρειο Αιγαίο”. Σε αυτή συμμετείχαν φορείς και επιχειρηματίες.
Ενώ το λογικό θα ήταν, αυτή η ημερίδα να αποτελούσε την ευκαιρία για την παρουσίαση – επιτέλους – ενός σχεδίου τουριστικής ανάπτυξης, σε περιφερειακό επίπεδο και από την ίδια την περιφέρεια κάτι τέτοιο δεν έγινε. Την ημερίδα την συνδιοργάνωσε ο δήμος και όπως ανέφερε ο εκπρόσωπός της περιφέρειας, αυτή δεν είχε προσκληθεί ως εισηγήτρια. Το πιο πιθανό, γνωρίζοντας τις σχέσεις δήμου και περιφέρειας, είναι ο άνθρωπος να έχει δίκιο. Πάντως, από ότι διαβεβαίωσε τους παρευρισκόμενους, η “περιφέρεια έχει σχέδιο”.
Δεν ξέρουμε αν εννοούσε το σχέδιο τουριστικής προβολής της περιφέρειας για το 2017 ή κάτι άλλο, άγνωστο σε εμάς, αλλά πάντως σε αυτή την ημερίδα θα ήταν μια καλή ευκαιρία, τα διαφορετικά σχέδια, όσα υπάρχουν, των διαφορετικών φορέων, όποιων έχουν, να παρουσιαστούν και να συζητηθούν. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Αλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά.
Στην ημερίδα παρουσιάστηκαν και συζητήθηκαν για ακόμα μια φορά τα θέματα που αφορούν τον τουρισμό, ενώ μέσα από τις πάντα ενδιαφέρουσες εισηγήσεις των πανεπιστημιακών, δόθηκαν στοιχεία, τέθηκαν ερωτήματα, υπήρξαν απαντήσεις.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ημερίδας είναι ότι οι αφίξεις των ξένων τουριστών στη Λέσβο, το 2015 μόλις ξεπέρασαν τις 130.000, αυτό σε μια χρονιά οι αφίξεις ξένων τουριστών στην Ελλάδα, ξεπέρασαν τα 26 εκατ. Σταγόνα στον ωκεανό δηλαδή.
Το πιο προφανές συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η Λέσβος δεν είναι εντός του διεθνούς τουριστικού χάρτη. Αυτό άλλωστε είναι και το πραγματικό ερώτημα που θέτουν οι ξένοι στις εκθέσεις και τις συζητήσεις. Το “πως θα έλθουμε στην Λέσβο;” τίθεται ως ερώτημα από ανθρώπους που ούτε καν ξέρουν που βρίσκεται το νησί μας και δεν έχει να κάνει με το αν υπάρχει σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τη Λέσβο, όπως λανθασμένα το ερμηνεύουν μερικοί από τους εμπλεκόμενους επιχειρηματίες και φορείς.
Κατά τα άλλα, από τους παρευρισκόμενους επιχειρηματίες και φορείς, λίγοι αναρωτήθηκαν με ποιο τρόπο θα αξιοποιηθούν οι πιστώσεις της τουριστικής προβολής που εξασφαλίστηκαν και για την περιφέρεια μας. Ίσως να αγνοούσαν την ύπαρξη τους, ίσως να έχουν αποφασίσει ότι από εκεί δεν έχουν να περιμένουν τίποτα, ίσως, πάλι και τα τρία μαζί.
Όμως έγιναν (για ακόμα μια φορά) προτάσεις από επιχειρηματίες “για τη μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα που τόσο έχει ανάγκη το νησί”, που όμως οι ίδιοι (οι επιχειρηματίες) δεν την κάν0υν, αλλά περιμένουν μάλλον κάποιον άλλο, δεν έγινε κουβέντα (από τους επιχειρηματίες και τους φορείς τους) γιατί η δυνητική δυναμικότητα του νησιού ασφυκτιά στη στενή σεζόν των 2-2,5 μηνών τον χρόνο, αλλά εκφράστηκε και η γνωστή λογική “εμείς θέλουμε τον πολιτισμό και το περιβάλλον αλλά θέλουμε ….και την ανάπτυξη”.
Στόχος η απελευθέρωση του παραγωγικοί δυναμικού.
Στην ημερίδα, για ακόμα μια φορά, η τοπική τουριστική επιχειρηματική τάξη και οι ενδιαφερόμενοι φορείς της, αλλά και η περιφέρεια και ο δήμος, άκουσαν από τους πανεπιστημιακούς – για τους οποίους ο πρώην δήμαρχος του νησιού μας είπε ότι “αν θέλεις να διαλύσεις το κράτος βάλε στην κυβέρνηση τρεις από αυτούς“, αυτά που επί τόσα χρόνια οι πανεπιστημιακοί και οι άλλοι ειδικοί τους λένε. Για ακόμα μια φορά η τοπική τουριστική επιχειρηματική τάξη και οι ενδιαφερόμενοι φορείς της, αλλά και η περιφέρεια και ο δήμος έκαναν μεταξύ τους ένα διάλογο “κωφών”
Πριν από πάρα πολλές δεκαετίες οι κλασικοί του μαρξισμού, είχαν μιλήσει για “τις παραγωγικές σχέσεις που φρενάρουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων”. Ο τουριστικός τομέας της Λέσβου είναι ένα ζωντανό παράδειγμα.
Ενώ αυτός έχει εδώ και καιρό τη δυναμική να εκτιναχθεί, ενώ σήμερα το νησί έχει μπει στον παγκόσμιο χάρτη και αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν όχημα για να μπει και στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη, ενώ σήμερα το νησί αναγνωρίζεται διεθνώς ως ένα από τα σπουδαιότερα γεωπάρκα, ενώ σήμερα το νησί έχει τόσα να επιδείξει, αυτό το δυναμικό μένει καθηλωμένο.
Οχι γιατί δεν υπάρχει σύνδεση της Λέσβο με τη Θεσσαλονίκη, ούτε ακόμα γιατί το εισιτήριο για να έλθει κάποιος στη Λέσβο είναι ακριβό. Δεν είναι καν οι πόροι οι αναγκαίοι για την “τουριστική προβολή”, που τώρα πια είναι άφθονοι
Μένει καθηλωμένο γιατί οι “καθ’ ύλην αρμόδιοι” αυτοί δηλαδή που θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες του ¨τουριστικού προϊόντος” αυτάρεσκα ο κάθε ένας για τον εαυτό του θεωρεί ότι αυτός και μόνο αυτός, κατέχει “το χρυσό κλειδί της γνώσης” και δεν έχει ανάγκη (ως ένας μικροαστός ιδιοκτήτης που είναι) κανέναν άλλο.
Με αυτόν τον τρόπο ένας τομέας που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην παραγωγική ανασυγκρότηση του νησιού μένει στάσιμος, το διαθέσιμο παραγωγικό δυναμικό, δηλαδή οι τουριστικοί μας πόροι, μένουν ανεκμετάλλευτοι και το μόνο που μπορεί να περιμένει αλλά και να προσπαθεί κανείς είναι να γίνει αυτό, που πάλι οι κλασικοί του μαρξισμού είχαν περιγράψει ότι πρέπει να γίνει όταν υπάρχουν τέτοιας έκτασης αντιθέσεις:
Να απελευθερωθούν δηλαδή οι “φυλακισμένες παραγωγικές δυνάμεις” με την κατάργηση της “υπάρχουσας τάξης των πραγμάτων”.
