ΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ

Ειδήσεις και αναλύσεις από τη Λέσβο και την Ελλάδα με αριστερή ματιά!

Δεύτερο Θέμα Τόπος

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΙΤΕΣ ( Ζ’ΤΙΑΝ’) ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

Γράφει ο Βασος Ι. Βομβας
Εν αρχή ην ο λογος. Και ο λογος ην προς τον Θεον. Και Θεος ην ο λογος.
Κι απ’ αυτη την αποψη,  ο Θαραπς ηταν και ο Λογος και ο  Θεος, αφου ειχε ανοικτη γραμμη μαζι του και τον τηλεφωνουσε,  καθε φορα που  του ζητουσες να μεσιτευσει, για την σωτηρια της ψυχης σου. Ενιοτε μιλαγε και με τον Τρουμαν (τον Προεδρο των ΗΠΑ) για την αποστολη βοηθειας στον ρημαγμενο τοπο μας.
Παναγαθος, με βλεμμα αμνου, κοντοκουρεμενος παντα,  ετεινε το χερι του για να του δωσεις τον οβολον σου, χωρις ποτε να σε πιεζει,  μ’ αυτο το επιμονο μουρμουρητο, που ειχαν οι αλλοι συναδελφοι του. Το σεξουαλικο του ενστικτο τον προδιδε, οταν περνουσε απο τα σκαλια του Αγ. Θεραποντα, εξω απο το Γυμνασιο μας ( το μονιμο στεκι του), κανενα μπανικο αγορακι και τοτε μεταμορφωνονταν σε παιδεραστη (κωλομπαρα)  επιπεδου. 
Τρεχαν τα σαλια του και εκστομιζε, με σιγανη φωνη, ερωτικα καλεσματα. 
Τον τσακωσα μια φορα κι οταν τον ψευτομαλωσα,  αρχισε να μου λεει διαφορα ακαταληπτα  και σηκωνοντας τα ματια του στο ουρανο, ζητουσε απο τον Υψιστο την μαρτυρια του, οτι μαθες, αυτος δεν εκανε τιποτα. Φιλανθρωπος, κατα που ελεγαν, βοηθουσε οικονομικα, απο τα χρηματα της επαιτειας του, αλλους αναξιοπαθουντες. Αυτος ηταν. ” ί .Θαραπς “, ο συμπαθεστερος ολων των επαιτων της πολης μας!
 Ο,  εν τω μεσω της φωτογραφιας ευρισκομενος,  το “Κουνατς ( αντε βρες τι παει να πει) ή Σκιλιτός” , εμενε σε μια μικρη ξυλινη παραγκα στο Κιοσκι . Τις βροχερες μερες, μολις εβγαινε ο ηλιος, συνηθιζε να απλωνει για στεγνωμα,  τα πενηνταδραχμα χαρτονομισματα, του κοπου της επαιτειας του, μπροστα στην παραγκα του. Εμεις, τα παιδια του Κιοσκιου, κρυμμενοι πισω απο τον τεραστιο πλατανο, που ηταν ακριβως απεναντι του, τον πετροβουλουσαμε και μολις εβγαινε απο τη παραγκα του, εν χορω ρυθμικα φωναζαμε :

Σκιλιτομ τομ – τομ ( δις)
Κουνατς, Κουνατς…..
Και οργισμενος  απαντουσε:
– Δε θα πεσιτι στα χεριαμ, ρε καυκαλοπουρδουμουνας ντολια…..
Κι εμεις, περιχαρεις που τον ειχαμε εξαγριωσει, τρεχαλα φευγαμε….
Του τριτου δεν εχω συγκρατησει το παρατσουκλι. Δεν ηταν απο τους πρωταγωνιστες! Αλλα με ποση ηρεμια, “ανακουρκουδος”, οπως καθεται,  στα σκαλακια, με το καπελο-σκουφο του, καπνιζει ησυχως ” του τσιγαρουτ”,   πανευδαιμων εν τη πτωχεία του!
Δεν ξερω, αν καποιος συντοπιτης μου, ασχοληθηκε ποτε με τους ζητιανους της πολης μας. Αμφιβαλλω. Πετροπουλοι, δεν υπαρχουν πολλοι, για να ασχοληθουν με το ειδος αυτο,  της “αστικης λαογραφιας” οπως λεγεται.
Οπως γραφει, ο Μικος Πεσμαζογλου, κατω απο τη δικη μου αναρτηση, εν ειδη σχολιου, μας δινει και τη δικη του αποψη πανω στο θεμα που θιγω.
” Κατα τη δικη μου αποψη, γραφικοι με την εννοια του ξεχωριστου, αυθεντικου, πσραξενου, γοητευτικου, αναγνωρισιμου, λιγο στον κοσμο του…Μερικοι εκφράζαν και μια θυμοσοφια. Υπαρχουν ακομα, απλα κανεις πια δεν ασχολειται. Δεν τον αναγνωριζω τον τριτο αλλα ετσι που απολαμβανει το(ν) τσιγαρο του αναρωτιεμαι ποσα πραγματα παλια αποτελουσαν ξεχωριστη, πληρη και “επαρκη”, αληθινη καθημερινη απολaυση, για καποιους ανθρωπους, που δεν ειχαν τιποτα, αλλα θαρρεις πως μεσα απ’ αυτα τα ειχαν ολα”…..
Ναι Μικο, τα ειχαν ολα!
Ιανουαριος του 2022.