Αν η είδηση για τις αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ  περάσει “στα ψιλά”, αυτό θα οφείλεται στο γεγονός ότι πλέον αποτελεί μια “νέα κανονικότητα”.

Πράγματα, εδώ και καιρό ο ΕΛΓΑ έχει ελαχιστοποιήσει τον χρόνο απόδοσης των αποζημιώσεων στους αγρότες που παθαίνουν ζημιές και τον έχει φτάσει, από τον περίπου ενάμιση χρόνο που ήταν πριν, ακόμα και σε κάτω από 7 μήνες!

Βεβαίως αυτό το γεγονός δεν ενδιαφέρει πολλούς, ενδεχομένως ούτε καν τους ίδιους τους αγρότες. Ειδικά όμως τους τελευταίους τους ενδιαφέρει όταν -κούφια η ώρα – κάποιος αγρότης χρειαστεί να αποζημιωθεί για ζημιές που έπαθε ή θα πάθει!

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ως “νέα κανονικότητα” μπορεί να εγγραφεί και το γεγονός ότι πλέον κανείς πολίτης δεν έχει λόγο να σκέφτεται, ειδικότερα σε εποχή κρίσης,  “τι θα γίνει αν μείνω ανασφάλιστος;” Πάνω από ένα χρόνο η ελεύθερη πρόσβαση όλων στο δημόσιο σύστημα υγείας είναι γεγονός στη χώρα μας.

Αλλά κάποιος θα πει “τι με νοιάζει εμένα, εγώ δεν είμαι ανασφάλιστος” και θα έχει δίκιο. Μακάρι να μην είναι ανασφάλιστος, αλλά αν -κούφια η ώρα – μείνει, ξέρει τώρα πιά, ότι έχει τουλάχιστον αυτή στην ζωή του!

Να και μια τρίτη “νέα κανονικότητα” που αχρείαστη να είναι, υπάρχει και είναι καλό που υπάρχει! Συμβαίνει κάτι ξαφνικό και βρίσκεσαι στον δρόμο! Χωρίς δουλειά χωρίς τίποτα, υπάρχει όμως το Κοινωνικό Επίδομα Αλληλεγγύης που μπορεί να σου εξασφαλίσει ένα ελάχιστο εισόδημα για να μπορέσεις να ζήσεις.

Είναι μικρο το εισόδημα, προφανώς και είναι, ούτε λόγος. Π.χ. στην περίπτωση μιας οικογενείας με τέσσερα ανήλικα παιδιά που ξαφνικά βρίσκεται στο δρόμο, μπορεί να της εξασφαλίσει ή της εξασφαλίζει 600 ευρώ το μήνα.  “Παραμύθια θα πει κάποιος, εμένα ποτέ δεν θα μου χρειαστεί”.

Μακάρι! Ετσι και αλλιώς, άλλωστε, οι κανονικότητες, είναι κανονικότητες γιατί ακριβώς ξέρουμε ότι είναι εκεί και ας μην τις χρειαστούμε!