Το μίσος ποτέ δεν ήταν η απάντηση, όσες φορές και αν τέθηκε ιστορικά το ερώτημα. Η Μόρια χαλάει τη σούπα της ευτυχίας των πρώτων μηνών του «μέλιτος» της κυβέρνησης Μητσοτάκη
Το προσφυγικό ήταν για τους προηγούμενους θέμα ανθρωπισμού, ενώ για την τωρινή κυβέρνηση είναι ζήτημα ασφάλειας, είπε γνωστός ακροδεξιός μαϊντανός βουλευτής της Ν.Δ. Και πραγματικά, η Ν.Δ. πολιτεύτηκε καλλιεργώντας το μίσος και τη διχόνοια. Δηλητηρίασε την κοινωνία με φοβικά σύνδρομα.
Στοχοποίησε πρόσφυγες, μετανάστες και αλληλέγγυους. Πυροδότησε αντιδράσεις και με κάθε τρόπο διαλαλούσε ότι όταν έρθει στην εξουσία θα διώξει τους «ξένους» και θα εφαρμόσει πολιτική αποτροπής. Σήμερα πισωγυρίζει σαν τον κάβουρα -ευτυχώς- και, χωρίς να το διατυμπανίζει, παίρνει πίσω όσα ακραία και ανεδαφικά υποστήριζε με πάθος.
Επτά μήνες τώρα η κυβέρνηση έμεινε πιστή στο δόγμα της αποτροπής. Άφησε τους πρόσφυγες να στοιβάζονται στη Μόρια (και όχι μόνο) κατά χιλιάδες. Τους ανθρώπους να κοιμούνται στις λάσπες, σε πρόχειρα καταλύματα, χωρίς καμία φροντίδα, ελάχιστη τροφή, χωρίς ζέστη, χωρίς αποχέτευση και βασικούς όρους υγιεινής. Τους άφησε χωρίς πρόσβαση στην υγεία, για να δουν το ακραίο πρόσωπο μιας εξουσίας που δεν αστειεύεται. Εξήγγειλαν κλειστές δομές σε μέρη – κρανίου τόπους.
Τους αφαίρεσαν το δικαίωμα μιας έστω στοιχειώδους διαβίωσης. Για να απογοητευτούν και να φύγουν; Όχι βέβαια. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πού να πάνε. Για να στείλουν, λέει, το μήνυμα στους άλλους να μην έρχονται, που φυσικά συνέχισαν να έρχονται. Τόσο απλοϊκή η ερμηνεία και η ανάλυση της ακροδεξιάς προπαγάνδας.
Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί κανείς ότι όσο υπάρχουν πόλεμοι και πείνα οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να έρχονται; Πόσο γελοίο να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να σταθεί φράχτης μπροστά στα κύματα των ανθρώπων που δεν έχουν ελπίδα. Εικόνες ντροπής, που προσβάλλουν τα μάτια που τις αντικρίζουν, τα στόματα που δεν ξέρουν τι να πουν και τα μυαλά που αδειάζουν.
Από όλες τις εικόνες της Μόριας, μία μου καρφώθηκε στο νου. Μέσα στις λάσπες, κάτω από τα νάιλον, ένας πατέρας φαίνεται σαν να τραγουδά στο μικρό του παιδί. Τα γυμνά του πατουσάκια τσαλαβουτούν χορεύοντας στις λάσπες. Στο λαμπερό χαμόγελο του παιδιού όμως φύτρωνε η ελπίδα και ξεσπάθωνε η αγάπη. Οι ψυχές όσων ήταν γύρω γαλήνευαν. Τα πρόσωπα φεγγοβολούσαν.
Το μίσος ποτέ δεν ήταν η απάντηση, όσες φορές και αν τέθηκε ιστορικά, το ερώτημα. Η Μόρια χαλάει τη σούπα της ευτυχίας των πρώτων μηνών του «μέλιτος» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με την «αποτροπή» σωρεύει υπερπλεόνασμα ανασφάλειας και εκτρέφει μίση. Γι’ αυτό οι ακροδεξιές της παραδοξολογίες καταρρέουν υπό το βάρος της πραγματικότητας και αναιρεί όσα έλεγε για κλειστά κέντρα και πρόσφυγες εκτός δομών Υγείας.
Όσους «αγανακτισμένους» πολίτες και αν βγάζουν στον αφρό της επικαιρότητας, και όσες διεφθαρμένες ΜΚΟ και αν ανακαλύπτουν, απλώς πυροβολούν τα πόδια τους. Όσο δεν δίνουν άμεσες λύσεις στα προβλήματα που βάσει πολιτικού σχεδίου οι ίδιοι άφησαν να γιγαντωθούν, θα τρώνε τα μούτρα τους, στις λάσπες, κάθε μέρα και το ξέρουν. Της Μόριας και όπου αλλού.
