«Το γεγονός ότι ζούμε σε έναν ανθρωποκεντρικό κόσμο που αντιμετωπίζει τα άλλα έμβια όντα με αποστροφή, αδιαφορία και ασέβεια, δεν γίνεται πλέον αποδεκτό από μένα. Με πληγώνει πάρα πολύ. Θέλω να δω τους ανθρώπους να φέρονται στα ζώα με βαθύ σεβασμό».

Μάλλον αργεί ακόμα η μέρα που ονειρεύεται η Σούζαν Τσέρνακ Μακελρόι, έτσι όπως την περιγράφει στο βιβλίο της «Τα ζώα σαν οδηγοί της ψυχής» (εκδόσεις Κέδρος), αφού αυτή η ανθρωποκεντρική προσέγγιση των πάντων, του περιβάλλοντος και των πλασμάτων του συμπεριλαμβανομένων, εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη.

Ο άσκοπος θάνατος ενός 27χρονου χιμπατζή ανοίγει εκ νέου τη συζήτηση για τη χρησιμότητα των κάθε είδους ζωολογικών κήπων και την αναγκαιότητα εγκλεισμού άγριων ζώων προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, κοινώς για ψυχαγωγικούς λόγους. Τα ζώα, γενικώς, και τα άγρια, ειδικώς, έχουν τη δική τους ανεξάρτητη ύπαρξη και δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης για ιδιωτικό (ή δημόσιο) κέρδος. Οι ζωολογικοί κήποι είναι μονάδες εγκλεισμού για τα ζώα, ποτισμένες με αγωνία, φόβο, απογοήτευση, βία και κατάθλιψη, συναισθήματα που βιώνουν καθημερινά και επαναλαμβανόμενα για πολλά χρόνια, ίσως και μέχρι τον θάνατό τους.

Οι υποκριτικές ανακοινώσεις και τα κροκοδείλια δάκρυα του ιδιοκτήτη του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου δεν αρκούν για να ξεπλύνουν την οδύνη από τον θάνατο ενός άγριου ζώου που έμενε επί τουλάχιστον 15 χρόνια σε συνθήκες βίαιου εγκλεισμού.

Παλιότερα, είχαμε τα περιστατικά με τα δύο τζάγκουαρ, που επίσης θανατώθηκαν, ενώ έντονες ήταν οι διαμαρτυρίες για το δελφινάριο της εν λόγω επιχείρησης. Κάποια στιγμή, όλοι πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη!