Αποφασισμένος να σπουδάσει, να ζήσει στην Ελλάδα και, όταν μπορέσει να ψηφίσει. Από την Μόρια στο ΕΜΠ, ο 19χρονος Κούρος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, που πριν τρία χρόνια έφτασε πρόσφυγας στην Λέσβο από το Ιράν. Μίλησε Στο Κόκκινο και τον Γιώργο Τραπεζιώτη για την περιπλάνηση του ίδιου και της οικογένειάς του από καταυλισμό σε καταυλισμό. Μίλησε όμως και για την αγκαλιά του δημόσιου σχολείου που είναι το μεγάλο βήμα για την ένταξη των προσφυγόπουλων στην κοινωνία.

«Η ένταξη στην τοπική κοινωνία δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα. Οι πιο πολλοί πρόσφυγες δεν έχουν την ευκαιρία να μπουν στο δημόσιο σχολείο. Αν τα καταφέρουν, τότε η κοινωνία τους αποδέχεται πολύ καλά. Στον τομέα της εκπαίδευσης προσφύγων μπορεί να γίνει παραπάνω προσπάθεια στην Ελλάδα. Όμως σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης που δεν θέλουν καν πρόσφυγες, η Ελλάδα κάνει αρκετά».

«Όταν φτάσαμε στην Λέσβο για 2 μήνες ζούσαμε στην Μόρια, μετά σε άλλο καταυλισμό στο δήμο Μυτιλήνης κι όταν έκλεισε, μας μετέφεραν στο καινούργιο camp στην Λέσβο». Κάπως έτσι συνεχίστηκε η οδύσσεια της προσφυγικής οικογένειας του Κούρος από το Ιράν, στην Ελλάδα. Πριν από 3 χρόνια. Όταν δεν μίλαγε ελληνικά. Σήμερα, έχοντας αριστεύσει στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, βλέπει την είσοδό του στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων του ΕΜΠ.

«Στην χώρα μου είχα τελειώσει την Α’ Λυκείου. Ήθελα να συνεχίσω, να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο. Οι γονείς μου με υποστήριξαν πολύ, αλλά χωρίς τους καθηγητές του σχολείου μου δεν ξέρω πώς θα ήμουν τώρα. Δεν ξέρω πώς να τους ευχαριστήσω. Έχω φίλους, βγαίνουμε, δεν ξέρω τι άλλο να θέλω».

«Αν μπορέσω, προτιμώ να ζήσω στην Ελλάδα. Έχω χτίσει κάτι εδώ. Στο Ιράν δεν μπορώ να γυρίσω. Φύγαμε για λόγους πολιτικούς και θρησκευτικούς. Θα ήθελα και να ψηφίσω φέτος, αλλά δεν έχω το δικαίωμα γιατί δεν είμαι Έλληνας πολίτης. Όμως πιστεύω πως όλοι οι συμμαθητές μου πρέπει να πάνε να ψηφίσουν. Είναι σημαντικό να παίξεις ρόλο στο τι θα γίνει στην χώρα σου».