Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Πέτρος Κόκκαλης, συνεχίζει τις προσπάθειες στήριξης των μικρών νησιών του Αιγαίου, σε συνέχεια όσων διασφαλίστηκαν στο μεταβατικό κανονισμό της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όταν μεταξύ άλλων κατάφερε να διατηρήσει τον αυξημένο προϋπολογισμό.
Σήμερα υπερψηφίστηκε και υιοθετήθηκε με διαπαραταξιακή στήριξη η γνωμοδότηση που συνέταξε ο ευρωβουλευτής για τα νησιά και την πολιτική συνοχής, δεδομένων των αντικειμενικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι νησιωτικές και απομακρυσμένες περιοχές, ειδικά σε καιρό κλιματικής κρίσης και πανδημίας.
Τα βασικά σημεία της γνωμοδότησης αφορούν:
- την επαναφορά των κονδυλίων στα προγράμματα POSEI για τις ιδιαίτερα απομακρυσμένες περιοχές και των ειδικών μέτρων για τη γεωργία που αποτελούν βασικά εργαλεία στήριξης του γεωργικού τομέα,
- τη στήριξη των προγραμμάτων αγροτικής ανάπτυξης και τη μεταφορά γνώσης και καινοτομίας για μια ανθεκτική οικονομία με χαμηλές εκπομπές CO2 στους τομείς της γεωργίας, των τροφίμων και της δασοκομίας,
- την πρόσβαση και τη χρήση των συστημάτων ποιότητας της ΕΕ από τους γεωργούς,
- τη στήριξη που αξίζει στον αγροτουρισμό, ως η πιο βιώσιμη μορφή τουρισμού,
- τη λήψη στοχευμένων μέτρων και την παροχή τεχνικής βοήθειας για τη προστασία των περιορισμένων φυσικών νησιωτικών πόρων και της απαραίτητης, για μία βιώσιμη γεωργία, βιοποικιλότητας,
- μέτρα προώθησης των νησιωτικών αγροτικών προϊόντων, συμπεριλαμβανομένης της επίλυσης ζητημάτων μεταφορά γεωργικών προϊόντων προς τις αγορές,
και τέλος,
- τη συλλογή αναθεωρημένων στοιχείων για τις νησιωτικές περιοχές που θα βοηθήσουν τον καλύτερο σχεδιασμό της αγροτικής ανάπτυξης των νησιών.
Ο Π. Κόκκαλης δήλωσε πως:
«Κανένα από αυτά τα μέτρα, ή όσα έπονται και πρέπει να καταφέρουμε για τις νησιωτικές περιοχές της ΕΕ, αλλά και τα μικρά νησιά του Αιγαίου, δεν αποτελούν χαριστικές πράξεις. Όλα ανεξαιρέτως αποτελούν απαιτούμενες παρεμβάσεις εξισορρόπησης για όσα έχει να αντιμετωπίσει κάποιος που παλεύει με τη γη σε απομακρυσμένα σημεία της επικράτειας, όπου όλα γίνονται δυσκολότερα και λόγω της κλιματικής κρίσης. Είναι απαραίτητες ενέργειες, αν δεν θέλουμε να εγκαταλειφθούν οι περιοχές αυτές, υπό το βάρος της μειωμένης ανταγωνιστικής θέσης και των αντικειμενικών δυσκολιών λόγω μεγέθους και απομακρυσμένης τοποθεσίας από τις υποδομές και τις ευκαιρίες της ενδοχώρας».
