Ξεπεράσαμε τους 30.000 νεκρούς από Covid-19 χωρίς αυτή η φοβερή πραγματικότητα να απασχολήσει το πολιτικομιντιακό σύστημα. Δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και προβληματισμού το αρνητικό ελληνικό ρεκόρ σε αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού, δεν ξέρουμε και δεν θέλουμε να μάθουμε πόσοι πέθαναν ενώ θα μπορούσαν να ζήσουν αν δεν διασωληνώνονταν εκτός ΜΕΘ, δεν ακούμε τεκμηριωμένες εκτιμήσεις για το τι μας περιμένει από το φθινόπωρο και κανείς δεν ασχολείται με το πώς μπορεί να προληφθεί ένας νέος θανάσιμος κύκλος.

Μας είπαν ότι η χώρα δεν έχει αρκετούς εντατικολόγους. Αλλά κανένα σχέδιο δεν υπάρχει για να ενισχυθεί αυτή η ειδικότητα, κάτι που θα προϋπέθετε συνεργασία με τις ιατρικές σχολές και κίνητρα. Καταλάβαμε ότι είναι εκρηκτικές οι ανισότητες στην ποιότητα περίθαλψης μεταξύ κέντρου και περιοχών της περιφέρειας αλλά ούτε η διόρθωση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης εντάσσεται σε κάποιον σχεδιασμό. Α, λείπουν και εξειδικευμένοι νοσηλευτές που μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες σε ΜΕΘ αλλά θα λείπουν και του χρόνου γιατί κανένα σχετικό πρόγραμμα εκπαίδευσης δεν έχει προετοιμαστεί.

Κάπως έτσι υπνοβατούμε προς την επόμενη κρίση δημόσιας υγείας. Η ευλογιά των πιθήκων, μια περίεργη ηπατίτιδα, συνεχείς μεταλλάξεις του κορονοϊού… Τα σημάδια είναι αμείλικτα. Ο υπερπληθυσμός στον πλανήτη, η καταστροφή του οικοσυστήματος, η ταχύτητα μετακίνησης ανθρώπων και προϊόντων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και όσα φέρνει η φτώχεια σε μεγάλο μέρος του κόσμου δημιουργούν τις συνθήκες για μια εποχή πανδημιών και νέων απειλών για τη δημόσια υγεία.

Τα εξοπλιστικά προγράμματα δεν θα μας προστατεύσουν από επικίνδυνους ιούς. Ούτε η Αμερική μπορεί να μας βοηθήσει. Και οι προσευχές δεν θεωρούνται αξιόπιστη λύση από την επιστήμη. Η επόμενη κυβέρνηση θα έχει βαρύ και δύσκολο έργο γενικά και ειδικά στον τομέα της δημόσιας υγείας. Αν έχει σε προτεραιότητα την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του ΕΣΥ. Δηλαδή, αν δεν κερδίσει η ΝΔ.