Θα πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά -και κυρίως συνδυαστικά- διάφορες πρόσφατες εκδηλώσεις της κυβερνητικής πολιτικής, που αποκαλύπτουν μια συγκεκριμένη νοοτροπία.

Πρώτα απ’ όλα είναι η θρασύτατη ακροδεξιά αντεπίθεση στο προσφυγικό. Αντεπίθεση για την οποία επιστρατεύτηκαν ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, για να πουν αδιανόητα πράγματα, όπως ότι οι συνθήκες σε κλειστά κέντρα τύπου Αμυγδαλέζας μοιάζουν με το “Four Seasons”, ότι το ποσοστό των προσφύγων είναι ελάχιστο μεταξύ όλων αυτών που φτάνουν στα ελληνικά νησιά και ότι οι παράνομοι μετανάστες «δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής βοήθειας», λες και η ανθρωπιστική βοήθεια είναι κάτι που το δικαιούσαι κατά περίπτωση.

Είναι επίσης η αφαίρεση του δικαιώματος για ΑΜΚΑ για ανθρώπους που ζουν στη χώρα μας, ακόμα και νόμιμα, αλλά κυρίως για παιδιά που έχουν γεννηθεί εδώ και συνεπώς δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα για να τους παράσχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ακόμα χειρότερα, τους αφαιρείται η δυνατότητα να έχουν Ατομικό Δελτίο Υγείας Μαθητή προκειμένου να εγγραφούν σε δημόσιο σχολείο. Και αυτό με θρασείς πανηγυρισμούς του τύπου «η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι» και με τα δελτία της τηλεοπτικής αθλιότητας να πανηγυρίζουν ότι, επιτέλους, «μπαίνει τάξη στο χάος».

Είναι τέλος η απροκάλυπτη και θρασύτατη άλωση του ΚΕΘΕΑ, μιας αυτοδιοικούμενης δομής η οποία είχε απασχολήσει την κοινή γνώμη αποκλειστικά με το έργο της και σε καμία περίπτωση με ζητήματα διαφάνειας. Τώρα παραδίδεται στους υψηλόμισθους κολλητούς του επιτελικού κράτους, αλλά, ενδεχομένως, και σε ιδιωτικά συμφέροντα που θέλουν να μπουν σε έναν τόσο ευαίσθητο χώρο.

Το κοινό όλων αυτών είναι η απεχθής επίδειξη αυταρχισμού και αλαζονείας. Με μια λέξη: τραμπισμός.