Από τότε που ξεκίνησε η γοητευτική περιπέτειά μου στην Εκπαίδευση στις φυλακές, έχασα τη γοητεία των Χριστουγέννων…
Δεν άντεχα, ούτε αντέχω, την τεράστια αντίθεση του “μαύρου μέσα” με το φωτεινό γεμάτο λαμπιόνια “πολύχρωμο έξω”.
Κάθε χρόνο ολόκληρο τον Δεκέμβρη και τον μισό Γενάρη, ζω την ίδια κατάσταση…
Μισή μέρα έτσι..
Την άλλη μισή αλλιώς…
Ομως, το σχολείο, κάθε χρόνο το στολίζαμε… Δάσκαλοι και μαθητές μαζί…
Γιατί; γιατί άρεσε στους μαθητές μας… Τους έκανε να νοιώθουν κάπως σαν… το σπίτι τους…
Και…στις 23 το μεσημέρι, κάθε χρόνο, μετά τη γιορτή μας το χριστουγεννιάτικο δένδρο του σχολείου μετακόμιζε σε χώρο της φυλακής για να το χαίρονται όσο το δυνατόν περισσότεροι…
Κάθε χρόνο εκτός από φέτος…
Φέτος, εν μέσω πανδημίας, δεν έχουμε γιορτή, ούτε στολίσαμε το σχολείο…

Ανάρτηση του Πέτρου Δαμιανού, διευθυντή του Γυμνασίου – Λυκείου των φυλακών ανηλίκων Αυλώνα.

…