Όταν νιώθεις ότι όλα σου ανήκουν και είσαι ηθικά ελάχιστος… Έχει ξανασυμβεί και με το σχέδιο Μάρσαλ, το 1950
Πλησιάζουμε τους 5.000 νεκρούς αλλά αυτό δεν εμπόδισε σε τίποτα τους πραιτοριανούς για μία ακόμη φιέστα. Σοκαριστική κατά τη γνώμη μου για όποιον διαθέτει μια ελάχιστη αίσθηση μέτρου κι έναν κάποιο αυτοσεβασμό
Η συγκεκριμένη πράξη της κυβέρνησης, να βάζει στην άκρη τους υγειονομικούς της πρώτης γραμμής προκειμένου να εμβολιαστούν χαμογελαστοί υπουργοί, νεαροί χωρίς προβλήματα υγείας, , γενικοί γραμματείς, σύζυγοι υπουργών που δεν έχουν δει ούτε την πόρτα της ΜΕΘ διότι ασκούν «life style medicine», εξηγεί γάργαρα και διάφανα γιατί βουρλίστηκαν όταν προέκυψε το πρώτη φορά αριστερά.
Αμφισβητήθηκε η αίσθηση της παντοδυναμίας τους και τους κυρίευσε ο φόβος του αποχωρισμού. Συναισθήματα και συμπεριφορές που έχουν ως παρονομαστή το συμφέρον, την κτητικότητα και την έλλειψη προσωπικής ευθύνης.
Δεν είναι θέμα αριστερής ή δεξιάς κυβέρνησης
Όταν κάτι νιώθεις ότι είναι ιδιοκτησία σου, όπως ανοίγεις το ψυγείο σπίτι σου να πάρεις αυτό που θες, έτσι θα πάρεις κι από το ψυγείο τα εμβόλια. Αντιμετώπισαν το εμβόλιο ως προνόμιο. Κι έβγαζαν χαρούμενες selfies… Όλα τα άλλα είναι προφάσεις. Και μπορεί μετά την κατακραυγή ο πρωθυπουργός να έδωσε εντολή να σταματήσει ο εμβολιασμός των υπουργών του, όμως το θέμα δεν είναι αν σταματάνε, αλλά γιατί ξεκίνησαν.
Ας το εννοήσουμε: ο φόβος του κορονοϊού χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την παραβίαση του Συντάγματος και θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ακόμα και την τελευταία ημέρα, πριν έρθει ο καινούργιος χρόνος, το Όργανο Χρυσοχοΐδη δίνει εντολή στα ΜΑΤ να εισβάλουν στις φοιτητικές εστίες σπάζοντας τις πόρτες.
Εμείς τους ανήκουμε.