Πολύς λόγος έχει γίνει για το λεγόμενο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Μπορούμε, έχοντας πλέον μια χρονική απόσταση από τις περασμένες εκλογές, να διαπιστώσουμε ότι το μέτωπο αυτό αποτέλεσε μια μεγάλη επικοινωνιακή και στρατηγική επιτυχία της ΝΔ, επηρέασε καταλυτικά μεγάλα κοινωνικά στρώματα και ποικίλες πολιτικές δυνάμεις και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα των εκλογών. Η ΝΔ έχει επενδύσει πολλά πάνω σ’ αυτό, συνεχίζει να το καλλιεργεί και να το επαναφέρει στο προσκήνιο με κάθε ευκαιρία και γνωρίζει πολύ καλά ότι αν καταφέρει να το διατηρήσει ενεργό θα συνεχίσει να πλήττει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι πολύ σημαντικό για την Αριστερά: στο ηθικό της πλεονέκτημα.

 Υπάρχει όμως κι ένα δεύτερο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, εξ ίσου ισχυρό, το οποίο δεν φαίνεται να καταλαγιάζει αν και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον στην αντιπολίτευση. Αυτό το μέτωπο έχει δημιουργηθεί και καλλιεργείται από δυνάμεις της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τις αποχρώσεις αυτού του μετώπου και τις πολιτικές συμπεριφορές που αναδεικνύουν:

• Προερχόμενοι από την ανανεωτική Αριστερά, πολιτικά ανενεργοί, με οικονομική ευρωστία και αστική κουλτούρα, επικεντρώνουν την απέχθειά τους στον λαϊκισμό τύπου Πολάκη. Εκφράζονται με ακραία αμετροέπεια στα σόσιαλ μίντια, δεν προτείνουν καμιά άλλη αριστερή πρόταση και συντάσσονται ανοιχτά με το μητσοτακικό ιδεώδες ή με ένα ΚΙΝΑΛ του Λοβέρδου. Τραγικές σκιές του παρελθόντος, αξιολύπητοι νεοδεξιοί που έχουν περάσει οριστικά απέναντι.

• Πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς που, κυρίως για λόγους αυτοσυντήρησης, καλλιεργούν τα ιστορικά ρήγματα και έχουν ως βασική στρατηγική την επικαιροποίηση της μνημονιακής εμπλοκής του ΣΥΡΙΖΑ, πλειοδοτώντας σε υπερβολές και χαρίζοντας τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στον ταξικό αντίπαλο.

• Ενεργά άτομα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και στο κίνημα, πρώην στελέχη, μέλη ή ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που έζησαν τραυματικά το καλοκαίρι του 2015 με την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος, την πραξικοπηματική ακύρωση των οργάνων του κόμματος από την ηγεσία του και την υλοποίηση του 3^ου μνημονίου από μια αριστερή κυβέρνηση. Η εκτίμηση ότι η εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε το κίνημα σε λογικές ανάθεσης κι ότι η μνημονιακή του εμπλοκή υπονόμευσε και υποθήκευσε το μέλλον της Αριστεράς, είναι εν πολλοίς σωστή. Λείπει όμως από αυτήν η αυτοκριτική των κινηματικών δυνάμεων που αφέθηκαν στην ευκολία της ανάθεσης και των συντρόφων που, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, καλλιέργησαν ή ανέχτηκαν την γιγάντωση και την κυριαρχία της ηγετικής ομάδας. Αντ’ αυτού, ακούγονται ακραίες κι επικίνδυνες κορώνες όπως ότι αν υπήρχε αποκλειστικά το δίλλημα μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζαν ΝΔ! Κι εντάξει, η πολιτική πληγή είναι μεγάλη και κατανοητή, πώς φτάνεις όμως να προτιμάς τον σύγχρονο συνεχιστή της μητσοτακικής παράδοσης που ξεκίνησε από την αποστασία του Κων/νου Μητσοτάκη η οποία οδήγησε στην επτάχρονη δικτατορία; Πώς ξεχνάς την κυβέρνηση του Κων/νου Μητσοτάκη, ένα δώρο της Αριστεράς μετά την συγκυβέρνηση Τζανετάκη, που οδήγησε μετά από έναν ορυμαγδό καταστολής στην παρακρατική δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα; Πώς φτάνεις να λες ότι θα ψηφίσεις το σύγχρονο μοντέλο Μητσοτάκη στο οποίο πρωταγωνιστεί κάθε ακροδεξιό σκουπίδι με στόχο να επιβληθεί η μονοκρατορία της Δεξιάς ξεθεμελιώνοντας ότι θετικό υπάρχει στην ελληνική κοινωνία;

• Η παροιμιώδης αυταρέσκεια του αντιεξουσιαστικού χώρου οδηγεί τα μέλη του στην παγίδα της απόλυτης αλήθειας. Έτσι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι βάλανε νερό στο κρασί τους σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και αρκετοί τον ψήφισαν κιόλας. Το ιστορικό σχίσμα μεταξύ Αριστεράς και Αναρχίας αναβιώνει και έχει πάρει δυστυχώς μεγάλες διαστάσεις. Δείγματα εχθρικής και επιθετικής στάσης παρατηρήθηκαν στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις με βίαιες αντιπαραθέσεις μεταξύ αριστερών και αναρχικών συλλογικοτήτων στην Αθήνα. Επίσης παρατηρούνται ακόμα προσπάθειες αποκλεισμών, δυστυχώς και με προπηλακισμούς, των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ από τα πρόσφατα συλλαλητήρια, κυρίως σε επαρχιακές πόλεις που δεν υπάρχει η πολυτέλεια(;) των χωριστών συγκεντρώσεων.

Απέναντι σ’ αυτό το συγγενικό μέτωπο, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει την χειρότερη αντιμετώπιση. Φοβική στάση, εσωστρέφεια και, το χειρότερο, άλλοθι για την επιθυμητή για πολλούς στροφή στον μεσαίο χώρο. Αν συνεχιστεί αυτή η εικόνα, η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία θα είναι χωρίς επιστροφή. Η κοινωνική και πολιτική απαξίωση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας θα αποτελέσει το μέλλον ενός κόμματος της Αριστεράς που δημιούργησε πολλές ελπίδες και τις έκαψε πολύ σύντομα. Ας κόψουν, λοιπόν, το λαιμό τους οι ιθύνοντες όλων των πλευρών μήπως και βρεθεί κάποιος τρόπος επικοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μεγαλύτερος πόλος, έχει και τις μεγαλύτερες ευθύνες. Ας στήσει ομάδες εργασίας και επαφής με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς κι ας έχει την βούληση για τις μεγαλύτερες δυνατές υποχωρήσεις. Οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική κι αν δοθεί στην Αριστερά η ιστορική ευκαιρία να κάνει συμμαχική κυβέρνηση και την κλωτσήσει, τότε θα οδηγηθούμε όλοι στην αποχή και τα ακροδεξιά σκουπίδια θα ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Ιδού η Ρόδος…