Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο νησί. Καθόλου μικρό, αλλά, ακριβώς επειδή δεν ήταν μικρό, ήταν κάπως καταφρονημένο. Ένας επίγειος καταπράσινος παράδεισος με πουλιά, ζώα και άγρια φύση. Με γάργαρα ποτάμια και γιγάντια πλατάνια.
Ορεινός τόπος, αλλά και παραθαλάσσιος. Δεν του έλειπε τίποτα. Ούτε τα δάση ούτε οι δαντελωτές ακτές. Αλλά lifestyle δεν ήταν. Γι’ αυτό και κάπως ξεχασμένος. Οι άνθρωποι ζούσαν από τα χωράφια, τα ζώα και τα ρετσίνια του. Και οι μέρες κυλούσαν ήρεμα και τα βουνά του χαμογελούσαν στην αιωνιότητα.
Μια μέρα όμως ξέσπασε το κακό. Η πύρινη κόλαση απλώθηκε στον τόπο και έκανε στάχτη τον Παράδεισο. Έτρεξαν όλοι να βοηθήσουν. Όλοι εκτός από τον πρίγκηπα. Αγέρωχος, από το Μαξίμου σπάραζε η καρδιά του για τα «βασιλικά κτήματα» στο Τατόι και όταν έστρεψε το βλέμμα του στη βόρεια Εύβοια ήταν ήδη αργά. Δεν πρόλαβε καν να της μετρήσει το γοβάκι… και αυτή άρχισε να μετράει τις στάχτες.
Βλέπεται κάθε χρόνο στον χορό των νησιών στην έναρξη της τουριστικής περιόδου εκείνη ποτέ δεν προλάβαινε να παρευρεθεί τόσο απασχολημένη που ήταν με τις αγροτικές εργασίες των κατοίκων της και τόσο ευτυχισμένη που ήταν να κοιμάται στις ρίζες των υπεραιωνόβιων δρυών.
Τέτοια παραμύθια θα έλεγαν οι κάτοικοι της βόρειας Εύβοιας για να παρηγορήσουν τα παιδιά τους για την ολική καταστροφή και να στείλουν τα νέα τους στις επόμενες γενιές. Αν φυσικά ζούσαμε στην εποχή που γεννιόντουσαν παραμύθια, αντί για σαπουνόπερες και φτηνά μελοδράματα.
«Στην πραγματικότητα», όπως συχνά λέει ο πρωθυπουργός, που ούτε μισή συγγνώμη δεν είναι ικανός να ζητήσει, απευθύνθηκε δημοσίως στον λαό για να διαβεβαιώσει ότι όλα θα τακτοποιηθούν με αποζημιώσεις, αναδασώσεις από ιδιώτες και ποιος ξέρει τι άλλα ευφάνταστα επιχειρηματικά σχέδια. Αυτό που δεν είπε ήταν: Ποια ζωή θα επανέλθει; Αυτή που υπήρχε ή κάποια άλλη που θα εφευρεθεί για την καλύτερη «αξιοποίηση» του τόπου;
Ο πρίγκηπας δεν λύγισε. Δεν δάκρυσε παρά τα πάνω από 500.000 στρέμματα γης που χάθηκαν (δεν ήταν και «βασιλικά»). Αντίθετα, χαμογελαστός, ονόμασε ξανά τα στραπάτσα του επιτυχίες και κέρδη τις διαλυμένες ζωές από την «κουλτούρα των εκκενώσεων».
Περιχαρής για την ευφάνταστη έκφραση που εφηύραν οι σύμβουλοί του, δεν έκατσε καν να τη σκεφτεί. Την αγόρασε όπως – όπως… Η κουλτούρα άλλωστε ηχεί θετικά και κεντρώα, κάτι σαν τον Μπένο… Καλύπτει την αρνητική χροιά της εκκένωσης…
Κοινώς του αδειάσματος…
