Η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) είχε πολλές αναγνώσεις. Γράφηκαν πολλά κι ενδιαφέροντα για τον πολιτικό προσανατολισμό και για τις παραλείψεις που αγγίζουν ταυτοτικά ζητήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το κορυφαίο ζήτημα της δυνατότητας συμμαχικής κυβέρνησης μετά τις επερχόμενες εκλογές, που θα γίνουν με απλή αναλογική και δεν θα δώσουν αυτοδυναμία, αρχίζει να μπαίνει επιτακτικά στο πολιτικό σκηνικό και απαιτεί σαφείς και τολμηρές απαντήσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για προοδευτική κυβέρνηση και παρέπεμψε για πιο συγκεκριμένες απαντήσεις στις μετεκλογικές διεργασίες. Επειδή, όμως, δεν αποκλείεται κάποιος εκλογικός αιφνιδιασμός από την κυβέρνηση, μήπως ο αδυσώπητος πολιτικός χρόνος αποδειχτεί ανεπαρκής; Το ερώτημα είναι αν έχουν αρχίσει κάποιες ανεπίσημες πρώτες επαφές για τη διερεύνηση της δυνατότητας συγκλίσεων ή μένουμε στις διακηρύξεις και περιμένουμε το αποτέλεσμα των εκλογών βάσει του οποίου θα ανοίξουν τα χαρτιά στο τραπέζι; Γιατί αν κάποιος επιθυμεί στρατηγικά τη συμμαχική κυβέρνηση ως απάντηση στην ακροδεξιά λαίλαπα και με όχημα την καθιέρωση της απλής αναλογικής, θα πρέπει να κάνει έγκαιρα τα κατάλληλα βήματα, να ανοίξει τη συζήτηση εκ βάθρων, χωρίς προαπαιτούμενα και με ξεκάθαρη βούληση υποχωρήσεων σε πρόσωπα και προγράμματα.

Μεγάλο θόρυβο δημιούργησε ένα κείμενο του Στέλιου Κούλογλου που, ανάμεσα στ’ άλλα, άγγιζε κι αυτό το θέμα. Το αποτέλεσμα ήταν η αναφορά αυτή να εκληφθεί ως αμφισβήτηση του Αλέξη Τσίπρα, να αναζωπυρώσει τα τσιπρικά αντανακλαστικά πολλών Συριζαίων που κατέκλυσαν τα σόσιαλ μίντια και να οδηγήσει τον Στέλιο Κούλογλου σε δήλωση νομιμοφροσύνης στον αρχηγό. Τέτοιες, όμως, εκδηλώσεις κομματικού αρχηγισμού, που δεν σηκώνουν κουβέντα για την πρωτοκαθεδρία του Αλέξη Τσίπρα σε όποια πιθανή σύγκλιση στο πλαίσιο μιας συμμαχικής κυβέρνησης, δείχνουν πολύ αρνητικά στοιχεία για το εσωτερικό τοπίο του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά τέτοιες νοοτροπίες, που θα έπρεπε να είναι ξένες προς τον πολιτικό πολιτισμό της Αριστεράς, καλλιεργούνται και είναι αποτέλεσμα του αρχηγικού μοντέλου που έχει παγιωθεί πλέον εντός του κόμματος. Επί της ουσίας, λοιπόν, αν θέλουμε να μιλήσουμε για μια βιώσιμη πιθανότητα συμμαχικής κυβέρνησης, προοδευτικής και πιο σωστά αντι-νεοφιλελεύθερης, όπως πολύ εύστοχα τέθηκε σε κείμενο της περασμένης «Εποχής», ο μεγαλύτερος πόλος αυτής της προσπάθειας πρέπει να δείξει τον δρόμο και τον τρόπο. Με γενναιότητα και αυτοκριτική, με σαφή πρόθεση παραχωρήσεων ακόμα και σε ηγετικές επιλογές και με τολμηρές ενωτικές και συνθετικές κινήσεις.

Τις τελευταίες μέρες στη Θεσσαλονίκη το αποκρουστικό προσωπείο του φασισμού έκανε έντονα την εμφάνισή του. Εισχωρώντας στις τάξεις των αντιεμβολιαστών, διάφορες φασιστικές ομάδες, με προεξάρχουσα την Χρυσή Αυγή, βρήκαν ένα νέο κοινό το οποίο το αυγατίζουν προσελκύοντας αφελείς, συνωμοσιολόγους, θρησκόληπτους και μαθητές εφήβους στις φτωχογειτονιές της πόλης. Έτσι, το αυγό του φιδιού άρχισε να επωάζεται σ’ ένα μεγάλο συγκρότημα Επαγγελματικών Λυκείων στη Σταυρούπολη, στο οποίο φοιτούν πάνω από 1.000 μαθητές, με τη δημιουργία εφηβικών φασιστικών ομάδων που λειτουργούν με μεθόδους και εξοπλισμό ταγμάτων εφόδου και έχουν την πλήρη κάλυψη της Χρυσής Αυγής και τη γνωστή διακριτική μεταχείριση της αστυνομίας. Στις επιθέσεις αυτών των φασιστικών ομάδων έδωσε ηχηρή απάντηση σύσσωμη η Αριστερά και ο Αντιεξουσιαστικός Χώρος, με παρουσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του και του ΜεΡΑ25. Μήπως είναι καιρός να επιχειρηθεί να δοθεί αντίστοιχη ενωτική απάντηση απέναντι στο ολοκληρωτικό μοντέλο Μητσοτάκη, που με πρωτοπαλίκαρα φασίζοντες ακροδεξιούς προσπαθεί να ξεθεμελιώσει όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων και κάθε αποτύπωμα της Αριστεράς στην ελληνική κοινωνία;