Αγαπητέ συνάδελφε
Η θητεία μας σε κάποια ανώτερη διευθυντική, διοικητική θέση, μετά την επιλογή μας, μπορεί να κυλήσει χωρίς κάτι αξιόλογο. Να είναι μόνο διεκπεραιωτική, καθημερινής ρουτίνας, χωρίς δημιουργία. Ομως, κάπου παρουσιάζεται ένα ξεχωριστό θέμα όπου τότε πρέπει να αποδείξουμε τις ηγετικές μας ικανότητες. Να πούμε το μεγάλο ναι ή όχι, κατά τον Αλεξανδρινό ποιητή. Ετσι συνέβη τούτες τις μέρες στη Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης. Πληροφορηθήκαμε, είδαμε κουκουλοφόρους να εξέρχονται από τα 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, με πέτρες, λοστούς, μαχαίρια και να επιτίθενται κατά φοιτητών, νέων που διαδήλωναν. Δεν ήταν επεισόδια και συμπλοκές μεταξύ δύο ομάδων όπως αρχικά παρουσιάστηκε. Εχουμε οργανωμένη δράση ακροδεξιών – φασιστικών ομάδων, που στεγάστηκαν σε σχολεία. Για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα κάποιοι τους υπέθαλψαν, τους ανέχτηκαν. Κι απ’ την άλλη, νεολαίοι να διαδηλώνουν με όπλο μόνο τις ιδέες τους.
Αγαπητέ συνάδελφε, ως γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας δεν αντιλήφθηκα να έπραξες κάτι. Και εννοώ απ’ το να ονοματίσεις τους στεγασμένους στα σχολεία ως ακροδεξιούς, να παραβρεθείς στον χώρο των σχολείων και να υποστηρίξεις την εκπαιδευτική κοινότητα ώστε να αποβάλει αυτούς που δεν έχουνε σχέση με το σχολείο και περισσότερο με τη δημοκρατία.
Να θυμίσω ότι το 2016 ο τότε γραμματέας του υπουργείου, αείμνηστος Γιάννης Παντής, βρέθηκε στις εισόδους πολλών σχολικών μονάδων για να υποστηρίξει την παροχή εκπαίδευσης και την ένταξη στη σχολική κοινότητα παιδιών προσφύγων. Οταν και τότε κάποιοι άλλοι, αντιδραστικών, ρατσιστικών απόψεων φώναζαν «Εξω οι πρόσφυγες απ’ τα σχολεία». Να θυμίσω ότι ο Παντής πέθανε μέσα στο υπουργείο προσπαθώντας να υλοποιήσει τις ανθρωπιστικές του ιδέες, αλλά και της τότε πολιτικής ηγεσίας. Σήμερα το «Εξω οι πρόσφυγες απ’ τα σχολεία» έχει πραγματοποιηθεί με την πολιτική που ακολουθεί το υπουργείο Παιδείας.
Να μου επιτρέψεις μια προσωπική αναφορά. Οταν ασκούσα κι εγώ καθήκοντα διευθυντή Εκπαίδευσης, στην περιοχή μου υπήρξαν φωνές για την αποβολή των μαθητών-προσφύγων από τα σχολεία. Να πάνε αλλού, μέσα στα ΚΥΤ, μακριά από το δικό μας σχολείο. Τότε πηγαίνοντας επιτόπου, στα σχολεία στη Χίο και στη Σάμο, απευθύνθηκα στις εισαγγελικές αρχές και πετύχαμε οι πρόσφυγες μαθητές να φοιτήσουν στο ελληνικό σχολείο. Είναι απ’ τα ευχάριστα της θητείας μου.
Αγαπητέ συνάδελφε, κάποτε, μετά τη λήξη της θητείας μας, ως εκπαιδευτικοί επιστρέφουμε στον βασικό μας χώρο· το σχολείο και τους μαθητές μας. Είναι όμορφο να θυμόμαστε ότι, όταν χρειάστηκε, πράξαμε το σωστό για αυτούς. Είπαμε τα πράγματα με το όνομά τους, υποστηρίξαμε τον αδύνατο, τον ευάλωτο, τον ξένο. Τα άλλα, δηλαδή τα προγράμματα, τα κενά κι οι διορισμοί των εκπαιδευτικών, τα βιβλία κι η καθημερινή λειτουργία, είτε έτσι είτε αλλιώς, μπορούν να γίνουν και χωρίς εμάς.
συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
