Σαν “απόδειξη” της επιστημονικής και ιατρικής υπεροχής της Δύσης έπεσε η είδηση ότι η Ευρώπη ήταν η μόνη ήπειρος που τις τελευταίες βδομάδες, αντί να υποχωρεί, η πανδημία γινόταν επιθετικότερη. Όσο για τις ΗΠΑ των περίπου τριακοσίων τριάντα εκατομμυρίων κατοίκων, όλον τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο ο αριθμός ημερησίων θυμάτων ήταν σταθερά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν των Ινδιών, των πάνω από ένα δισεκατομμύριο κατοίκων (βέβαια, μπορεί να υπάρχουν εύλογες υποψίες ότι δεν καταμετρούνται όλοι οι θάνατοι, αλλά η πτώση των αριθμών θανάτων από την εποχή της ακμής της επιδημίας στην αρχή του έτους είναι πολύ πιο απότομη από ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και στην Ελλάδα).

Στην Ινδονησία, από τον Αύγουστο, που είχε πάνω από χίλια πεντακόσια ημερήσια θύματα και που είναι και ο μήνας που άρχισε να χρησιμοποιείται και επίσημα μια θεραπεία με βάση την ιβερμεκτίνη, ο αριθμός ημερησίων θυμάτων έπεσε τον Οκτώβριο σταθερά σε κάτω από εκατό και πρόσφατα κάτω από πενήντα. Στη φτωχή Βολιβία, με ίσο πληθυσμό με την Ελλάδα και χαμηλότερο ποσοστό εμβολιασμένων παρά τις προσπάθειες της πολύ πιο φτωχής αυτής χώρας να εμβολιάσει τον πληθυσμό της, ο αριθμός των ημερησίων θυμάτων έπεσε, από περίπου πάνω από πενήντα πριν από λίγους μήνες, τον Οκτώβριο σε κάτω από δέκα. Μήπως αυτή η πανωλεθρία της Δύσης οφείλεται σε κάποια συνωμοσία;

Για τα μάτια των φαρμακευτικών εταιρειών

Τα πράγματα, νομίζω, είναι πολύ πιο απλά: Ενώ στις περισσότερες χώρες της Δύσης, παρά τα lockdown και τους εμβολιασμούς, η πανδημία δυσκολεύεται να υποχωρήσει σταθερά, σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου έχουμε θεαματική υποχώρηση.

Αν δούμε τi πολιτική εφαρμόζεται στις διάφορες χώρες της Δύσης, από τη μία, και του τρίτου κόσμου, από την άλλη, βλέπουμε ότι κυρίως στη Δύση εφαρμόζεται το δόγμα της μονοκαλλιέργειας των εμβολιασμών και της άποψης ότι “δεν υπάρχουν θεραπείες για τον κορωνοϊό” (τουλάχιστον μέχρι να βγουν και να επιτραπούν για λόγους “έκτακτης ανάγκης”, τα διάφορα πανάκριβα φάρμακα που ετοιμάζουν οι μεγάλες φαρμακευτικές της Δύσης).

Με αυστηρές προειδοποιήσεις από τον ΠΟΥ και τους οργανισμούς φαρμάκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ και συχνά με τη συνενοχή των ιατρικών συλλόγων, οι γιατροί εμποδίζονται να προσπαθήσουν να γιατρέψουν τους αρρώστους τους με παλιά ακίνδυνα φάρμακα, με απειλή -σε κάποιες περιπτώσεις- να χάσουν την άδεια επαγγέλματος αν επιμένουν να το κάνουν.

Σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου και στην Τσεχία και τη Σλοβακία, για διάφορους λόγους, δεν επιβλήθηκε αυτή η γραμμή και επιτράπηκε στους γιατρούς να γιατρέψουν με την ιβερμεκτίνη. Η χρήση της ακίνδυνης σε σωστές δόσεις Ιβερμεκτίνης επέτρεψε και το θαύμα των Ινδιών και της Ινδονησίας και την προστασία των αδύνατων νοσοκομειακών δομών αυτών των χωρών, αλλά όχι μόνο η χρήση της ιβερμεκτίνης.

Πολλοί γιατροί σε χώρες του τρίτου κόσμου δεν το έβαζαν κάτω, δεν υπάκουαν στις “άνωθεν εντολές” τού ΠΟΥ και προσπαθούσαν με όσα μέσα διέθεταν, από παραδοσιακά βότανα μέχρι ιβερμεκτίνη, κολχικίνη, υδροχλωροκίνη κ.λπ., να θεραπεύσουν τους αρρώστους τους, συχνά με επιτυχία.

Δηλαδή προτίμησαν να ακολουθήσουν τις προτροπές του Ιπποκράτη, πράγμα που το επίσημο δόγμα του ΠΟΥ και των φαρμακευτικών εταιρειών δεν επέτρεψε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Στην ουσία, παίχτηκε ένα παιχνίδι σύγκρουσης μεταξύ του δόγματος καπιταλιστικής και τεχνοκρατικής λογικής, ότι αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι μόνο ο καθολικός εμβολιασμός, και της επίμονης και ανοιχτόμυαλης εξάσκησης της πραγματικής ιατρικής.

Σίγουρα η ύπαρξη εμβολίων εναντίον της επιδημίας βοήθησε στη μερική αναχαίτισή της, αλλά η θεωρία ότι ο καθολικός εμβολιασμός και μόνο αυτός είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την αντιμετώπιση της νόσου οδήγησε στην τραγική αποτυχία της αυταρχικής τεχνοκρατικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στη Δύση για τα μάτια των φαρμακευτικών εταιρειών και των πιο στενόμυαλων “επιστημόνων” του τομέα Υγείας.

Η υποστήριξη των παλιών επιτυχημένων φαρμάκων από φανατικούς αντιεμβολιαστές και από δεξιές αντιδραστικές οργανώσεις οδήγησε, με την ηλίθια και επικίνδυνη λογική ότι “ό,τι λέει ο αντίπαλός μου είναι λάθος”, ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς να λειτουργήσει σαν η αριστερή ρόδα στο αμάξι της προπαγάνδας των καπιταλιστικών φαρμακευτικών βιομηχανιών.

Ο Ιπποκράτης και η Αριστερά

Τα δεδομένα έδειξαν την υπεροχή του Ιπποκράτη απέναντι στους μαθητευόμενους μάγους της Δύσης.

Το καθήκον της Αριστεράς είναι να στρατευτεί με την πλευρά του Ιπποκράτη, έστω κι αν αυτό ενοχλήσει ένα κομμάτι προοδευτικών  διανοουμένων με τυφλή πίστη στην τεχνοκρατική αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων (τέτοια νοοτροπία είχε προσκολλήσει στο παρελθόν μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς στην υποστήριξη της “ειρηνικής χρήσης της ατομικής ενέργειας” και για κάποιο κομμάτι της ακόμα και μετά το Τσερνομπίλ).

Η αντίσταση εναντίον της  αποτυχημένης και επικίνδυνης επίσημης πολιτικής της Δύσης στο θέμα του κορωνοϊού είναι ένα επείγον καθήκον για τις προοδευτικές δυνάμεις, γιατί αν δεν το κάνουν έγκαιρα, οι συνέπειες μπορεί να αποδειχθούν καταστροφικές.

Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος δίδασκε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 7