Η επιεικώς αχαρακτήριστη συμπεριφορά του πρωθυπουργού προς τη δημοσιογράφο Ίγκεμποργκ Μπέουχελ, όταν του ζήτησε, καυστικά ομολογουμένως, να απαντήσει για τις βίαιες επαναπροωθήσεις προσφύγων, επιδέχεται δύο ερμηνείες:

Είτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσήλθε στη συνέντευξη Τύπου με τον ολλανδό ομόλογό του στο Μαξίμου το βράδυ της Τρίτης υπό την επήρεια, ακόμη, των υψηλών τόνων και των οξύτατων χαρακτηρισμών που είχε χρησιμοποιήσει, λίγες ώρες νωρίτερα, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα μιλώντας στην ΚΟ της ΝΔ («μηδενιστική αντιπολίτευση», που «εξελίσσεται σε υγειονομικό και εθνικό σαμποτέρ», κόμμα που «ο αρχηγός του βάζει τρικλοποδιές στη διαχείριση της πανδημίας … ως πλανόδιος μεταπράτης του ανθρώπινου πόνου» κ.ο.κ), είτε, απλά, η συμπεριφορά του προς τη δημοσιογράφο δεν ήταν παρά ένα ακόμη επεισόδιο της κεντρικής επιλογής του να ευτελίσει τον διάλογο, αντιμετωπίζοντας, στο όνομα δήθεν της ειλικρίνειας και της αμεσότητας, απαξιωτικά τη διαφωνία πριν αυτή εξελιχθεί σε αμφισβήτηση.

Πρόκειται, στην ουσία, για το ίδιο πράγμα. Και είναι αποτέλεσμα της νέας πολιτικής πραγματικότητας που διαμορφώνεται εκθετικά από τις αποτυχίες της κυβέρνησης σε όλα τα πεδία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει ότι οι καθημερινά αυξανόμενοι αριθμοί κρουσμάτων, διασωληνομένων, νεκρών από τον κορονοϊό επιβεβαιώνουν τη ζοφερή πρόβλεψη για 800 διασωληνομένους και 100 νεκρούς κάθε μέρα την περίοδο των εορτών. Ότι η εμβολιαστική εκστρατεία της κυβέρνησης απέτυχε, κατ’ ομολογία της λοιμωξιολόγου και μέλους της επιτροπής εμπειρογνωμόνων, κ. Παπαευαγγέλου. Ότι, όπως προειδοποίησε η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας, κ. Γκάγκα, μπορεί σε λίγο να πρέπει «να διαλέξουμε αν θα νοσηλευθεί ασθενής με κορονοϊό ή με εγκεφαλικό».

Γνωρίζει, επιπλέον, ότι η διχαστική επιλογή του, η άρνηση κάθε διακομματικής συνεννόησης προς αντιμετώπιση της πανδημίας, θα επιδεινώσει ολέθρια τις συνέπειες από το τέταρτο κύμα. Επιμένει, μολαταύτα. Τον κατατρέχει ο φόβος του προσωπικού πολιτικού κόστους. Δεν είναι ηγέτης, ένας απλός παραταξιάρχης είναι, πολιτικός εκπρόσωπος συγκεκριμένων συμφερόντων, σε έναν πολιτικό χώρο που ταλαντεύεται μεταξύ λαϊκής βάσης και κορυφής των ελίτ. Επιμένει επειδή γνωρίζει την εξαπλούμενη προς κάθε κατεύθυνση δυσαρέσκεια. Διχάζει για να εμποδίσει την αποσυσπείρωση του χώρου, το τέλος της οποίας θα σημάνει και το δικό του πολιτικό τέλος.

Του το υπογραμμίζουν τα μηνύματα υπενθύμισης των ορίων που του τέθηκαν υπόδηλα όταν του εκχωρήθηκε η αρχηγία του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Πιο πρόσφατο, το ενυπόγραφο άρθρο του Αντώνη Καρακούση στο «Βήμα» προ δεκαπενθημέρου. «Το πολυσυλλεκτικό υβρίδιο φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς που επινόησε ο κ. Μητσοτάκης», γράφει ο διευθυντής της εφημερίδας, «αυτό το κράμα φιλελευθερισμού, μεταρρυθμιστικού οικονομισμού και ελιτίστικου δικαιωματισμού, συνοδευόμενο από κάμποσες δόσεις εθνικισμού, λαϊκισμού και ακόμη περισσότερες αυταρχισμού, που χαρακτηρίζει τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά… Έχει αρχίσει να μπάζει νερά»…

Το μήνυμα θα ηχούσε κούφιο αν δεν υπήρχε ήδη το περιβάλλον που έχουν διαμορφώσει άλλα ηχηρά μηνύματα. Π.χ. η ομιλία, προ μηνός, του Κώστα Καραμανλή στο Ίδρυμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής» για τα 47 χρόνια από την ίδρυση της ΝΔ. Μια ομιλία που –πολύ προσεκτικά διατυπωμένη– εγκαλούσε την κυβέρνηση και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι απεργάζεται την «αποκαραμανλοποίηση» της ΝΔ. «Όταν οι πολίτες αισθάνονται αδικημένοι, παραγκωνισμένοι ή περιφρονούμενοι, η δημοκρατία τραυματίζεται και, σε ακραία προέκταση, υπονομεύεται…», είπε ο πρώην πρωθυπουργός, «κοπιάροντας» από την ομιλία του ιδρυτή της ΝΔ, στο πρώτο συνέδριο του κόμματος το 1979. Εστίασε στο ζήτημα της «κοινωνικής δικαιοσύνης», εκφράζοντας την ανησυχία πολλών εντός του κόμματος για το πολιτικό κόστος από τον ασυγκράτητο κυβερνητικό νεοφιλελευθερισμό. Αλλά και την αντίθεση, για τους ίδιους λόγους, στον διχαστικό λόγο του Μητσοτάκη στην πολιτική αντιπαράθεση. «Οφείλουμε», είπε ο Κώστας Καραμανλής, «να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για τη διαμόρφωση συνθηκών σύμπνοιας, ομοψυχίας και εθνικής συνεννόησης … Ο δημοκρατικός διάλογος και η αντιπαράθεση επιχειρημάτων πρέπει να διευκολύνει και όχι να υπονομεύει αυτή την ανάγκη».

«Σε μια εποχή που τα μεγάλα κόμματα βαίνουν προς εξαφάνιση στην Ευρώπη, η ΝΔ παραμένει ένα μεγάλο κόμμα… Με συμβιβασμούς, με ισορροπίες, με μπρος-πίσω», είχε σπεύσει ανήσυχος να μετριάσει τις εντυπώσεις ο Αλέξης Παπαχελάς [«Η Καθημερινή», 17 Οκτωβρίου 2021]. Λιγότερο συγκρατημένος ήταν ο Κώστας Ιορδανίδης. «Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ένας ριζοσπάστης φιλελεύθερος πολιτικός», έγραψε στο ίδιο φύλλο της «Κ» ο έγκριτος σχολιαστής. «Δεν ενδιαφέρεται για την τήρηση στοιχειωδών ισορροπιών στο εσωτερικό του κόμματος. Δεν έχει αίσθηση της λαϊκής Δεξιάς, και το κυριότερο δεν έχει καν την περιέργεια να τη γνωρίσει. Αυτό οδηγεί σε αποξένωση από τη μάζα των δεξιών ψηφοφόρων, που δεν αρκούνται πλέον απλώς στο πολιτικό μαστίγωμα του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του, Αλέξη Τσίπρα».

Ο Μητσοτάκης νιώθει στο σβέρκο του την ανάσα της αμφισβήτησης. Έχει στα χέρια ένα χαρτί για να «εκβιάσει» εσωτερική πειθαρχία. Το πρωθυπουργικό προνόμιο της προκήρυξης πρόωρων εκλογών. Θα το χρησιμοποιήσει πριν τον σαρώσει το τέταρτο κύμα και η εκτόξευση του κόστους ζωής; Και πόση ευχέρεια επιλογής χρόνου διαθέτει πραγματικά, όταν είναι δέσμιος των χορηγών του, που τυχαίνει να είναι και μνηστήρες των μεγάλων κομματιών της πίτας του Ταμείου Ανάκαμψης;

Μπορεί στο τέλος της συνεδρίασης της ΚΟ της ΝΔ να διαβεβαίωσε τους βουλευτές ότι «οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας και το εννοώ», όμως είχε αυτοαναιρεθεί λίγο νωρίτερα, όταν, κλείνοντας την ομιλία του, τους είπε: «Η πόρτα του γραφείου μου είναι πάντα ανοιχτή» -–εννοείται για κάθε ενδιαφερόμενο να εξασφαλίσει την εύνοια εκείνου και την επανεκλογή τη δική του. Και επίσης ότι: «Έχω δώσει εντολή στους υπουργούς να είναι διαθέσιμοι στην επικοινωνία με τους βουλευτές». Ο εστί μεθερμηνευόμενο: εκεί θα κριθούν τα αιτήματα των εκλογικών σας περιφερειών, αναλόγως του πόσο «χρήσιμοι» θα κριθείτε εσείς, αγαπητοί συνάδελφοι.

Θα γίνουν πρόωρες εκλογές, και πότε; Ένα είναι βέβαιο. Το υβρίδιο έχει αρχίσει να μπάζει νερά…