Γράφει ο Δημήτρης Λεοντής

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα το οποίο έχει στιγματίσει κυρίως τις γυναίκες οδηγούς είναι η φοβία οδήγησης που έχουν κάποιες από αυτές. Σε μικρότερα ποσοστά συναντάμε και άνδρες με φοβία οδήγησης.

Φοβίες στο παρκάρισμα, στον συμπλέκτη και τις ταχύτητες, στην αντίληψη του αυτοκινήτου και του χώρου γύρω από αυτό κ.ά. Όμως, δεν πρέπει να απελπίζονται, ούτε να νιώθουν άσχημα. Πρέπει να σταματήσουν να σκέφτονται το τι θα πάθει το αμάξι και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, λέγοντας: «εγώ είμαι αυτή που θα κάνω το αμάξι ότι θέλω, όχι αυτό με εμένα!». Όταν καταφέρουν να αποκτήσουν τη σιγουριά αυτή και αρχίσουν να κινούνται ελεύθερα στους δρόμους, τότε θα αποκτήσουν την ανάλογη εμπειρία και θα γίνουν καλοί οδηγοί.

Από μικρή ηλικία τα κορίτσια δεν έχουν καμία επαφή με το αυτοκίνητο, θεωρείται αγορίστικο παιχνίδι. Μεγαλώνοντας, όλοι γύρω τους λένε ποσό χάλια οδηγοί είναι οι γυναίκες γιατί και καλά δεν έχουν τόσο καλή αντίληψη του χώρου όσο οι άνδρες. Οδηγώντας, τυχόν λάθη που κάνουν μεγιστοποιούνται γιατί είναι …«γυναίκες οδηγοί». Σεξιστικό σχόλιο. Έχουν και να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα αντρών οδηγών κάθε μέρα στους δρόμους γιατί «γυναίκες οδηγοί». Η φοβία τους καλλιεργείται συστηματικά.

Μια πολύ καλή μέθοδος για να καταφέρουν να ξεπεράσουν το άγχος τους και γενικότερα τη φοβία οδήγησης είναι να έχουν συνοδηγό κάποιον άλλον, ο οποίος να είναι γνώστης. Αν νιώθουν ότι έχουν ξεχάσει να οδηγούν τότε μπορούν να πάνε σε μια σχολή οδηγών και να ζητήσουν να κάνουν μερικά επαναληπτικά μαθήματα με τον δάσκαλο οδήγησης.

Με το να αποφεύγουν να οδηγούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπεράσουν τη φοβία οδήγησης. Επιπλέον όταν θα χρειαστεί να οδηγήσουν π.χ. για κάποια έκτακτη ανάγκη, τότε δεν θα τα καταφέρουν, καθώς ο φόβος τους δεν θα έχει εξαφανιστεί, αν δεν τον καταπολεμήσουν από την αρχή.