«Πρέπει να τους ακολουθήσω,
άλλωστε είμαι ο αρχηγός τους»
Alexandre Auguste Ledru-Rollin
Δεν χρειάζεται πια να ταξιδέψεις για να σε πληγώσει η Ελλάδα. Η κατάσταση έχει ξεφύγει τόσο πολύ που και «στου βοδιού το κέρατο» να κρυφτείς, η Ελλάδα θα σε βρει και θα σε πληγώσει. Στην περίπτωση μάλιστα των γυναικών που κακοποιούνται ή βιάζονται, θα σε πληγώσει έως θανάτου. Έως θανάτου θα σε πληγώσει και στην περίπτωση που θα βρεθείς απροστάτευτος με κορονοϊό στα χέρια ενός Πλεύρη, ενός Σκέρτσου, ενός Γεραπετρίτη, ένας Πέτσα, ενός Γεωργιάδη και πάνω από όλα ενός Μητσοτάκη.
Όπου και να κρυφτείς η Ελλάδα θα σε βρει και θα σε πληγώσει. Θα σε βρει, γιατί σε ψάχνει. Θα σε βρει εύκολα γιατί αφήνεις πίσω σου τα ευδιάκριτα ίχνη του φόβου, της αδιαφορίας, μιας κριτικής ισοπεδωτικής για όλους και για όλα. Εκεί σε βρίσκει η Ελλάδα των τεράτων και σε «τελειώνει». Την ίδια στιγμή που τα «Ραφάλ» περνάνε πάνω από την Ακρόπολη σε μια ακραία επίδειξη περιφρόνησης προς το μνημείο (απαγορεύεται δια -επιστημονικού– ροπάλου η πτήση πάνω από την Ακρόπολη), για να χαίρονται τα τσιμέντα της Μενδώνη και των χορηγών και όλο αυτό το απίστευτα πανάκριβο τσίρκο να ονομάζεται «εθνική υπερηφάνεια» για την Ελλάδα «μας». Όπου βέβαια αυτή η κτητική αντωνυμία δεν περιλαμβάνει κανέναν από «μας», πάρα μονάχα περιλαμβάνει μια τεράστια στρατιά από κάθε λογής τέρατα.
Η κατάσταση είναι απελπιστική. Και πιο απελπιστική γίνεται, γιατί δεν μοιάζει να εξοργίζεται κανείς με τα όσα φρικώδη συμβαίνουν στην ίδια τη ζωή μας. Τη ζωή που μας περιλαμβάνει και που μας πετάνε έξω από το δικαίωμα να την έχουμε και να την ορίζουμε.
Όταν μια γυναίκα 24 χρονών ξυπνά βιασμένη από κανιβάλους της «καλής» λεγόμενης κοινωνίας, καταγγέλλει το γεγονός και ένα ολόκληρο σύστημα από δουλόβιους αρμόδιους, δουλόβιους του δημόσιου λόγου, αλλά δυστυχώς και μια ανθρωποφαγική κοινωνική κατάσταση, ορμάει να την ξεσκίσει, τότε η κατάσταση έχει ξεφύγει. Είναι απελπιστική.
Όταν σε ένα νοσοκομείο παίδων απαγορεύονται οι εφημερίες, η κατάσταση είναι απελπιστική. Όταν στη δίκη των συλληφθέντων στα Σεπόλια (17 Νοέμβρη του 2020), οι κουκούλες των αστυνομικών πέφτουν και από κάτω εμφανίζονται αποβράσματα που δρουν ανενόχλητα εντός (και εις βάρος) της Αστυνομίας, η κατάσταση είναι απελπιστική. Όταν κατηγορούνται δημοσιογράφοι, επειδή ερεύνησαν την ασύλληπτη ληστεία της «Novartis», μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας, επειδή απλώς το σύστημα μπορεί, η κατάσταση είναι απελπιστική.
Ο κατάλογος είναι απίστευτα μακρύς, και απίστευτα απελπιστικός. Ενδεικτικά τα δύο τελευταία παραδείγματα αυτού «(και μόνον αυτού) του κειμένου:
Όταν μέσα σε τέτοιον θηριώδη κυκεώνα συστημικής αποχαλίνωσης, εμφανίζεται ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος για να φορτώσει με εγκληματική ανευθυνότητα και απάθεια, την κατηγορία του Γκαιμπελισμού στις πλάτες της Αριστεράς, η κατάσταση είναι απελπιστική.
Και πάνω από όλα: όταν στην ζυγαριά του Πρωθυπουργού ο θάνατος 16.000 ανθρώπων σε μια χρονιά είναι ελαφρύτερος από την σωτηρία του τουρισμού, ε τότε η κατάσταση δεν είναι απλώς απελπιστική. Η Ελλάδα ενός αφηνιασμένου συστήματος, η Ελλάδα των τεράτων, δεν κυνηγά απλώς την ζωή μας, «να την ξεμοναχιάσει μες τη νύχτα», αλλά την έχει βρει και την σημαδεύει ανάμεσα στα μάτια.
Χρειάζεται λοιπόν να βγούμε από την κρυψώνα και την άρρωστη θαλπωρή της απελπισίας και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας πριν η σκανδάλη πατηθεί.
Εμείς. Και οι αρχηγοί, αν θέλουν πράγματι να είναι αρχηγοί, ας μας ακολουθήσουν.
