Γράφει ο Δημήτρης Λεοντής
Με τον όρο ‘‘παιδοκτονία’’ εννοούμε τον φόνο ενός παιδιού από τον πατέρα ή τη μητέρα του. Επιστημονικές έρευνες που έγιναν πριν από μερικά χρόνια στις Η.Π.Α., όπου κάθε χρόνο δολοφονούνται περίπου 400 παιδιά, έδειξαν ότι οι μητέρες ήταν υπεύθυνες για την πλειονότητα των δολοφονιών βρεφών, ενώ οι πατέρες υπεύθυνοι για την πλειονότητα των δολοφονιών παιδιών μεγαλύτερης ηλικίας. Σε αρκετές περιπτώσεις εμπλέκονται και οι σύντροφοι της μητέρας ή του πατέρα.
Οι μητέρες που φθάνουν στην παιδοκτονία μπορεί να είναι είτε αυτές που επανειλημμένα τα κακοποιούν, είτε πάσχουν από κάποιο ψυχικό νόσημα, είτε τα θεωρούν ανεπιθύμητα, είτε για κάποιο λόγο εκδικούνται, με τον βάναυσο αυτό τρόπο, τον πατέρα του παιδιού τους.
Στους άντρες το κίνητρο συνήθως έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του παιδιού και τον τρόπο που την αντιλαμβάνονται. Για παράδειγμα η προτίμηση του παιδιού στη μητέρα μπορεί να κάνει τον πατέρα να ζηλέψει. Επίσης, υπάρχει σύνδεση σε υψηλά ποσοστά με την ψύχωση και με τη χρήση ουσιών. Πολλές φορές η αυτοκτονία ακολουθεί την παιδοκτονία, ενώ αυξημένες είναι και οι πιθανότητες ανθρωποκτονίας της συζύγου/συντρόφου. Τέλος σε ότι αφορά το δημογραφικό προφίλ οι άνδρες αυτοί είναι χαμηλού μορφωτικού και κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου, άνεργοι, με έλλειψη κοινωνικού υποστηρικτικού δικτύου.
Σε ότι αφορά τώρα την πρόληψη υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που μπορεί κάποιος να εντοπίσει εγκαίρως και αποτελούν προδιαθεσικούς παράγοντες (ψυχώσεις, συχνές κακοποιήσεις κ.ά.) και κάποιοι άλλοι που θα περίμενε κανείς να είναι προστατευτικοί παράγοντες δεν αποτελούν στην πραγματικότητα ένδειξη ασφάλειας για τα παιδιά. Σε αυτούς συγκαταλέγεται για παράδειγμα η ένδειξη υπερβολικής αφοσίωσης στα παιδιά η οποία δε φαίνεται να αποτελεί προστατευτικό πάντοτε παράγοντα. Πρώτη σε συχνότητα στην Η.Π.Α. ήταν η αλτρουιστική παιδοκτονία την οποία περιγράφει ως ανθρωποκτονία «από αγάπη», η οποία συμβαίνει όταν οι γονείς πιστεύουν πως αυτός ο κόσμος είναι πολύ κακός για το παιδί τους….
Αν και οι ειδικοί ψυχικής υγείας ρωτούν με ευκολία αν κάποιος σκέφτεται την αυτοκτονία ως λύση, σπάνια γίνονται ερωτήσεις για τη σκέψη του να κάνει κακό στα παιδιά του, παρά το γεγονός ότι η σκέψη κάποιου να αυτοκτονήσει έχει υψηλά ποσοστά σύνδεσης με το να βλάψει τα παιδιά του. Συχνά η σχέση μιας μάνας με ψυχική διαταραχή είναι τόσο στενή με το παιδί της και τόσο το στρες που δέχεται από αυτό, που μπορεί να φτάσει σε αυτή την αποτρόπαια πράξη.
Στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια υπάρχει πλήθος περιπτώσεων παιδοκτονίας. Με βάση τα παραπάνω μπορεί κανείς να ερμηνεύσει σχετικά εύκολα πολλές από αυτές.
