Ο Μάρτιος μπήκε όπως και ο Φλεβάρης: Με γυναικοκτονία. Ακόμη μία δηλαδή. Τη λένε Βίκυ και τη σκότωσε ο άντρας της, τραυμάτισε την κόρη τους και αυτοκτόνησε. Α, θέλουμε να πούμε ότι κάτι αλλάζει στο πεδίο των γυναικείων δικαιωμάτων. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά, δυστυχώς, όχι ευχάριστη.

Έχει αυξηθεί η έμφυλη βία, αυτό είναι γεγονός. Τόσο γεγονός μάλιστα, που παγκοσμίως γίνεται λόγος για «επιδημία» γυναικοκτονιών. Στον δυτικό κόσμο. Αλλά ακόμη κι αν κοιτάξουμε λίγο παραπέρα, το πρόβλημα είναι το ίδιο. Στο Πακιστάν, για παράδειγμα, παρατηρείται έξαρση στα «εγκλήματα τιμής», τόσο που ξεκινούν μεγάλες κινητοποιήσεις στη χώρα. Εν ολίγοις, ασφαλείς δεν είμαστε πουθενά.

Να πούμε ότι φταίει η πανδημία είναι μια πρόχειρη εξήγηση. Να πούμε ότι φταίει η πατριαρχία είναι το προφανές. Αν δούμε την τελευταία δεκαετία σε παγκόσμια κλίμακα, πριν από περίπου εννέα χρόνια η κοινή γνώμη συνταρασσόταν από τις κινητοποιήσεις των γυναικών στην Ινδία εξαιτίας της έξαρσης των ομαδικών βιασμών, λίγο μετά ξεκινούσε ένα τεράστιο γυναικείο κίνημα στις ΗΠΑ με αφορμή την εκλογή Τραμπ και το 2017 πλέον ξεκινούσε το κίνημα #MeToo, το κύμα καταγγελιών σεξουαλικής βίας εις βάρος των γυναικών. Μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία η βία αυξήθηκε. Οι γυναίκες αντιδρούσαν και εισέπρατταν βία, εν ολίγοις.

Στην Ελλάδα δεν ξέρουμε πόσες πραγματικά είναι οι νεκρές. Ξέρουμε πόσες Ελληνίδες ή εν πάση περιπτώσει πόσες είναι οι λευκές γυναίκες. Δεν έχουμε στοιχεία για τις Ρομά ή για τις πρόσφυγες – ακόμη μία ενδεικτική κατάσταση των αντανακλαστικών στη χώρα. Βέβαια, Το ενδεικτικότερο όλων είναι η συντηρητική πλευρά της πραγματικότητας, δηλαδή η άρνηση. Ο Τσιάρας αρνείται να εντάξει τον όρο «γυναικοκτονία» στον Ποινικό Κώδικα και οι βουλευτές της κυβέρνησης αρνούνται να τον ξεστομίσουν. Καμία συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει με το μέρος της τα δικαιώματα, της χαλάει τη σούπα του μίσους. Και τι θα ήταν η Ακροδεξιά χωρίς το μίσος; Χαμένη υπόθεση.

Χαμένη υπόθεση αυτοί, και χαμένες ζωές οι δικές μας.