Κυριακή μεσημέρι βρέθηκα στην παραθαλάσσια περιοχή Καλαμάρη, στο βόρειο άκρο της Μυτιλήνης. Εκεί που μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες λειτουργούσαν τα ομώνυμα Ηνωμένα εργοστάσια, με πολλά τμήματα στα οποία εργάζονταν εκατοντάδες μεροκαματιάρηδες. Κοιτώ τη θάλασσα· ήρεμη, αρυτίδωτη, μέχρι μέσα βαθιά, έως τα απέναντι μικρασιατικά παράλια. Κι όμως την περασμένη εβδομάδα αυτή η θάλασσα ξέβραζε πτώματα, κατά μέρες· συνολικά εφτά μέχρι σήμερα. Εκεί όπου οι κάτοικοι της γειτονιάς και του Συνοικισμού κάνουν μπάνιο το καλοκαίρι, η φετινή άνοιξη έφερε άψυχα ανθρώπινα κορμιά, με προέλευση από τη μαύρη ήπειρο.

Νωρίτερα, το πρωί, εκπρόσωποι της αφρικανικής κοινότητας, της καθολικής εκκλησίας και άλλοι που συμπαρίστανται τέλεσαν μνημόσυνο. Ολοι είναι με απορίες και ερωτήματα για το πώς ξεβράστηκαν αυτά τα πτώματα. «Είναι μυστήριο πώς έχασαν τη ζωή τους. Εκείνες τις ημέρες είχε καλό καιρό, δεν βρέθηκαν ούτε σωσίβια ούτε βάρκα ούτε κινητό τηλέφωνο», λέει ο Ρούντι, μουσικός από το Κονγκό. Αλλοι πάλι, με καταγωγή από τη Σομαλία, εκφράζουν το παράπονό τους γιατί δεν επιτράπηκε να δουν τους πνιγμένους, μήπως και αναγνωρίσουν κάποιον, αλλά και να τους θάψουν οι ίδιοι. Ενα τραγούδι για τους πνιγμένους ακούστηκε στο τέλος, ως αποχαιρετισμός, σαν διεθνής προσευχή.

Μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε κάποια βάρκα, υπόλειμμα πλωτού μέσου, σωσίβιο, κάτι απ’ όπου μπορεί να πιαστεί κάποιος άνθρωπος που ναυάγησε. Πώς και από πού βρέθηκαν, έπεσαν στη θάλασσα αυτοί οι άνθρωποι; Αλλά κι οι ίδιοι δεν έφεραν πάνω τους κάποιο έγγραφο, ένα χαρτί, ένα τηλέφωνο. Ο νους αναρωτιέται είναι κι άλλοι στη θάλασσα; Πόσους άραγε να κατάπιε τούτη τη φορά και δεν θα το μάθουμε ποτές; Αλλά τι να το κάνεις, αυτοί δεν είναι της δικής μας ηπείρου. Δεν είναι των δυτικών χωρών, λευκοί, χριστιανοί και ορθόδοξοι. Κάπως έτσι δεν κατηγοριοποίησαν τούτες τις μέρες τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους μετακινούμενους ανθρώπους κάποιοι υπουργοί, βουλευτές, δημοσιογράφοι κι άλλοι του δημόσιου βίου; Οι πρόσφυγες της Ουκρανίας χαρακτηρίστηκαν «πραγματικοί πρόσφυγες» από τον υπουργό Μετανάστευσης, τον κ. Μηταράκη! Πώς δεν πέφτει ο ουρανός να μας (τους) πλακώσει, μια φωτιά να τους κάψει· όλους αυτούς που σκέφτονται, μιλάνε και γράφουν ως ουσιαστικοί αντίχριστοι, έστω κι αν επικαλούνται τη χριστιανική θρησκεία. Ο πόνος, η δυστυχία, οι θάνατοι τους κάνει (;) να συμπάσχουν μόνο αν οι συνάνθρωποί μας που υποφέρουν είναι λευκοί και χριστιανοί. Αν προέρχονται από άλλη ήπειρο, ειδικά αν είναι έγχρωμοι, είναι κάτι άλλο.

συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας