Βομβαρδισμένες πόλεις, σειρήνες, στρατιές προσφύγων, πτώματα σε κοινή θέα, τανκς, αερομαχίες και πάει λέγοντας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήρθε να ισοπεδώσει όση από τη διαύγεια και τις αντοχές μας είχαν απομείνει από την πανδημία του κορονοϊού και να φέρει μαζί του το άγχος της επιβίωσης λόγω της ανεξέλεγκτης ακρίβειας.

Η υπαρξιακή αγωνία είναι βέβαιο ότι πυροδοτεί συντηρητικά ανακλαστικά, τα οποία ενισχύονται και από την αβεβαιότητα για το μέλλον, κοντινό ή απώτερο. Πότε θα τελειώσει αυτό το (παράλογο;) μαρτύριο του πολέμου; Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Πόσο θα επηρεάσει τη χώρα μας; Μήπως η εισβολή της Ρωσίας υπό τον Πούτιν βάζει πονηρές σκέψεις και σε άλλους στη γειτονιά μας; Ατέλειωτα ερωτήματα και ελάχιστες απαντήσεις, τουλάχιστον γι’ αυτούς που δεν επιλέγουν να οχυρωθούν πίσω από τις βεβαιότητές τους και τη μανιχαϊστική οπτική τους.

Η δεκαετής οικονομική κρίση, η πανδημία και ο πόλεμος είναι βέβαιο ότι δεν ευνοούν την Αριστερά, αντίθετα της θέτουν επιπλέον εμπόδια, ορισμένα εκ των οποίων δείχνουν αξεπέραστα. Και μάλιστα μια Αριστερά που εδώ και πολλά χρόνια δείχνει βραχυκυκλωμένη στα δικά της αδιέξοδα και αντιφάσεις, χωρίς να μπορεί να προτείνει μια αξιόπιστη εναλλακτική. Αντίθετα, ευνοημένη από την αφύπνιση των εθνικισμών, του επεκτατισμού και της ακραίας ρητορικής που συνοδεύεται και από αναθεωρητικές τάσεις για την Ιστορία φαίνεται να βγαίνει η Ακροδεξιά και οι όμορες δυνάμεις της.

Η Αριστερά πρέπει να κινητοποιηθεί κόντρα στο ρεύμα, γιατί ιστορικά αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να κρατήσει τις αξίες της και να προσεγγίσει λαϊκές δυνάμεις που σήμερα γίνονται θύματα της προπαγάνδας, του ψεύδους και της παραχάραξης της Ιστορίας.