Aυτόκλητοι και κλητοί τηλε-εισαγγελείς, άσπαγα πρόσωπα με παγωμένο βλέμμα, μέσα μαζικής αναπαραγωγής της φρίκης που παράγουν περισσότερο μίσος απ’ όσο η ελληνική κοινωνία μπορεί να μεταβολίσει.

Το μίσος κυκλοφορεί, πλέον, αδέσποτο και λυσσασμένο στους δρόμους και στις ηλεκτρονικές φρυκτωρίες. Άνθρωποι μετατρέπονται σε αγρίμια την ώρα που δημοσιεύουν τη δίψα τους για αίμα στα κοινωνικά δίκτυα. Δημοσιογράφοι παρουσιάζουν ολογράμματα νεκρών παιδιών και οι οθόνες γίνονται ανοιχτοί τάφοι.

Μίσος. Μόνο μίσος και φασισμός.

Η Λε Πεν, ο Όρμπαν, ο Σαλβίνι, ο Μπολσονάρου.

Το μίσος οδηγεί στο φασισμό.

Ο συγγραφέας Ζαν Ζενέ περιγράφει πως το μίσος που παράγει το σύστημα, τον οδήγησε στην αποδοχή του Χίτλερ. 

“Ο δάσκαλος μας ζήτησε μια μέρα να γράψουμε μια μικρή έκθεση. Κάθε μαθητής έπρεπε να περιγράψει το σπίτι του. Έτυχε η δική μου περιγραφή, απ’ ό,τι είπε ο δάσκαλος, να είναι η πιο όμορφη. Τη διάβασε σε όλη την τάξη κι όλα τα παιδιά άρχισαν να με κοροϊδεύουν: «Μα, δεν είναι το σπίτι του αυτό, είναι του δρόμου αυτός». Τότε βρέθηκα μπροστά σ’ ένα κενό, ένιωσα να ταπεινώνομαι. Απότομα έγινα τόσο ξένος. Α! Δεν φτάνει αυτή ή λέξη· το μίσος για τη Γαλλία δεν είναι τίποτα, θα ‘πρεπε όχι να μισήσω αλλά κάτι παραπάνω, να την ξεράσω τη Γαλλία. Τέλος πάντων, και το γεγονός πως ο γαλλικός στρατός, ό,τι πιο ξεχωριστό υπήρχε στον κόσμο πριν από τριάντα χρόνια, συνθηκολόγησε μπροστά στα στρατεύματα ενός Αυστριακού λοχία, ε, αυτό πια κι αν μ’ έκανε να χαρώ! Είχα πια εκδικηθεί, αλλά ξέρω καλά πως δεν είμαι εγώ αυτός που προκάλεσε αυτή την εκδίκηση, δεν είμαι εγώ η αιτία αυτής της εκδίκησης. Οι άλλοι την προκάλεσαν, ένα ολόκληρο σύστημα… η γαλλική κοινωνία επιτέλους πήρε ένα καλό μάθημα και δεν μπορούσα παρά ν’ αγαπώ αυτόν που έδωσε ένα τόσο σοβαρό μάθημα στη γαλλική κοινωνία…”*.

Το μίσος είναι η μήτρα του φασισμού και σήμερα και πάντα. Ο κοινωνικός φασισμός διαμορφώνεται από μία «στρατηγική του μίσους», που αποκτηνώνει μία ασθματική, αλλεργική, χωρίς ταυτότητα και πρόσωπο μάζα ανθρώπων, στους οποίους δίνουν κάτι -φρικτά εγκλήματα, θεωρίες αποκάλυψης και συνομωσίας- για να μην αισθάνονται την κενότητά τους. Η εκδίκηση καλύπτει το κενό, τη μαύρη τρύπα που δημιουργεί το μίσος. 

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν είμαστε με τον έναν ή τον άλλο ληστή, αλλά αν είμαστε με την Αγάπη, με τη θυσία για τον Άλλο, με το “πότλατς” που μας σώζει.

Γιατί τελικά, μόνο τα ερωτικά υποκείμενα της δαπάνης σώζουν και σώζονται…

*https://www.lifo.gr/culture/vivlio/zan-zene-oi-aggeloi-ki-ego-eimaste-exisoy-ftohoi