Της Γεωργίας Λυμπέρη

Στα μέσα του Ιούλη, ανήμερα των άσημων  αγίων  Κήρυκου και Ιουλίτης, κάπου στο τέρμα του θερισμού και στo αποκορύφωμα του  αλωνίσματος   στέλνουμε φωτεινό χαιρετισμό στο καλοκαίρι που μεσουρανεί   στο βόρειο ημισφαίριο!

Το αλώνισμα στα αλώνια!
Τα αλώνια: στρογγυλοί επίπεδοι χώροι, χτισμένοι με πλάκες και ξερολιθιές , απλά και σοφά ώστε να γίνεται το αλώνισμα και να διαχωρίζεται ο καρπός απ’ τα άχυρα.

Η ανάγκη για το θεμέλιο της τροφής να  μείνει το άχυρο για τα ζώα, να  πάρεις τον καρπό :το σιτάρι, το κριθάρι… Η ανάγκη για ψωμί  οδήγησε  τους ανθρώπους στον τρόπο αλωνίσματος, λιχνίσματος στην κατασκευή των αλωνιών.

Η ανάγκη για  ΨΩΜΙ!

Σκλάβοι,  κολίγοι,  δουλοπάροικοι, φτηνά εργατικά χέρια  να οργώνουν, να σπέρνουν, να θερίζουν, να αλωνίζουν, να ξανεμίζουν (λιχνίζουν), τον καρπό για ” ένα κομμάτι ψωμί” και το  “χρυσάφι της γης” να γεμίζει τα σεντούκια   των    πλούσιων.

“Για ένα κομμάτι ψωμί” ξεσηκώθηκαν, οι Γάλλοι, στις 14 του Ιούλη  ενάντια στον απόγονο του  λουδοβίκειου ήλιου , στην παραχορτασμένη μειοψηφία που συστηματικά  αδιαφορούσε και αγνοούσε   τον λαό.
14 του Ιούλη η κατάληψη της Βαστίλης!
14 του Ιούλη ο γαλλικός λαός φώναξε για τα αυτονόητα, μιας αστικής επανάστασης :ελευθερία – ισότητα – αδελφότητα.
Τίποτα δεν έγινε γρήγορα καθώς η ιστορία κοιλοπονά αργά και σταθερά.
14 του Ιούλη σήμερα ξανασυζητούμε για τα αυτονόητα: το ψωμί, την ισονομία, την ισότητα.
14 Ιουλίου 1789     η μεγαλύτερη επανάσταση που συνοδεύτηκε από  τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, οι αστοί εναντίον των φεουδαρχών,  βίαια    για να κατακτηθούν όλα όσα απολαμβάναμε  μέχρι και πριν λίγα χρόνια στην Ευρώπη. Οι αλλαγές  στην κοινωνία δε γίνονται ήσυχα, ήρεμα κι απλά   μια και όσοι  ελέγχουν  την οικονομία   δεν μπορούν ή καλύτερα δε θέλουν  να  αντιληφθούν  πως όχι παντεσπάνι αλλά ούτε ψωμί δεν υπάρχει.

14 του  Ιούλη, σκέψεις για το ψωμί , την ελευθερία, την ισονομία, τα ανθρώπινα δικαιώματα που συνθλίβονται στον βολοσυρό  της εξουσίας.

Σκέψεις στο μέσον του καλοκαιριού  με το εορτολόγιο του Ελύτη   “… ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ εορτάζοντας τη μνήμη των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης, ένα θαύμα να καίει στους ουρανούς τ’αλώνια…”

Άξια εισίν: το καλοκαίρι κι οι   καρποί του, οι άνθρωποι, οι σκέψεις, οι ξερολιθιές, όσοι  κόπιασαν, όσοι διεκδικήσαν για μας κι οι άσημοι, αλλά διάσημοι  άγιοι του Οδυσσέα.

Εμείς, “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα  ας μην προσμένουμε  ένα θάμα”;

Με τη βοήθεια :
* Ελύτη
*Βάρναλη
*Σβορωνου
*Μέγα