Οι τυφλές επιθέσεις της Ρωσίας με πυραύλους στα κέντρα των μεγάλων ουκρανικών πόλεων σε ώρες αιχμής, δεν μπορούν να την αντισταθμίσουν: η ζημιά στην γέφυρα που συνδέει την Κριμαία με τη Ρωσία, αυτή η «κατασκευή του αιώνα» δια χειρός Πούτιν, είναι και συμβολική αλλά και ουσιαστική.
 
Στρατηγικά,  γιατί επλήγησαν οι ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού που μοιάζουν όλο και πιο ευάλωτες. Συμβολικά γιατί δείχνει ότι η ρωσική στρατιωτική μηχανή δεν τα καταφέρνει, όχι μόνο τα πεδία των μαχών, αλλά ούτε καν στη φύλαξη μιας γέφυρας που ήταν διακηρυγμένος στόχος των Ουκρανών.
 
Τα χθεσινά αδυσώπητα αντίποινα του Πούτιν, οι θάνατοι τουλάχιστον 11 αθώων περαστικών στο Κίεβο και τις άλλες πόλεις, κίνηση υποχρεωτική για τα μάτια της ρωσικής κοινής γνώμης και των σκληροπυρηνικών που ζητούν ανοικτά την ισοπέδωση της Ουκρανίας, δεν αλλάζουν σε τίποτα την κατάσταση στα πεδία των μαχών, όπου ο ρωσικός στρατός υποχωρεί.
 
«Φίλοι, ξέρω ότι περιμένετε να σχολιάσω την κατάσταση. Αλλά πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Η υποχώρηση … είναι καταστροφική», έγραψε προ ημερών στο telegraph o γνωστός Ρώσος πολεμικός ανταποκριτής Ρόμαν Σαπόνκοφ,, περιγράφοντας την απόγνωσή του για την υποχώρηση στην Χερσώνα.
 
«Με επικρίνουν που προκαλώ σε κατάθλιψη με τα νέα μου …αλλά, δεν θα υπάρξουν καλά νέα στο εγγύς μέλλον», πρόσθεσε ο Αλεξάντρ Κοτς, δημοσιογράφος που ακολουθεί τον ρωσικό στρατό. «Δεν έχουμε αρκετούς ανθρώπους … η κόπωση έχει κυριαρχήσει … δεν υπάρχουν πλέον δυνάμεις για να κρατηθούν τα εδάφη που κερδήθηκαν( στην αρχή του πολέμου) ».
 
Οι χθεσινές επιθέσεις που διέταξε ο Πούτιν, φαντάζουν σαν την οργή ενός ηγέτη που χάνει τον πόλεμο. Είχε προηγηθεί η ανακατάληψη εδαφών από τον ουκρανικό στρατό και η εσπευσμένη, συχνά χαώδης, επιστράτευση 300 χιλιάδων εφέδρων. Μια «στρατιωτική επιχείρηση» που πριν 7 μήνες έμοιαζε περίπατος, έχει μεταβληθεί σε εφιάλτη για το Κρεμλίνο.
 
Η  τοποθέτηση του διαβόητου «στρατηγού Αρμαδεγών» επικεφαλής του ρωσικού στρατού που επιχειρεί στην Ουκρανία, επίσης δεν μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα. Γιατί οι αποτυχίες των ρωσικών δυνάμεων είναι αποτέλεσμα  συλλογικής ανοργανωσιάς,  διαφθοράς και  ανικανότητας. Αυτού του συνδρόμου Ποτέμκιν που κατατρέχει τη ρωσική ιστορία, καθώς πίσω από μια φανταχτερή πρόσοψη συχνά δεν υπάρχει τίποτα.
 
 Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που ευθύνεται για τις σημερινές αυξανόμενες ρωσικές δυσκολίες, αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Πούτιν. Και το παράδοξο είναι ότι δεν πλήττεται από τις δυτικές κυρώσεις, τις οποίες προφανώς είχε συνυπολογίσει, αλλά από τον πόλεμο. Το ίδιο έξω έπεσαν και οι Αμερικανικές και δυτικές μυστικές υπηρεσίες, που τις πρώτες μέρες των εχθροπραξιών είχαν προβλέψει μια άνετη και πολύ σύντομη επικράτηση των Ρώσων.
 
Αλλά κανείς δεν πρόκειται να ζητήσει ευθύνες από τον αρχηγό της CIA για λαθεμένες εκτιμήσεις. Είναι ο Πούτιν που  αποφάσισε τον πόλεμο, σήμερα προσωπική του υπόθεση: από την έκβασή του εξαρτάται η παραμονή του στην εξουσία ή το τέλος του ίδιου, συχνά με τον βίαιο ή ατιμωτικό τρόπο που τέλειωσε η ζωή άλλων αποτυχημένων ηγετών.
 
Στην ιστορία της χώρας, υπάρχουν ηγέτες που  μεγάλωσαν την επικράτεια: από τον Ιβάν τον τρομερό, τον Μεγάλο Πέτρο και τη Μεγάλη Αικατερίνη μέχρι τον Στάλιν, με τα φρικώδη εγκλήματα του Και από αυτούς που ενεπλάκησαν σε πολέμους και τους έχασαν όπως ο Νικόλαος ο Α στην Κριμαία, ο Νικόλαος Β, που εκτελέστηκε από τους Μπολσεβίκους και οι μεταπολεμικοί ηγέτες της Σοβιετικής Ενωσης, που ηττήθηκαν στον ψυχρό πόλεμο, με αποτέλεσμα τη διάλυση της σοβιετικής αυτοκρατορίας.
 
 Ο Πούτιν ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Παρέλαβε τη συρρικνωμένη ρωσική εκδοχή της, κατάφερε να τη σταθεροποιήσει στα πρώτα χρόνια της  εξουσίας του, αλλά έπεσε στην παγίδα ενός νέου ψυχρού πολέμου, με αποκορύφωμα την καταστροφική εισβολή στην Ουκρανία.
 
Ήδη η μικρή αυτοκρατορία του, τρίζει: την ώρα που η προσοχή του είναι στραμμένη δυτικά, προς το Κίεβο, στην Κεντρική Ασία ξέσπασε μια σύντομη αλλά αιματηρή στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ του Κιργιστάν και του Τατζικιστάν που υποτίθεται ότι ανήκουν στη ίδια στρατιωτική συμμαχία της Μόσχας. Θυμωμένη από την απραξία της τελευταίας στη σύγκρουσή της με το Αζερμπαϊτζάν, η Αρμενία απειλεί επίσης να αποχωρήσει από τη συμμαχία.
 
 Στα ανατολικά, το κενό εκμεταλλεύεται η Κίνα που διεισδύει οικονομικά στην περιοχή και κάλεσε χθες σε αποκλιμάκωση των συγκρούσεων στην Ουκρανία. Η δεύτερη μεγάλη χώρα εκτός Δύσης, η Ινδία, δήλωσε ότι ανησυχεί πολύ από την κλιμάκωση και ζήτησε το τέλος του πολέμου μέσα από διαπραγματεύσεις.
 
Η Μόσχα ξεμένει από ισχυρούς υποστηρικτές και αιμορραγεί, βασανίζεται από αυτό που θα μπορούσε να αποκληθεί η κατάρα της Ρωσίας. Ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων,  τη σέρνουν συνεχώς σε περιπέτειες και πολέμους. Οι κάτοικοί της δεν είχαν σχεδόν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν ελεύθερα, χωρίς τραγωδίες και συγκρούσεις και σε συνθήκες ευημερίας, ανάλογες με τον άφθονο φυσικό της πλούτο, την ιστορία και τον πολιτισμό της.