Η Τρας κατέρρευσε ενάμιση μήνα μετά την εκλογή της. Ουσιαστικά απολύθηκε. Πετώντας σαν μέλισσα από γκάφα σε λάθος και πάλι σε γκάφα, γρήγορα πήρε την κάτω βόλτα. Σε 45 μέρες, εκτός των άλλων, ανακαίνισε, σχεδόν ανάστησε, τον Μπόρις Τζόνσον και κάπως θέρμανε τον κρύο Σούνακ. Και; Η Βρετανία του τεράστιου παραγωγικού κενού, μια «εξωχώρια» χώρα, δεν μπορεί να βρει ηγέτη γιατί έχει αποκολληθεί από τον εαυτό της ή γιατί έχει ενστερνιστεί την πιο δογματική και γέρικη εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού; Βέβαια, έχει πρόβλημα επί πολλές δεκαετίες, απλώς τώρα μεταπίπτει στη φαρσοκωμωδία. Η περιλάλητη θατσερική ακμή (εκτός από το τσάκισμα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων) ήταν η αντικατάσταση της καταρρέουσας βιομηχανίας με τη διόγκωση του City. Ένα οικονομικό Βατικανό, άβατο και ανεξιχνίαστο, που προϋποθέτει ελευθερία παραγωγής, διακίνησης και απόκρυψης κεφαλαίων, χρηματιστηριακών και τοκογλυφικών προϊόντων, τιμαλφών, άυλων τίτλων, κρυπτονομισμάτων κ.λπ. Η Θάτσερ εμπέδωσε τη βαθύτερη πολιτική κρίση, που ήταν κρίση αξιών και παραγωγικής ταυτότητας. Εκτός των άλλων, αλλοτριώθηκε πλήρως το Εργατικό Κόμμα, περιθωριοποίησε την Αριστερά του – τόσο, που όλα τα δεξιά στελέχη του να δηλώνουν τον σεβασμό τους στον «περιφραγμένο» Τόνι Μπεν όταν ο τελευταίος αποφάσισε να αναχωρήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Θέλω να πω ότι η βαθιά Δεξιά, που κυριάρχησε τόσες δεκαετίες, πότισε όλες τις πλευρές της πολιτικής σκηνής, διέφθειρε την οικονομία, κατέστρεψε τις κοινωνικές σχέσεις, εξόντωσε και περιθωριοποίησε ευρύτατα λαϊκά στρώματα, πούλησε σε όλον τον κόσμο εκπαιδευτικά υποπροϊόντα (κρυμμένα πίσω από τη βιτρίνα λίγων καλών πανεπιστημίων), οικονομικά υποπροϊόντα κρυμμένα σε άπειρες και δαιδαλώδεις offshore, υπέσκαψε το κοινωνικό κράτος, εκτόξευσε τις τιμές γης και ξεπούλησε τα βρετανικά βιομηχανικά brands αφού ξεπουπούλιασε τους εργαζόμενους.

Η πολιτική στρέβλωση ήταν τέτοια, που αρχίζει να καταναλώνει τα παιδιά του δοκιμαστικού σωλήνα που ηγήθηκαν και ηγούνται της χώρας και των μεγάλων κομμάτων. Δεν κατάλαβε ούτε την ευρωπαϊκή δυνατότητα ούτε καν την αποκόλληση με το Brexit. Συντελείται μια καταρρακτώδης κατασπάραξη ηγεσιών, δηλαδή μια επιδερμική κινητικότητα, αφού δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή και στοχευμένη πολιτική, αφού ούτε η κοινωνική συνοχή υφίσταται ούτε διαυγής οικονομία συγκροτείται.

Ευτυχώς, εκτός από την πολιτική καταστροφή, εκτός από την εμπάθεια (και τα ρακένδυτα υπολείμματα ενός αποικιοκρατικού συνδρόμου), υπάρχουν το χιούμορ, η τέχνη και η σκέψη που δεν ακολούθησαν τη μοίρα της επαγγελματικής πολιτικής. Το πάρτι στο Twitter δεν έχει τελειωμό. «Ο γιος μου έχει ζήσει τέσσερις υπουργούς Οικονομικών, τρεις υπουργούς Εσωτερικών, δύο πρωθυπουργούς και δύο μονάρχες. Είναι τεσσάρων μηνών» έγραψε σαρκαστικά στο Twitter ο συντάκτης του Sky News Άλαν ΜακΓκίνες.

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ είχε μιλήσει από το 2005 για την ακανόνιστη γεωγραφική επέκταση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, καθώς και την ασύμμετρη αποδοτικότητά του. Κατά τον Χάρβεϊ, μετριοπαθέστερες ως προς τις κοινωνικές πρόνοιες και την οντότητα των συνδικάτων οικονομίες, όπως της Γερμανίας, είχαν τη δεκαετία του 1980 πολύ καλύτερες επιδόσεις από τους πρωτοπόρους του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ΗΠΑ και Βρετανία. Στις τελευταίες έπεσε μεν ο πληθωρισμός, ανέβηκε όμως η ανεργία, έγιναν σημαντικές περικοπές στην κοινωνική πολιτική, με γενικό χαρακτηριστικό η χαμηλή οικονομική μεγέθυνση να συνδυάζεται με έκρηξη κοινωνικών ανισοτήτων. Ο πυρήνας του βρετανικού προβλήματος φαίνεται πως δεν βρίσκεται στις ανεπάρκειες μόνο του πολιτικού προσωπικού της, αλλά στο ότι η πολιτική απονεκρώνεται ως προς την παραγωγική και επιτελεστική της διάσταση. Μένει σαν τελετουργία, κάτι σαν πάρτι γερασμένων «σελέμπριτι».

Τι; Δεν έχει σχέση με την ελληνική κυβερνητική πραγματικότητα;