Ζούμε την ιδεολογική ηγεμονία μιας βαθιά σκοτεινής και καχύποπτης δεξιάς, ασχέτως του αν στην καθοδηγούμενη συχνά και προμελετημένη υστερία κατά της πανίσχυρης δήθεν woke κουλτούρας, σιγοντάρει κάθε καρυδιάς καρύδι.

ΑΡΓΗΣΑΜΕ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ το πρόβλημα. Το λένε «woke». Woke κουλτούρα, woke ατζέντα, μέχρι και για «woke μαφία» βλέπεις να γίνεται λόγος από τους πάσης φύσεως διαπρύσιους επικριτές της ξέφρενης πολιτικής ορθότητας και του «δικαιωματικού ολοκληρωτισμού». Η κουλτούρα της «αφύπνισης» (woke) και της επαγρύπνησης ενάντια στις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που έχουν φάει ζωές και ζωές, που έχουν ρημάξει κόσμο και κοσμάκη, έχει γίνει βρισιά που εκστομίζεται αδιακρίτως δεξιά κι αριστερά. Ακόμα και επιφανής κάποτε Έλληνας lifestyle δημοσιογράφος-αστρολόγος εξέδωσε πρόσφατα βιβλίο με τίτλο Woke Culture: H βαρβαρότητα της «σωστής πλευράς» της Ιστορίας. Πριν από λίγες μέρες επίσης, ο βουλευτής και πρώην υπουργός της κυβέρνησης Νότης Μηταράκης, με άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα» που είχε τίτλο «Απέναντι στον επιθετικό δικαιωματισμό», κατήγγειλε το woke κίνημα, για το οποίο «ο Τζέιμς Μποντ είναι πλέον ρατσιστής και η εθνική ταυτότητα και οι οικογενειακές αξίες υποβιβάζονται σε σημασία».

Οτιδήποτε καταγγέλλει το αμαρτωλό και ασύδοτο παρελθόν, οτιδήποτε παραβιάζει τα ιερά και τα όσια, οτιδήποτε επιχειρεί να ξορκίσει το αποπνικτικό (και χουντικό, αλλά μέχρι και η χούντα κοντεύει να εξιλεωθεί στις μέρες μας) τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, είναι woke. Τα πάντα μπορούν να είναι woke.

Είναι πλέον επίσημο. Ο Τραμπ ως ιδέα έχει κερδίσει, ανεξάρτητα από το αν εκλεγεί ξανά ή όχι, παρότι κι αυτό είναι εξαιρετικά πιθανό. Ζούμε την ιδεολογική ηγεμονία μιας βαθιά σκοτεινής και καχύποπτης δεξιάς, ασχέτως του αν στην (καθοδηγούμενη συχνά και προμελετημένη) υστερία κατά της πανίσχυρης δήθεν woke κουλτούρας σιγοντάρει κάθε καρυδιάς καρύδι. Έχουμε πήξει στους Τζήμερους.

Οτιδήποτε καταγγέλλει το αμαρτωλό και ασύδοτο παρελθόν, οτιδήποτε παραβιάζει τα ιερά και τα όσια, οτιδήποτε επιχειρεί να ξορκίσει το αποπνικτικό (και χουντικό – αλλά μέχρι και η χούντα κοντεύει να εξιλεωθεί στις μέρες μας) τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια», είναι woke. Τα πάντα μπορούν να είναι woke. Ακόμα και μια σειρά μυθοπλασίας που έχει το θράσος να δίνει βάρος σε γυναικείους (ή «εξωτικούς») χαρακτήρες. Ακόμα κι ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ της πλάκας για τον Μέγα Αλέξανδρο. Ακόμα και μια συσκευασία γάλακτος με «αμφιλεγόμενη» εικονογράφηση. Οι σκιώδεις «ελίτ» (πάντα αυτές) βάζουν παντού το χέρι τους για να μολύνουν το ηθικό και αξιακό μας σύστημα πριν μας αφελληνίσουν και, εν τέλει, μας αφανίσουν.

Δεν αντέχει ο άλλος να μην επιτρέπεται πλέον να πετά ανεξέλεγκτος τη μαλακία του, θεωρεί ότι αν του κάνεις παρατήρηση, του στερείς την ελευθερία του λόγου. Σαν να σου λέει: «Δεν είμαι εγώ ρατσιστής (ή ομοφοβικός ή σεξιστής), εσύ είσαι woke!». Δεν είμαι εγώ αμετανόητο γομάρι που νοσταλγεί περασμένα μεγαλεία και προνόμια, εσύ είσαι ηθικολόγος και νεο-πουριτανός! Ακολούθως, θα σου πει και για την κουλτούρα της «ακύρωσης» (cancel culture) που όλα τα σκιάζει, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, κλείνει σπίτια, κλείνει δουλειές, καταστρέφει υπολήψεις. Λες και έχει «ακυρωθεί» ποτέ κανείς πραγματικά από όσους έχουν ξεράσει οχετούς ρατσιστικού λόγου και ρητορικής μίσους, κι ας πρόκειται για αδίκημα. Εδώ δεν έχει ακυρωθεί ο Μπέος ή οι επιφανείς μας ιεράρχες για όλα αυτά που έχουν πει και συνεχίζουν να λένε απτόητοι.

Δημήτρης Πολιτάκης            Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.