Η παραδοσιακή μικροαστική τάξη στην Αθήνα, 1880-1925
«Οι Νοικοκυραίοι» του Νίκου Ποταμιάνου είναι ένα από τα σημαντικά ιστορικά βιβλία των τελευταίων χρόνων. Ο συγγραφέας μελετάει τη συγκρότηση, τους όρους ύπαρξης, τις αλλαγές, τους πολιτικούς και πολιτισμικούς ορίζοντες μιας τάξης με κομβική σημασία για την ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα: των μικροαστών. Ταυτόχρονα, επειδή, κατά τη μελέτη επεξεργάζεται, σε διαρκή διάλογο με τη διεθνή βιβλιογραφία και πηγές του, τα θεωρητικά του εργαλεία: την έννοια της τάξης, πρωτίστως. Τέλος, μας δείχνει πώς μια καλή διδακτορική διατριβή μπορεί να μετατραπεί σε ένα εξίσου καλό και ωραίο βιβλίο.
ΜΜΕ, κοινωνικές τάξεις και εξουσία
Εάν τα πολυποίκιλα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας τίθενται πολλαπλώς σε κίνδυνο, τότε τα ΜΜΕ παρεμβαίνουν καταλυτικώς και ανατρέπουν κυριολεκτικώς τις ισορροπίες της ισοτιμίας και ισοδυναμίας, διά της προώθησης και εξουσιαστικής επιβολής εκείνων των κομμάτων τα οποία διακρίνονται ως γνήσιοι εκφραστές των συμφερόντων αυτών. Και αμέσως μετά, βεβαίως, το πολιτικό σύστημα εν συνόλω στην υπηρεσία τους.
Η ρητορική της κρίσης
Αν η κρίση του 1929 ήταν κρίση υπερπαραγωγής, η τωρινή είναι κρίση χρέους που στην εξελικτική της πορεία παρήγαγε κρίσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα, στην δημοσιονομική και πραγματική οικονομία των κρατών μελών της Ε.Ε., απελευθερώνοντας ταυτόχρονα άλυτα εκκρεμή ζητήματα που υπέβοσκαν και με την κρίση ξεπρόβαλλαν κυρίαρχα να απαιτούν επίλυση. Τέτοια αφορούν σε τομείς θεσμικούς, κοινωνικούς, πολιτισμού, παιδείας, εκπαίδευσης, υγείας.
Της Κατερίνας Βόλτσιου
«Δεν είναι η οικονομία, ηλίθιε»
… μετά την αναγκαστική υποχώρηση του καλοκαιριού, η κυβερνητική διαχείριση της εξουσίας δεν αποτελεί μια εύκολη υπόθεση. Με δεδομένους τους ακραία δυσμενείς συσχετισμούς στο εσωτερικό και στο διεθνές περιβάλλον, τις αναγκαστικές και μη επιλογές συγκρότησης των κυβερνήσεων και εν τέλει τις μάλλον αφελείς αντιλήψεις για τη φύση, την αντοχή και τις αδράνειες που χαρακτηρίζουν το πολυσχιδές της κρατικής εξουσίας, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι το άνοιγμα, η ελπίδα που ο ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε ξεθωριάζει.
Νοάμ Τσόμσκι: Ο σαδισμός απέναντι στη Δημοκρατία
Τη στάση της Ευρώπης τόσο απέναντι στην οικονομική κρίση και την Ελλάδα όσο και στη διαχείριση του προσφυγικού δράματος επικρίνει ο διεθνώς αναγνωρισμένος φιλόσοφος και ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι. Όσον αφορά την κρίση, ο Τσόμσκι λέει ότι «οι σαδιστές ευρωκράτες βασανίζουν την Ελλάδα» που τόλμησε να διεκδικήσει τη Δημοκρατία, ενώ για το προσφυγικό σημειώνει ότι η Ευρώπη ξέρει πολύ καλά από λιτότητα, αλλά όχι από ανθρωπισμό.
Πως να ξεκινήσουμε από την αρχή
Οι Μπολσεβίκοι γρήγορα κατάλαβαν ότι από την πολιτική τους δύναμη έλειπε μία διακριτή κοινωνική βάση: η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, στο όνομα της οποίας έπαιρναν αποφάσεις, είχε εξαφανιστεί κατά τον εμφύλιο, έτσι κατά έναν τρόπο βρέθηκαν να κυβερνούν σε κενό κοινωνικής αντιπροσώπευσης.
Η νύχτα της μεγάλης χρεοκοπίας
Το ξέμπλεγμα του κουβαριού απαιτεί ρεαλισμό και πολιτικό θάρρος. Οι θεσμικές και ρυθμιστικές αρχές θα πρέπει να κοιτάξουν κατάματα την κατάσταση και να αντιμετωπίσουν ό,τι έρχεται με μεθοδικό τρόπο. «Η επόμενη αποστολή της διεθνούς κοινότητας είναι το πώς θα διαχειριστεί τις διαγραφές χρέους και, ως εκ τούτου, τη μαζική αναδιάταξη κερδισμένων και χαμένων στις κοινωνίες χωρίς αυτό να οδηγήσει σε πολιτική θύελλα»
Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα “αγροτιά”. Υπάρχουν μεγαλοκτήμονες, υπάρχουν μικροί παραγωγοί, υπάρχουνε και εργάτης γης.
Δεν υπάρχει γενικά και αόριστα “αγροτιά”. Υπάρχουν μεγαλοκτήμονες, υπάρχουν μικροί παραγωγοί, υπάρχουνε και εργάτης γης. Πάντα θυμάμαι, σε όλες τις διεκδικήσεις “του αγροτικού κόσμου”, να βγαίνουν μπροστά αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των μεγάλων του χώρου. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Εις βάρος, πλέον, όχι μόνο των υπόλοιπων στρωμάτων του αγροτικού κόσμου, αλλά των μισθωτών όλης της χώρας, της συνολικής προσπάθειας άρσης της μνημονιακής υπαγωγής, που όχι με συνθήματα, αλλά μόνο με ταξική συνείδηση και με ανάπτυξη των παραγωγικών δομών της χώρας μπορεί να γίνει.
«Αυτοκτονική» η τακτική τους για τους ίδιους και το νησί
Εκδίδουν ανακοινώσεις που παρουσιάζουν το Μόλυβο ως πεδίο κατεχόμενο από στίφη κουρελήδων. Αποκαλούν μόνοι τους το χωριό τους «Σπιναλόγκα», τόπο εξορίας των λεπρών. Αναρτούν στο διαδίκτυο, δημοσιεύουν στον Τύπο φωτογραφίες με τις παραλίες γεμάτες από ένα ατελείωτο σκουπιδαριό. Εκφράζουν ανοιχτά το μίσος τους σχεδόν για το σύνολο των εκατοντάδων εθελοντών, που προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες όχι μόνο στους πρόσφυγες αλλά στο σύνολο της κοινωνίας της Λέσβου, εξασφαλίζοντας την ομαλή διαχείριση του προσφυγικού.
Τρεις διαστάσεις για τη νησιωτική μας πολιτική.
Τα νησιά, μπορούν να θεωρηθούν ως «ιδιόμορφοι κοινωνικοί σχηματισμοί εντός του εθνικού (καπιταλιστικού) σχηματισμού». Αυτή η ιδιομορφία, πηγάζει από το γεγονός ότι αποτελούν ξεχωριστές, σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, γεωγραφικές οντότητες. Αυτό (το γεγονός), διαμορφώνει τις συνθήκες της «νησιωτικότητας».
Ανησυχητικά κρούσματα
Και αυτό συμβαίνει όχι μόνον επειδή θα αδικηθούν ένας, δύο, πέντε συμπολίτες μας, αλλά επειδή επιδιώκεται η δημιουργία ενός κλίματος “όλοι ίδιοι είναι”, το οποίο μάλιστα δεν τροφοδοτείται μόνον από περιστατικά του είδους που αναφέρονται πιο πάνω. Θα ήταν κρίμα αν ο ΣΥΡΙΖΑ γλίτωνε από τα λιοντάρια και τον τρώγαν οι κοριοί.
Κυνηγώντας the next big thing.
Είτε μιλάμε για ρομποτική, είτε για ψηφιακή τεχνολογία, είτε για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι επενδυτές μπορούν να προμηθεύσουν τις εταιρείες με τα απαραίτητα κεφάλαια ώστε αυτές να χτίσουν το μέλλον και να βγάλουν λεφτά απ’ αυτό, σε περίπτωση που τα σχέδια ευοδωθούν. ‘Η και να χάσουν…
…Eίναι στρωμένος με καλές προθέσεις
Η λογική που λέει ότι το δημόσιο σύστημα πρέπει να είναι δωρεάν για τους φτωχούς και να κοστίζει επιπλέον για τους έχοντες, όσο κι αν φαίνεται δίκαιο, στην πραγματικότητα δυναμιτίζει την αντίληψη της καθολικότητας των υποχρεώσεων του κράτους προς τους πολίτες και των πολιτών προς το κράτος και τη μετατρέπει σε σχέση α λα καρτ.
Με τα λόγια των άλλων
Η νίκη Μητσοτάκη στη Ν.Δ. αποτυπώνει επίσης στο επίπεδο της συντηρητικής παράταξης και του προερχόμενου από αυτήν πολιτικού προσωπικού τον διχασμό μπροστά στην κοινωνική πραγματικότητα, η οποία μπορεί να περιγραφεί ως “οι δυνάμεις της αγοράς” από τη μία και η κοινωνική συνοχή από την άλλη.
Το στρατηγικό πρόβλημα
Η πολιτική υποαντιπροσώπευση, όπως και η υπεραντιπροσώπευση είναι αποτελέσματα ταξικής -αλλά και πελατειακής- πολιτικής και μένουν ανεξήγητες χωρίς την εξέταση της σύγκρουσης καπιταλισμού και δημοκρατίας. Αυτή δείχνει γιατί η εν λόγω αντίθεση δεσπόζει σε όλη την Ευρώπη.
Κυνικές ευαισθησίες
Είναι, λοιπόν, εύλογο το ερώτημα: “Προς τι τόση ευαισθησία;”. Ειδικά εάν λάβει κάποιος υπόψη ότι στην Ελλάδα οι λίστες προσφέρθηκαν από την τότε υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας και τον νυν υπουργό Οικονομικών της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, άρα το ελληνικό κράτος δεν εγκαλείται ως κλεπταποδόχος. Ποιους θιγόμενους προσπαθούν να προστατεύσουν με τόσο πάθος οι εισαγγελείς ώστε να δρουν πίσω από την πλάτη της Ένωσής τους;