Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία: Άμυνα ή Επίθεση;
Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι η δημοκρατική αυτό-οργάνωση της εργασίας μπορεί να αποτελέσει πιο αποτελεσματική απάντηση στα προβλήματα οργάνωσης (πρόβλημα εντολέα-εντολοδόχου) από τη σχέση επιβολής της μισθωτής εργασίας στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Ενώπιον κρίσιμων διλημμάτων σχετικά με το προσφυγικό
Σταθμίσεις και δύσκολες υποχωρήσεις είναι πάντα αναγκαίες στη διαχείριση των πολιτικών διλημμάτων. Κάποιες υποχωρήσεις ωστόσο, κυρίως στο τελευταίο δίλημμα, το ανθρωπιστικό, είναι, κατά την άποψή μου, αδιανόητες. Η άποψή μου είναι ότι στο άμεσο μέλλον, η Ελλάδα θα πρέπει να διαχειριστεί το προσφυγικό όχι στη λογική του μεταμελημένου ευρωπαίου μαθητή κάνοντας το homework για τον αυταρχικό δάσκαλο, αλλά ως δικό της έργο, όποια θέση και αν αποκτά η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κοινωνική Οικονομία: Για την Αριστερά σήμερα είναι η ώρα της πράξης
Η κοινωνική οικονομία είναι για μας η απάντηση του εμείς της συλλογικής δράσης στο εγώ του καπιταλιστή, του αφεντικού. Είναι η απόδειξη ότι οι συλλογικές προσπάθειες αντέχουν και αντιμετωπίζουν καλύτερα τις κρίσεις, αλλά και ότι αποτελούν την καλύτερη απάντηση στις προσδοκίες των νέων για ένα καλύτερο κόσμο.
Τι έκανε η Περιφέρεια Β. Αιγαίου στο προσφυγικό; *
Δεν είχε μήπως αρμοδιότητα η περιφέρεια, για την οργάνωση – αναδιάταξη – ενεργοποίηση- κινητοποίηση του μηχανισμού της, προκειμένου να συμβάλει ενεργά στην αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν τα νησιά μας, οι πρόσφυγες και ο ντόπιος πληθυσμός; Δεν είχε αρμοδιότητα για την ενεργοποίηση και τον συντονισμό των ΟΤΑ Α’ βαθμού των νησιών μας; Ή μήπως δεν είχε αρμοδιότητα να πάρει πρωτοβουλίες για την ενεργοποίηση των όποιων δυνατοτήτων ή κονδυλίων για τον καθαρισμό των ακτών και της θάλασσας; Γιατί δεν αξιοποίησε μέρος των 7 εκ.ευρώ από την επιπλέον χρηματοδότηση λόγω προσφυγικού που δόθηκαν το 2015 από το Υπ.Οικονομίας μέσω του Π.Δ.Ε;
Μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία δημοκρατίας και συναίνεσης
Η μετα-καπιταλιστική κοινωνία είναι, επομένως, μια κοινωνία της δημοκρατίας και της συναίνεσης, αλλά είναι και μια κοινωνία που καταργεί την αγορά, την επιδίωξη του ατομικού κέρδους και την ιδιωτική πρόσβαση στους δημόσιους πόρους και τη δημόσια διοίκηση, ως μηχανισμούς αναπαραγωγής της, και υιοθετεί τον σχεδιασμό της κάλυψης και ικανοποίησης των αναγκών της.
Η Αριστερά του δημοκρατικού σοσιαλισμού
Η πολιτική δεν αναπτύσσεται χωρίς πολίτες. Οι υποαντιπροσωπευόμενοι πολίτες δεν γίνονται πιο ενεργοί, όταν περιθωριοποιούνται. Κλείνονται όλο και περισσότερο στην ιδιοτελή ατομικότητά τους. Η διεύρυνση της αντιπροσώπευσης είναι όρος για την πολιτική συμμετοχή, και αυτή είναι προϋπόθεση για τον δημοκρατικό σοσιαλισμό.
Το προσωποπαγές δημόσιο ανώτατο στάδιο του μεταρρυθμισμού
Για πρώτη φορά αμφισβητούνται από αξιωματικούς οι ετήσιες κρίσεις. Αύριο – μεθαύριο μπορεί να αμφισβητηθεί το δικαίωμα της στρατιωτικής ηγεσίας να αντικαταστήσει ή να αποστρατεύσει στις ετήσιες κρίσεις κάποιον υψηλόβαθμο αξιωματικό επειδή η θητεία του κρίνεται επιτυχής από τα στρατόκαβλα σάιτ.
Να διοικήσουμε; Ναι… αλλά πώς;
Ο ίδιος ο τρόπος της οργάνωσής του κάθε οργανισμού, οι εσωτερικές λειτουργείες και διαδικασίες, πρέπει αφενός μεν να είναι τέτοιες που να βοηθούν όσο το δυνατό πιο αποτελεσματικά στην υλοποίηση των παραπάνω στόχων, αφετέρου δε να μπορούν να λειτουργήσουν ως μοντέλο, τόσο για άλλους οργανισμούς, όσο και για την κοινωνία γενικότερα, ανυψώνοντας με αυτόν τον τρόπο το επίπεδο των απαιτήσεων της κοινωνίας συνολικά και του κόσμου τής εργασίας ειδικότερα.
Ακάλυπτες διαφορές
Ο διχασμός των αγροτικών μπλόκων, που καταγράφεται τώρα και στους τίτλους και στα ρεπορτάζ των εφημερίδων, η διάσπασή τους σε τρεις μερίδες, διαφοροποιούμενες ως προς τα αιτήματα και τη διεκδικητική τακτική, ήταν από νωρίς ορατά.
Ούτε μία σοβαρή πρόταση, ούτε μια ειλικρινής κουβέντα
Στην Ελλάδα θα μου πείτε, πάντοτε, από παραπλανητικά στομφώδη λόγια των ηγετών μας, «γενικών» ή «ειδικών κλάδων», πηγαίναμε καλά. Εχουμε δημιουργήσει σχολή μεγαλοστομίας και ανειλικρίνειας. Για την ουσιαστική ισότητα, την καθολικότητα των νόμων, την προστασία των πιο αδύναμων και τη βιωσιμότητα της οικονομίας, του συστήματος δίκαιης κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας για όλους, ούτε μία σοβαρή πρόταση. Ούτε μια ειλικρινής κουβέντα.
Κέρδος επιχειρήσεων, κόστος εργασίας και ανταγωνιστικότητα
Το ζήτημα της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης και οι αντιδράσεις των κομμάτων στα δεξιά της κυβέρνησης απέναντι στην πρότασή της για αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, προκειμένου να στηριχθεί το νέο ασφαλιστικό χωρίς μειώσεις των συντάξεων, αναδεικνύει για μια ακόμα φορά τις διαχωριστικές γραμμές που πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μεταξύ αριστερών και δεξιών πολιτικών.
Η αγωνία του καναλάρχη πριν από το πέναλτι
Όχι δεν πρόκειται να πέσει η κυβέρνηση ούτε να φτάσουν τα τρακτέρ στο Σύνταγμα…
Αυτό που θα συμβεί είναι ότι οι καναλάρχες θα χάσουν τις άδειές τους (που δεν είχαν ποτέ κανονικά).
Θα χάσουν την δυνατότητα να συγκυβερνούν, να εκβιάζουν τις κυβερνήσεις, να παίρνουν κρατικές δουλειές, να διορίζουν τους ανθρώπους τους, να χρωστούν και να μην πληρώνουν.
Νταβατζιλίκι τέλος.
Γραβάτες, μεγαλοαγρότες, εθνικός κορμός – εδώ ο φιλελέδικος κανιβαλισμός
Μπροστά σε μια αντεπαναστατική λύση δεν παριστάνουμε τους κινέζους. Οι φασίστες ή οι φιλελέδες ή και οι δυο μαζί δεν είναι ρεφορμιστές και γραφειοκράτες που θα αφήσουν τον αγώνα στη μέση του δρόμου, για να τον πάμε εμείς παραπέρα. Είναι εντελώς άλλο πράγμα. Θέλουν να πάνε τα πράγματα εντελώς στην άλλη κατεύθυνση. Να το πούμε απλά μπας και το καταλάβουν ορισμένοι. Οι ρεφορμιστές ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό με τους επαναστάτες αλλά με πιο ήπια μέσα. Όσο ο κόσμος έχει αυταπάτες για το ρεφορμισμό μπορεί κανείς να κινείται στην ίδια κατεύθυνση, τουλάχιστον μέχρι το σημείο που ο αγώνας αναπτύσσεται ειρηνικά. Με τους φασίστες και τους φιλελέδες δεν υπάρχει ούτε μισό μέτρο κοινός δρόμος, γιατί δεν υπάρχει ούτε στα λόγια κοινός σκοπός. Εντάξει;
Η παραδοσιακή μικροαστική τάξη στην Αθήνα, 1880-1925
«Οι Νοικοκυραίοι» του Νίκου Ποταμιάνου είναι ένα από τα σημαντικά ιστορικά βιβλία των τελευταίων χρόνων. Ο συγγραφέας μελετάει τη συγκρότηση, τους όρους ύπαρξης, τις αλλαγές, τους πολιτικούς και πολιτισμικούς ορίζοντες μιας τάξης με κομβική σημασία για την ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα: των μικροαστών. Ταυτόχρονα, επειδή, κατά τη μελέτη επεξεργάζεται, σε διαρκή διάλογο με τη διεθνή βιβλιογραφία και πηγές του, τα θεωρητικά του εργαλεία: την έννοια της τάξης, πρωτίστως. Τέλος, μας δείχνει πώς μια καλή διδακτορική διατριβή μπορεί να μετατραπεί σε ένα εξίσου καλό και ωραίο βιβλίο.
ΜΜΕ, κοινωνικές τάξεις και εξουσία
Εάν τα πολυποίκιλα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας τίθενται πολλαπλώς σε κίνδυνο, τότε τα ΜΜΕ παρεμβαίνουν καταλυτικώς και ανατρέπουν κυριολεκτικώς τις ισορροπίες της ισοτιμίας και ισοδυναμίας, διά της προώθησης και εξουσιαστικής επιβολής εκείνων των κομμάτων τα οποία διακρίνονται ως γνήσιοι εκφραστές των συμφερόντων αυτών. Και αμέσως μετά, βεβαίως, το πολιτικό σύστημα εν συνόλω στην υπηρεσία τους.
Η ρητορική της κρίσης
Αν η κρίση του 1929 ήταν κρίση υπερπαραγωγής, η τωρινή είναι κρίση χρέους που στην εξελικτική της πορεία παρήγαγε κρίσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα, στην δημοσιονομική και πραγματική οικονομία των κρατών μελών της Ε.Ε., απελευθερώνοντας ταυτόχρονα άλυτα εκκρεμή ζητήματα που υπέβοσκαν και με την κρίση ξεπρόβαλλαν κυρίαρχα να απαιτούν επίλυση. Τέτοια αφορούν σε τομείς θεσμικούς, κοινωνικούς, πολιτισμού, παιδείας, εκπαίδευσης, υγείας.
Της Κατερίνας Βόλτσιου