Η υπόθεση είναι γνωστή: Ομάδες αλληλέγγυων κατέλαβαν κλειστό ξενοδοχείο στην οδό Αχαρνών, κοντά στην πλ. Βικτώριας και το μετέτρεψαν σε “χώρο στέγασης προσφύγων” στον οποίο φιλοξενούνται περίπου 120 άνθρωποι.

Φανταζόμασται ότι αυτή η κίνηση έγινε με πλήρη ενημέρωση αλλά και συμφωνία των προσφύγων ως προς τις ιδιομορφίες, τις δυσκολίες και τους σκοπούς του εγχειρήματος, αλλά και τις, όποιες, ευθύνες αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι πρόσφυγες απέναντι στους εαυτούς τους. Μόνο έτσι άλλωστε με βάση αυτές τις βασικές αρχές λειτουργούν κατά τη γνώμη μας όλα τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ειδικότερα όταν σε αυτά συμμετέχουν ομάδες ανθρώπων οι οποίες αντικειμενικά βρίσκονται σε κατάσταση “ανισότητας”, όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ τους.

Γιατί όπως και να το κάνουμε πάντα θα υπάρχει μια “σχέση ανισότητας” όταν οι άμεσες και πιεστικές ανάγκες των διαφόρων ομάδων που συμμετέχουν σε ένα εγχείρημα είναι διαφορετικές. Πάει να πει ότι η κάλυψη της άμεσης και πιεστικής ανάγκης ομάδων προσφύγων (ιδιαίτερα οικογενειών με μικρά παιδιά) για αξιοπρεπή και ασφαλή (έστω και προσωρινή) στέγαση είναι διαφορετικής έντασης από οποιαδήποτε άλλη ανάγκη άλλων ομάδων και αυτό αντικειμενικά φέρνει τους πρόσφυγες σε υποδεέστερη θέση κατά την διαδικασία των “άτυπων διαπραγματεύσεων” που αναπτύσσονται στα πλαίσια των κοινών ομάδων που δημιουργούνται.

Αυτό τουλάχιστον μας δείχνει η όποια εμπειρία εδώ στη Λέσβο, είναι  πάρα πολύ δύσκολο να αναπτυχθούν “ισότιμες σχέσεις” ανάμεσα σε ομάδες ανθρώπων που έχουν αφενός μεν διαφορετικές άμεσες και πιεστικές ανάγκες, αφετέρου δε διαφορετική αξιολόγηση αυτών των αναγκών τους. Επιπλέον είναι δύσκολο να αναπτυχθούν και “αδιαμεσολάβητες” σχέσεις, όχι μόνο εξ’ αιτίας των προβλημάτων επικοινωνίας που οφείλονται στη γλώσσα αλλά κυρίως λόγω του γεγονός ότι οι πρόσφυγες και σε σχέση με τις σχέσεις τους με την “έξω κοινωνία” σε μεγάλο βαθμό εξαρτώνται από τις ομάδες ή ανθρώπους που έχουν πλεονεκτικές σχέσεις με αυτήν

Ομως είμαστε σίγουροι ότι οι ομάδες των αλληλέγγυων που πήραν την σχετική πρωτοβουλία έχουν και την διάθεση αλλά πάνω από όλα και την εμπειρία να χειριστούν και αυτές τις λεπτές πτυχές (αυτής) της υπόθεσης.

Με αφορμή αυτή την πρωτοβουλία υπήρξαν και υπάρχουν αντιδράσεις. Κατά την ταπεινή μας γνώμη, τα επιχειρήματα αυτών των αντιδράσεων, αλλά και το από που αυτές  προέχοντα είναι ίσως  το πιο σημαντικό στοιχείο που έφερε στην επιφάνεια αυτό το εγχείρημα, ως παράγωγο αποτέλεσμά της βέβαια, που όμως ξεπερνά από μια άποψη και το ίδιο το εγχείρημα.

Όποιος παρακολουθεί τα κοινωνικά δίκτυα  εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι οι βασικές αντιδράσεις, δεν προήλθαν “από τα δεξιά” όπως ίσως θα ήταν και το αναμενόμενο, αλλά “από τα αριστερά” και μάλιστα από πάρα πολλούς ανθρώπους, που πάλι με βάση την παρουσία τους στα κοινωνικά δίκτυα, μέχρι και προχτές έδιναν εξετάσεις “έντονου ριζοσπαστισμού” αλλά και “ρήξεων” και οι οποίοι εμφανίζονται έντονα επικριτικοί ως προς τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους πρόσφυγες (και όχι μόνο) ενώ στο παρελθόν είχαν επικροτήσει ανάλογες πρωτοβουλίες.

Το περιεχόμενο αυτών των αντιδράσεων δεν στηρίζεται, όπως ίσως θα ήταν φυσικό, πάνω σε κάποιο προβλημματισμό όσον αφορά την ουσία του εγχειρήματος, αντίθετα εδράζονται στον χώρο που αυτό εξελίσσεται και συγκεκριμένο στο γεγονός ότι το κλειστό ξενοδοχείο “είναι ιδιωτική περιουσία αλληλέγγυας προς τους πρόσφυγες η οποία χτυπήθηκε από την κρίση και προσπαθεί να το πουλήσει” και άρα η κατάληψή του “εμποδίζει αυτές τις διαδικασίες πώλησης ή ενοικίασης του“.

Πάνω σε αυτόν τον καμβά χτίζονται  και άλλα επιχειρήματα “γιατί δεν έκαναν κατάληψη σε άλλα κλειστά  ξενοδοχεία μεγάλης εταιρείας” αλλά και διάφορα άλλα που εν ολίγοις  φέρνουν στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα των κοινωνικών συμμαχιών του κόσμου “των από κάτω”, αλλά και το ίδιο το εύρος αυτού “του κόσμου των από κάτω”.

Αν θα διαβάσει κάποιος προσεκτικά τα κείμενα των αλληλέγγυων που αναφέρονται σε αυτές τις αντιδράσεις με δυσκολία δεν θα μπορέσει να δει την αμηχανία που τα διακρίνει από τη στιγμή που ένα σημαντικό κομμάτι όσων  αντιδρούν και μάλιστα  με τέτοια επιχειρήματα προέρχεται από χώρους της αριστεράς με τους  οποίους  αρκετοί από τους αλληλέγγυους σήμερα συμπορεύονται.

Δεν θα έπρεπε όμως. Αυτή ή προσέγγιση μέρους του κόσμου  της αριστεράς, να διευρύνει δηλαδή τόσο πολύ τον “κόσμο των από κάτω” έτσι ώστε να αισθάνεται αν όχι το ίδιο,  τουλάχιστον συμπάθεια ακόμα και με όσους/ες είναι κάτοχοι ακίνητης περιουσίας που ίσως ξεπερνά και τα 5 εκατ. (δηλαδή με την παλιά αξία πάνω άπω 1.5 δις  δραχμές) την έχουμε ξανασυναντήσει και μάλιστα πρόσφατα.

Μιλάμε δηλαδή για την “αλληλεγγύη” ή την “συμπάθεια” που πάλι μέρος του κόσμου της αριστεράς αισθάνθηκε απέναντι σε μεγαλοεπαγγγελματιες και μεγαλοαγρότες στις πρόσφατες κοινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, – ή τώρα με το φορολογικό και για τα αισθήματα συμπάθειας που με κάθε ευκαιρία αυτός ο κόσμος δείχνει στους “μικρούς ” που ως τέτοιους τους θεωρεί “δικούς του” – κατάλοιπο της παράδοσης της εγχώριας κουκουεδογενούς αριστεράς

Ίσως βέβαια για μερικούς/ες τα παραπάνω να ακούγονται σαν “αυθαίρετες γενικεύσεις”, αλλά από την άλλη πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί διαφορετικά αυτό που βλέπουμε να εξελίσσεται με αφορμή την “υπόθεση ξενοδοχείο”;

Σίγουρα είναι κάτι παραπάνω από την δημοφιλία που απολαμβάνει μεταξύ των αριστερών η ιδιοκτήτρια του ακινήτου στα κοινωνικά μέσα ή ακόμα και τις δυσκολίες που σήμερα η ίδια βιώνει από το γεγονός ότι αισθάνεται -και ενδεχομένως να είναι και έτσι – να “απαξιώνεται η περιουσία της”