Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι
να φοράω με της “Αυγής” τα φύλλα.
Παππού, μάθε με, σου ‘λεγα για να τους τη σπάω,
να γράφω με το ζερβό.

Παραφράζοντας τους παλιούς, “η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην Αβάνα, είναι μια κίνηση που μιλάει από μόνη της”. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, “από μόνες τους μιλάνε” και οι αντιδράσεις του αντιπάλου. Αντικομμουνισμός και αντιαριστερή χολή, παλαιάς κοπής.

Για όλους και όλες εμάς, τις γενιές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν χωρίς να συναντήσουν στο διάβα της ζωής τους κάτι ιστορικά συνταρακτικό, η Κούβα, το Βιετνάμ, το δικό μας Πολυτεχνείο, είναι κάτι σαν ορόσημο, Είναι οι δικές μας επαναστάσεις και οι δικές τους ήττες. Είναι, με κάποιο τρόπο, η σήμανση της θέσης μας, “από εδώ ή από εκεί”.

Δεν έχει καμία σημασία πως εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά, κανείς και καμιά την στιγμή της σύγκρουσης, όταν η ιστορία αλλάζει, έστω και κατά τι τη ρότα της, δεν μπορεί να ξέρει και να εγγυηθεί το πως τελικά θα εξελιχθεί. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ανοίγει μια δυνατότητα για μια διαφορετική πορεία. Αμφισβητεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, “βιάζει την ιστορία”, που στο μυαλό του αντιπάλου, “των από εκεί”, φαντάζει προδιαγεγραμμένη και μονότονη.

Η παρουσία του πρωθυπουργού της χώρας στην Αβάνα, αλλά και οι υστερικές αντιδράσεις των ντόπιων “από εκεί”, είναι λοιπόν, γεγονότα που “μιλάνε από μόνα τους”.