Ούτε στα πιο τρέλα όνειρα του δεν θα το περίμενε, αυτό που του συνέβη ο Βύρωνας Πολύδωρας. Να μείνει δηλαδή στην ιστορία, όχι σαν “πρόεδρος” αλλά σαν “ο υποψήφιας πρόεδρος” ενός οργανισμού που αν ρωτήσεις γύρω σου, ζήτημα είναι αν υπάρχουν ένας – δύο που θα θυμούνται κάποια από τα ονόματα των προέδρων (και προεδρίνων) που πέρασαν από αυτόν κατά καιρούς.
Πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν πίσω από την κίνηση της κυβέρνησης, που προκειμένου να ξεμπλοκάρει τη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών, τον προτείνει ως πρόεδρο του ΕΣΡ, “αδιέξοδο και απελπισία”. Το σίγουρο είναι ότι αδιέξοδο υπάρχει, αλλά για αυτό την μόνη που δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς είναι την κυβέρνηση. Η θεσμική εκτροπή που προκάλεσε η ΝΔ, μη δεχόμενη να συναινέσει εδώ και μήνες στην συγκρότηση του σώματος, καθώς επίσης και η πρόσφατη απόφαση του ΣΤΕ είναι αυτά που το προκάλεσαν.
Θα μπορούν κανείς να καταλογίσει πολλά στην κυβέρνηση για τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση της αδειοδότησης των καναλιών, όμως το σίγουρο είναι ότι την ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης θα τα κατηγορήσει για περισσότερα και χειρότερα. Κυρίως όμως για το ότι είναι η πρώτη φορά που τόσο ξεδιάντροπα έχουν συνδέσει την επιβίωση τους με τα συμφέροντα μιας φούχτας καναλαρχών και ολιγαρχών.
Είναι η πρώτη φορά που τόσα ξεδιάντροπα υπερασπίζεται το δικαίωμα αυτών των “κυρίων” να κλέβουν τις δημόσιες συχνότητες, να μην πληρώνουν μια, να κάνουν ότι θέλουν. Επίσης είναι η πρώτη φορά που αυτό το κάνουν και δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα, είναι αποφασισμένοι να το πάνε μέχρι το τέρμα, να κλείσουν την παρένθεση.
Η θεσμική εκτροπή δεν δημιουργεί πάντα αδιέξοδα, ειδικά σε μια κυβέρνηση που θέλει να παίξει με όρους δημοκρατίας. Όταν όμως απέναντι σου έχεις τζιχαντιστές των καναλαρχών και της διαπλοκής, τότε ο πόλεμος είναι ασύμμετρος. Γιατί οι μουτζαχεντίν του νεοφιλελευθερισμού δεν καταλαβαίνουν από δημοκρατία. Προκειμένου να νικήσουν τον “μεγάλο αντίπαλο” είναι αποφασισμένοι για τα πάντα, ακόμα και για τη θεσμική εκτροπή, ακόμα και για οποιαδήποτε εκτροπή.
Κάπως έτσι προέκυψε ο Πολυδωρας. Ένας άνθρωπος βγαλμένος από τα σπλάχνα της συντηρητικής παράταξης που ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ στα παρελθόν του έχει σούρει και δικαίως, τα μύρια όσα. Κίνηση “απελπισίας”; Ίσως. Που βασίζεται όμως στην, από ότι φαίνεται λανθασμένη, υπόθεση ότι “δεν θα μπορούσε να μη γίνει αποδεχτός” από την αντιπολίτευση και άρα το αδιέξοδο να αρθεί.
Αυτό όμως μπορεί να είναι εφικτό όταν έχεις να κανείς με “ορθολογικούς παίχτες” και όχι ταλιμπάν, διψασμένους για να πάρουν την ρεβάνς. Αλλά αυτό είναι επίσης κάτι που πρέπει να μείνει σε όλους και όλες μας και κυρίως στη κυβέρνηση από “την υπόθεση Πολύδωρα” … και ας πράξει ο καθείς και κυρίως η κυβέρνηση τα δέοντα!
