Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΚΤ, το 5% των νοικοκυριών της ευρωζώνης, που είναι και τα οικονομικά ισχυρότερα, κατείχαν το 37,8% του καθαρού πλούτου το 2014, συγκριτικά με 37,2% το 2010.

Ο μέσος πλούτος των νοικοκυριών στην ευρωζώνη μειώθηκε…Η αλλαγή ήταν ιδιαίτερα σημαντική στην Ελλάδα και την Κύπρο, όπου ο μέσος όρος μειώθηκε κατά περίπου 40%

Το ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΚΤ, στα μνημονιακά χρόνια, μέχρι  και το 2014 οι πολίτες έχασαν το 40% του εισοδήματος τους, θα  έπρεπε να λέει πολλά σε όλους αυτούς που σήμερα φωνάζουν για τους “υψηλούς φόρους, δείχνοντας αυτούς ως υπεύθυνους της κακοδαιμονίας των μικρών επιχειρήσεων. Αντίθετα. Αυτή η  δραματική μείωση του διαθέσιμου για την κατανάλωση εισοδήματος και ο περιορισμός της στα απολύτως απαραίτητα, αλλά για πολλοίς ακόμα και κάτω από αυτιά, είναι ο προφανής λόγος αυτής της “κακοδαιμονίας”

Αν έχουν κάποιες ελπίδες για να ανακάμψουν οι δουλειές τους, αυτές δεν είναι, κυρίως, στην οποιαδήποτε μείωση των φόρων που πληρώνουν, αλλά στην ανάκαμψη της κατανάλωσης, που μπορεί να προέλθει  με την αύξηση των εισοδημάτων των καταναλωτών τους, δηλαδή των υπαλλήλων τους τους, των εργαζομένων τάξεων και συνταξιούχων εν γένη, αλλά και την μείωση της φορολογίας αυτών των τάξεων.

Πράγματι, ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών γνωρίζει ότι το βασικό στοιχείο που καθορίζει την βιωσιμότητα μιας οποιασδήποτε επιχείρησης, δεν είναι οι φόροι που πληρώνει, άλλα τα έσοδα που έχει. Τα “έσοδα από την δραστηριότητα” είναι το πρώτο δεδομένο που μπαίνει στον λογαριασμό “αποτελέσματα χρήσεως” με τους φόρους, που αφαιρούνται από τα κέρδη να έρχονται στο τέλος αυτού του μακριού αυτού λογαριασμού.

Προϋπόθεση να έχει “κέρδη” είναι να έχει “έσοδα” από τα οποία θα αφαιρέσει τα “έξοδα” της. Ο φόρος δεν είναι “έξοδο”  και αυτός είναι ο λόγος που τους σοβαρούς επενδυτές δεν τους εμποδίζουν οι “υψηλοί φόροι” να επενδύουν  σε χώρες με ψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Στον βαθμό που μπορούν να εξασφαλίσουν αποτελεσματικά “έσοδα,” και να διαχειριστούν τα έξοδα τους, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η σιγουριά ότι το, οποίο, ποσοστό φόρου πληρώνουν δεν θα αλλάζει από χρόνο σε χρόνο, θα είναι δηλαδή σταθερό. Έτσι μπορούν να κάνουν τα κουμάντο τους και να υπολογίσουν εάν τους συμφέρει να επενδύσουν ή όχι.

Όμως οι μνημονιακές πολιτικές που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, πάλι με βάση τα στοιχεία της ΕΚΤ, δεν είχαν μόνο σαν αποτέλεσμα τη δραστική μείωση της αγοραστικής δύναμης των πελατών τους. Ταυτόχρονα είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των εισοδημάτων των ελίτ, των λίγων δηλαδή που αθροιστικά καταναλώνουν λιγότερα από τους φτωχούς και άρα καταναλώνουν, πάλι αθροιστικά, λιγότερα

Αν θέλουν λοιπόν πραγματικά αποτελεσματικές λύσεις, εκεί να κοιτάξουν οι μικροί επιχειρηματίες και σε αυτή την κατεύθυνση να στριμώξουν την κυβέρνηση. Δηλαδή, σε γενναίες κινήσεις αντιστροφής κατανομής, από τα πάνω προς τα κάτω, που θα έχουν σαν στόχο την μεταφορά πόρων από τις ελίτ στις εργαζόμενες τάξεις, δηλαδή στους καταναλωτές τους, σε συνδυασμό  με γενναίες αποφάσεις για την στήριξη της απασχόλησης και την μαζική δημιουργία θέσεων εργασίας. Μόνο έτσι εντέλει και αυτοί, οι μικροί επιχειρηματίες, θα έχουν τα προσδοκώμενα “έσοδα από την δραστηριότητα” τους.

Σαν αυτό δηλαδή που έκανε η κυβέρνηση και με την “13η σύνταξη”, που τόσο πολύ, όσοι φιλοδοξούν να είναι οι πολιτικοί εκφραστές των “μικρομεσαίων”, λοιδόρησαν.