Τα γεγονότα είναι πάνω – κάτω τα εξής:
Τις δεκαετίες του 90 και του 2000, εκατοντάδες ιδιωτικά ΙΕΚ ανά την Ελλάδα, στα οποία φοίτησαν αρκετές δεκάδες, ίσως και εκκατοντάδες χιλιάδες νέοι και νέες, διαφήμιζαν και με τη βούλα του νόμου, τις υπηρεσίες τους. Μια από αυτές και το ότι οι “απόφοιτοί τους γίνονται δεκτοί στις εξετάσεις του δημοσίου” και πράγματα, αρκετές χιλιάδες απόφοιτοι και ιδιωτικών ΙΕΚ, διορίσθηκαν, με τις διαδικασίες που κάθε φορά ίσχυαν, όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο.
Κάποια στιγμή, επί υπουργίας Γιαννάκου – Κουτσίκου (ίσως και λίγο πριν) σε αρκετές δεκάδες από αυτά, τα οποία ελέχθησαν, αποκαλύφθησαν μια σειρά από παρατυπίες στην λειτουργία τους. Αυτές οι παρατυπίες είχαν να κάνουν με “τους όρους και τις υποχρεώσεις λειτουργίας της ιδιωτικής επαγγελματικής εκπαίδευσης που αφορούν στην παράνομη μη λειτουργία του σχολείου, στη μη τήρηση του ωρολογίου και αναλυτικού προγράμματος, στη μη τήρηση και στη μη συμπλήρωση των επίσημων βιβλίων και στη μη πρόσληψη εκπαιδευτικού προσωπικού”.
Σε αυτά τα ιδιωτικά ΙΕΚ, επεβλήθησαν οι “ποινές της αναστολής της άδειας λειτουργίας ή της άρσης της άδειας ίδρυσης και λειτουργίας ή τουλάχιστον χρηματικού προστίμου ή ποινικές κυρώσεις στους ιδιοκτήτες ή στους διευθυντές ή στο διδακτικό προσωπικό τους”.
Αυτό όμως δημιούργησε ένα πρόβλημα. Αφού σε αυτά τα ΙΕΚ επιβλήθηκαν ποινές και αρκετά από αυτά έκλεισαν, τι γίνεται με τους αποφοίτους τους, πολλοί και πολλές από τους οποίους/ες είχαν ήδη περάσει -μέσα από τις διαδικασίες που κάθε φορά προβλέπονταν – “περάσει στο δημόσιο;
Για να λύση το παραπάνω πρόβλημα, η υπουργός Γιαννάκου – Κουτσίκου, με τον νόμο ν.3577/2007 (Α΄ 130, άρθρο 24) προέβλεψε, ότι σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, τα πτυχία “χορηγούνται κατόπιν ειδικών πτυχιακών εξετάσεων, οι οποίες θα διενεργούνται γι’ αυτόν το σκοπό. Για την απονομή των πτυχίων λαμβάνονται υπόψη μόνο οι βαθμοί των γραπτών πτυχιακών εξετάσεων.
Με απόφαση του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων καθορίζονται ο τρόπος διεξαγωγής και η διαδικασία των πτυχιακών εξετάσεων της προηγούμενης παραγράφου. Με κοινή απόφαση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών και του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων καθορίζεται η αμοιβή των καθηγητών και των λοιπών μελών των εξετασταστικών επιτροπών”
Οι εξετάσεις αυτές δεν έγιναν ποτέ, με ευθύνη των Υπουργών Παιδείας των κυβερνήσεων πριν τον Ιανουάριο του 2015. Το ίδιο διάστημα οι επιτήδειοι ιδιοκτήτες σχολείων και οι άλλοι εμπλεκόμενοι που είχαν οργανώσει μια κερδοφόρα βιομηχανία «πιστοποίησης προσόντων», είτε διέφυγαν τις κυρώσεις του νόμου λόγω παραγραφής είτε καταδικάστηκαν σε ελαφριές ποινές.
Για εννέα ολόκληρα χρόνια από την περίοδο εκείνη με ευθύνη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν ελήφθη και καμία ρύθμιση δεν εφαρμόστηκε με συνέπεια το πρόβλημα να έχει μετατραπεί ατύπως σε κοινωνικό σύμπτωμα μιας σιωπηρής ανοχής.
Τι προέκυψε “ως είδηση” από την παραπάνω αλληλουχία των γεγονότων;
Αυτό λοιπόν που προέκυψε “ως είδηση” από την παραπάνω αλληλουχία γεγονότων, δεν είναι ότι δεκάδες σχολάρχες/επιχειρηματίες, εξαπατούσαν δεκάδες χιλιάδες νέους και νέες, ούτε ακόμα το γεγονός, ότι ενώ υπάρχει ψηφισμένος νόμος εδώ και δέκα χρόνια για την λύση του προβλήματος που αφορά αυτούς τους δεκάδες χιλιάδες που αφού έκλεισαν τα ΙΕΚ στα οποία φοιτήσουν, βρέθηκαν με ένα πτυχία χωρίς αντίκρυσμα, αυτός ο νόμος ποτέ δεν εφαρμόστηκε.
Η “είδηση” εμφανίστηκε ως ” Συγχωροχάρτι Φίλη σε 2.500 υπαλλήλους με πλαστά πτυχία!” και καθόλου τυχαίο βέβαια ότι αυτή μπήκε στο γνωστό πρώτο ψέμα ή φλέμα.
Αυτή η “είδηση” αναπαράγεται στα κοινωνικά μέσα, για αυτή την “είδηση” έχουν δημιουργηθεί ομάδες, μαζεύονται ηλεκτρονικές υπογραφές και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ομως αλλού είναι το θέμα:
Αυτό λοιπόν που πρέπει να μας απασχολήσει, δεν είναι τόσο τα ξεδιάντροπα ψέματα που αραδιάζουν κάθε λίγο και λιγάκι οι αντίπαλοι της κυβέρνησης, προκειμένου να την αποδημήσουν.
Η τακτική τους είναι γνωστή και το πρώτο ψέμα είναι μάστορας σε αυτό: Βάζεις έναν πιασάρικο τίτλο (καλή ώρα Συγχωροχάρτι Φίλη”) για κάτι που θα ακουμπήσει ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού (καλή ώρα ανέργους, εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα) και αφήνεις τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι το γιατί το “ψέμα” και ο αντίπαλος γενικότερα, το κάνει αυτό, απλά κάνει τη δουλειά του.
Ομως το γιατί τέτοιου είδους ψέματα αναπαράγονται τόσο γρήγορα από ένα ευρύτερο κοινό, που δεν ανήκει στις τάξεις του αντιπάλου της κυβέρνησης, είναι ένα θέμα που πρέπει να απασχολήσει πρωτίστως την ίδια την κυβέρνηση.
Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε, μόνο, με την επικοινωνιακή δύναμή πυρός, του αντιπάλου, που είναι σαφώς απείρως μεγαλύτερη από την δική της, έχουμε να κάνουμε ΚΥΡΙΩΣ με το γεγονός ότι η ίδια η κυβέρνηση ΔΕΝ έχει πείσει ότι “δεν είναι ελέφαντας” κυρίως τα τμήματα του πληθυσμού που έπρεπε από την αρχή να είχε πείσει για το αντίθετο, δηλαδή τους ανέργους και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Για να το πούμε διαφορετικά, το γεγονός ότι τέτοιου είδους ψεύτικες ειδήσεις του αντιπάλου, αναπαράγονται μαζικά από συμπολίτες μας που είτε είναι άνεργοι είτε είναι μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα, έχει να κάνει με το ότι δεν έχουν πειστεί μέχρι τώρα (στην πράξη) ότι “αυτή η κυβέρνηση είναι για αυτούς”.
Προφανώς και η κυβέρνηση, στο σύντομο χρονικό διάστημα που υπάρχει, έχει κάνει μια σειρά από σημαντικά βήματα και έχει πάρει μια σειρά από σημαντικές πρωτοβουλίες που αφορούν τους ανέργους και τους φτωχούς (προγράμματα ανθρωπιστικής κρίσης, νόμος για την πρόσβαση των ανασφαλίστων στο σύστημα υγείας κ.α) όμως φτάνουν αυτές;
Πως να αισθανθεί ο άνεργος ή ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, ότι αυτή η κυβέρνηση είναι δική του, όταν (π.χ) η λέξη “ανεργος/η” σπάνια ακούγεται από τα στόματα των υπουργών της και όταν ακούγεται έρχεται ως “παρεπόμενη” της “ανάπτυξης”; Και μέχρι να έλθει αυτή η ποθούμενη ανάπτυξη τι θα κάνει ο άνεργος ή η άνεργη; Ακόμα περισσότερο: Πως οι ίδιοι οι άνεργοι και η άνεργες μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη;
Πως με άλλα λόγια θα αισθανθούν ότι αυτή η κυβέρνηση είναι για αυτούς, όταν μιλάει για “κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία”, όταν -περίπου ενάμιση χρόνο μετά- το σχετικό νομοσχέδιο είναι ακόμα “στη διαβούλευση”;
Πως να αισθανθεί επίσης ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, ότι αυτή η κυβέρνηση είναι για αυτόν/ην; Και δεν μιλάμε εδώ για τα θέματα των συλλογικών συμβάσεων ή του βασικού μισθού που ενώ σαν συζήτηση έπρεπε να είχε ξεκινήσει στην κοινωνία, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, από την πρώτη στιγμή, αυτή (η συζήτηση) καρκινοβατεί.
Μιλάμε για τα ποιο απλά, για τους βασικούς ελέγχους που πρέπει να γίνονται στην όποια αγορά εργασίας υπάρχει σήμερα, για τις “συμβάσεις – λάστιχο”, για την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών για τις πρωτοβουλίες τέλος πάντων που θα μπορούσαν να παρθούν, παρά το ασφυκτικό πλαίσιο της επιτήρησης, που θα είναι ικανές να δείξουν “στην πράξη”, στους ανέργους και στον κόσμο που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα, ότι “αυτή η κυβέρνηση ενδιαφέρεται”
Το έχουμε ξαναπεί: Αυτός ο κόσμος, που με ευκολία αναπαράγει τα ψέματα του αντιπάλου, είναι ο φτωχός κόσμος, ο δικός μας κόσμος, που κρατάει στάση αναμονής και που στέλνει τα “σήματα” του με όποιον τρόπο μπορεί στην κυβέρνηση. Επιπλέον εδώ στα ΜΠΛΟΚΙΑ, έχουμε ξαναγράψει ότι το βασικό διακύβευμα της περιόδου είναι “ο κίνδυνος να βρεθεί η κυβέρνηση «μετέωρη» και χωρίς κοινωνικές συμμαχίες.”
Το “καμπανάκι” χτυπάει για όλους και όλες μας. Το γεγονός ότι ένας πρώτος κύκλος έκλεισε, με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε να κλείσει, δεν σημαίνει ότι μπροστά μας ανοίγει ένας “δρόμος επιτυχίας”. Αυτό δεν μπορεί να γίνει εάν πρώτα και κύρια η ίδια η κυβέρνηση, δεν μπορέσει να πείσει “στην πράξη” τον “δικό της κόσμο” ότι “είναι για αυτόν.”
