Με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις, η μεγάλη πλειοψηφία των Λεσβίων είναι υπερήφανη για την στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια της μεγάλης προσφυγικής κρίσης του 2015. Όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, πέρασαν από τον νησί μας, βρήκαν στήριξη και με την βοήθεια και των κάτοικων του νησιού, δυνάμεις, για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Είναι αλήθεια ότι από τότε υπήρχε μια μικρή μειοψηφία ακραίων μισάνθρωπων που, στις προσφυγικές ροές, έβλεπαν κινδύνους … ισλαμοποίησης … αρρώστιες… σενάρια συνωμοσίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού, τους γύρισε την πλάτη. Έκανε αυτό που η ψυχή και η καρδιά της, της είπε να κάνει.
Η ανθρώπινη αλληλεγγύη δεν δίνεται “υπό όρους”. Είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει. Εδώ δεν έχουν θέση τα “ναι μεν αλλά”. Πολύ περισσότερο, δεν δίνεται χωρίς κόστος. Πάντα αυτός που την δίνει, χάνει κομμάτια δικά του. Αυτό το ξέρουν καλά οι Λέσβιοι. Δεν τους φόβισε όμως. Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες είναι ότι καλύτερο έβγαλε το νησί μας τα τελευταία χρόνια και η μεγάλη προσφορά των κατοίκων του σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά, οι μεγάλες ροές έχουν σταματήσει. Αυτές, με τίποτα δεν μπορούν να συγκριθούν με ότι υπήρχε εκείνο το διάστημα. Ομως, εξακολουθούν να έρχονται άνθρωποι.
Η μεγάλη πλειοψηφία των Λεσβίων, αντιλαμβάνεται πολύ καλά, ότι οι άνθρωποι, κυνηγημένου από την πείνα ή τους πολέμους δεν θα σταματήσουν να έρχονται, όσο εξακολουθούν να υπάρχουν οι αιτίες που τους αναγκάζουν να φεύγουν από τον τόπο τους. Η μεγάλη πλειοψηφία των Λεσβίων, κατανοεί απόλυτα, ότι το νησί μας είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός της πορείας αυτών των ανθρώπων.
Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού, κατανοεί απόλυτα ότι αυτή η στάση τους, τώρα πια, διαρκεί πολύ γιατί υπάρχει η συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία, που τους κλείνει το δρόμο. Πριν από αυτή, η μια μετά τις άλλες, οι Ευρωπαϊκές χώρες, έκλεισαν τα δικά τους σύνορα.
“Να κλείσουμε και τα δικά μας” λένε οι ακραίες φωνές. “Να ή λύση!”. “Να γίνουμε Ευρωπαίοι”, δηλαδή. Πως, όμως, ακόμα και να το ήθελε κανείς, μπορεί να κλείσει τη θάλασσα; Πόσους ακόμα πνιγμένους μπορούν να αντέξουν τα νερά του Αιγαίου;
Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού, θέλει, αυτοί οι άνθρωποι, όσο βρίσκονται, αναγκαστικά, στο νησί μας, να ζουν σε συνθήκες αξιοπρέπειας. Για αυτό άνοιξε την πόρτα στα σπίτια της για να μείνουν όσο χρειαστεί. Για αυτό άνοιξε τα σχολεία τους στα παιδιά τους, για να μπορούν να αισθανθούν και αυτά, όσο αυτό γίνεται, μια κανονικότητα. Η αλληλεγγύη, με άλλες μορφές τώρα, εξακολουθεί να είναι παρούσα στο νησί.
Οι ακραίοι, τώρα, αισθάνονται δικαιωμένοι. “Εμείς σας τα λέγαμε”, λένε με αφορμή το ότι το κάμπ της Μόριας, για ακόμα μια φορά ξεπέρασε, κατά πολύ, τη δυναμικότητα του.
Τι ακριβώς μας λέγανε; Να μην είμαστε αλληλέγγυοι; Να αφήσουμε τους ανθρώπους να πνίγονται; Να μην τους δίναμε ένα κομμάτι ψωμί; Να τους πετάγαμε στη θάλασσα;
Τι ακριβώς μας λένε τώρα; “Να τους διώξουμε”, “να μην πηγαίνουν τα προσφυγόπουλα στα σχολειά μας”, “να μην νοικιάζουμε σπίτια στους πρόσφυγες”. Βρήκαν ευκαιρία και φωνάζουν, αλλά και πάλι, η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του νησιού τους γυρίζει την πλάτη.
Η κατάσταση στο κάμπ της Μόριας πρέπει να αλλάξει και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα. Είναι πάρα πολύ, οι λόγοι που πρέπει να γίνει αυτό! Γιατί,ο χειμώνας είναι μπροστά μας και δεν θέλουμε να πεθάνουν άνθρωποι όπως έγινε και πέρυσι. Γιατί, στις συνθήκες που επικρατούν εκεί, δεν μπορεί να ζήσει κάποιος, με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Γιατί, το πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί, είναι ντροπή για το νησί μας, για όλους μας. Γιατί, όσο υπάρχουν δυστυχισμένοι δίπλα μας, αυτή η δυστυχία μεταφέρεται και σε εμάς. Γιατί, τα χωριά, η Μόρια και η Παναγιούδα, δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος 6.500 ανθρώπων.
Οι ακραίοι δεν πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι. Οι Λέσβιοι τους έχουν γυρίζει για τα καλά την πλάτη. Αυτό που τώρα ζητούν, είναι η αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων. Για ένα σημαντικό κομμάτι συνανθρώπων μας, αυτή η αξιοπρέπεια τραυματίζεται, όσο υπάρχει αυτή η κατάσταση στη Μόρια.
Για αυτό οι Λέσβιοι ζητάνε την αποσυμφόρηση. Με άλλα λόγια, όσοι συνάνθρωποι μας μένουν αναγκαστικά εδώ και για όσο διάστημα χρειαστεί, αυτό να γίνεται με όρους ανθρωπιάς!
