Γραφίδα Υπηρεσίας

Στο προσκλητήριο ήτανε χιλιάδες

πλάι στους απόντες έμπαινε σταυρός… 

Με την άκρη του ματιού μου, την είδα να ακουμπά στον τοίχο. Έκρυψε το πρόσωπό της στην άκρη από το κασκόλ της. Έκλαιγε.

Αρχές δεκαετίας του ’80. Οι μνήμες είναι ακόμα νωπές.  Το Πολυτεχνείο του 1973 δεν είναι σχολική γιορτή, αλλά πρόσφατο βίωμα.

Η φιλόλογος καθηγήτριά μου, είχε ζήσει τα γεγονότα. Κι εκείνη τη μέρα ήταν εκεί, μέσα στο ποίημα της Κωστούλας Μητροπούλου, που μου είχαν δώσει να απαγγείλω

Ό Νίκος κι ο Βαγγέλης κι ο Σταμάτης

κι εκείνος πού τους μίλαγε βραχνά

κι ή κοπελιά πού βρήκαν το όνομα της

σβησμένο στης σχολής τα πρακτικά

Η χορωδία του σχολείου  δίνει τον καλύτερο εαυτό της. Παιδιά της μεταπολίτευσης, γεμάτα ελπίδα για μια ζωή που νομίζουν ότι συνεχώς θα βελτιώνεται. Το απόγευμα είμαστε όλοι στο Δημοτικό θέατρο. Συμμαθητές και φίλοι από άλλα σχολεία. Δεν χωράμε. Στεκόμαστε όρθιοι στους πλαϊνούς διαδρόμους. Τραγουδάμε. Εμείς μαθητές Γυμνασίου, εκείνοι που συμμετείχαν στα γεγονότα του πολυτεχνείου κι εκείνοι που έζησαν τη βία της χούντας. Τραγουδάμε μαζί για τη δημοκρατία, τη ζωή, την ελπίδα. Το Δημοτικό θέατρο σείεται…  

Τα χρόνια πέρασαν. 17 Νοέμβρη 2022. Ένας δεκαεξάχρονος σήμερα το πρωί ετοιμάστηκε να πάει σε μια «σχολική γιορτή». Μέσα στο αυτοκίνητο το ραδιόφωνο παίζει την «Το σφαγείο». Το Πολυτεχνείο του 1973 έγινε ιστορία. Μια αίσθηση απώλειας για εκείνο που τελικά δεν μπορέσαμε…

Κι ένα πείσμα ότι ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ… Το απόγευμα στις 6.30 θα είμαστε στην πορεία. Για το τότε και για το σήμερα…