Γράφει η Τζώρτζια Ρασβιτσου

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί προς όφελός της την υγειονομική κρίση σε βάρος κεκτημένων δικαιωμάτων, κυρίως εργασιακών, όλοι αντιλαμβανόμαστε την περιστολή των ελευθεριών στην καθημερινότητά μας και ότι ο διχασμός εμβολιασμένων- ανεμβολίαστων,  λειτουργεί  αποπροσανατολιστικά στα μεγάλα προβλήματα που έχουμε μπροστά μας.

Τελευταία πολύς λόγος γίνεται για τα δικαιώματα και πολλοί  εμφανίζονται ως οι πραγματικοί και ανυποχώρητοι υπερασπιστές της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης…

Πώς είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι το δικαίωμά ΣΟΥ, ενώ γνωρίζεις ότι το 80% των εγχειρήσεων στα δημόσια νοσοκομεία αναβάλλονται και πολλοί συμπολίτες σου δεν θα προλάβουν να δώσουν καν τη μάχη με τις αρρώστιες τους, παρά μόνο αν έχουν χοντρά πορτοφόλια που τους επιτρέπουν να νοσηλευτούν σε ιδιωτικές κλινικές; Τα δημόσια νοσοκομεία είναι υπερπλήρη. Αυτό δεν έχει σχέση με το δικαίωμά Σου; Οι ευάλωτοι και  όχι μόνο, πεθαίνουν. Ούτε αυτό έχει σχέση με το δικαίωμά Σου;

Το δικαίωμά Σου, θα αποκτήσει νόημα και θα γίνει ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΛΩΝ,  αν υπερασπιστούμε όλοι τη δημόσια υγεία και πιέσουμε την κυβέρνηση, για μόνιμες προσλήψεις ιατρικού προσωπικού. Όσο το θεωρείς μόνο δικό Σου δικαίωμα, και όσο εγωιστικά – ναρκισσιστικά  αυτοαποκαλείσαι υπερασπιστής της ελευθερίας Σου, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή Σου ότι αντιστάθηκες, δίχως όμως να νοιάζεσαι για τους γύρω σου, χωρίς αιτήματα, τόσο ανοίγεις την πόρτα σε αυτό που λες ότι απεχθάνεσαι: στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής.

Επειδή για την Αριστερά η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη, αν θες ν’αντισταθείς, εμβολιάΣΟΥ και βγες στον δρόμο να υπερασπιστείς το νοσοκομείο ΣΟΥ…