Από την άποψη της κοινωνικής κινητικότητας αλλά και διαθεσιμότητας, το κύμα αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, που από την μια άκρη ως την άλλη συγκλονίζει όλη την Ελλάδα, μόνο με τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2010, 2011 και του 2012 κατά του μνημονίου μπορεί να συγκριθεί. Μιλάμε για τον αριθμό των ανθρώπων που συμμετέχουν, το πλήθος των διαφορετικών δράσεων που οργανώνονται, την πολυχρωμία τους και το περιεχόμενό τους.

Αυτό σημαίνει ότι είμαστε άραγε μπροστά στην έναρξη ενός νέου ιδιόμορφου “κινηματικού κύκλου” που έχει συγκεκριμένα πολιτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά, δηλαδή αυτά της απαίτησης για τη συμμετοχή της κοινωνίας μας σε ότι γίνεται και την αφορά;

Θα ήταν λάθος, κατά τη γνώμη μας, να ερμηνεύσουμε αυτή την πρωτόγνωρη συμμετοχή της, ως απάντηση “στην ανικανότητα του κράτους“. Το αντίθετο: Η πλειοψηφία της κοινωνίας μας, αντιλαμβάνεται πολύ καλά αυτό που γίνεται. Αντιλαμβάνεται δηλαδή τους εκβιασμούς που υφίσταται η χώρα μας, αλλά και τον “έκτακτο χαρακτήρα” της κατάστασης και αντιλαμβάνεται ακόμα περισσότερο ότι τώρα είναι η στιγμή, να πάρει πάλι θέση.

Στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν υπάρχει “παρθενογέννηση“: Η σημερινή κινητικότητα της με αφορμή το προσφυγικό, κρατάει από παλιά και αποτυπώνει τις μεταμορφώσεις που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια στον πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας.  Αυτές οι μεταμορφώσεις έχουν θετικό πρόσημο και έρχονται σε σύγκρουση με τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, τον ατομισμό και την αδιαφορία για “τον άλλο”.

Έχουμε κάθε λόγο λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι. Το υπόστρωμα για το αύριο όλων μας έχει ήδη δημιουργηθεί!