Το κίνημα των πολιτών της Λέσβου, ξεκίνησε από το αυθόρμητο κάλεσμα απλών ανθρώπων, που είπαν “δεν πάει άλλο. Κάτι πρέπει να γίνει”. Έφερε πολλούς πολίτες κοντά, που μοιράζονταν την ίδια ανησυχία, την ίδια αγωνία, την ίδια αποφασιστικότητα και πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να κοιτάμε απαθείς.
Άνθρωποι που είχαν ξανασυναντηθεί παλιότερα στις παραλίες, δίπλα στους πρόσφυγες, στις αυτοοργανωμένες δομές φιλοξενίας προσφύγων, στις κοινωνικές κουζίνες, ξανασυναντήθηκαν μέσα στους ελαιώνες της περιοχής της Μόριας. Ανέλαβαν το δύσκολο έργο της διανομής του υλικού που υπάρχει στις αποθήκες των οργανώσεων και παραμένει αδιάθετο. Διότι συμβαίνει το παράδοξο ενώ οι αποθήκες είναι γεμάτες με ρούχα κουβέρτες κλπ, αυτά φτάνουν δύσκολα στους πρόσφυγες.
Η διανομή του υλικού αυτού είναι μια δύσκολη υπόθεση, καθώς οι ανάγκες είναι πολλές, ο πληθυσμός, μεγάλος (20.000), συνεχώς έρχονται καινούριοι άνθρωποι χωρίς κανένα εφόδιο.

Οι κάτοικοι της Λέσβου για μία φορά ακόμα αποφάσισαν να υπερασπιστούν την ανθρώπινη ζωή και να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους.

Το ΚΥΤ της Μόριας ακέφαλο εδώ και μήνες χωρίς διοικητή, είναι υπό διάλυση. Η κατάσταση έξω από το ΚΥΤ είναι τραγικότερη. Τα ασυνόδευτα που έρχονται τις τελευταίες μέρες, τα οποία παλιότερα μεταφέρονταν σε ειδική πτέρυγα, πλέον μένουν μέσα σε σκηνές στους ελαιώνες. Στο έλεος των ιδιαίτερα δύσκολων καταστάσεων.

Η κοινωνία των πολιτών ξαναμίλησε. Μοιραζόμαστε τις σκέψεις κάποιων συμπολιτών μας που αντέδρασαν και αντιδρούν σ’ αυτή την απάνθρωπη κατάσταση. :

Γεωργία Λυμπέρη:

Ξημερώνοντας τ ‘Αγιαννιου με την αύριο των Φώτων….” να δανειστώ τα λόγια του ποιητή από την “πορεία προς το μέτωπο” για να περιγράψω τα μέρη “που δεν έχει καθημερινές και σκόλες” κι αυτά τα μέρη είναι εδώ, στην πόρτα μας… Τόποι και άνθρωποι παρατημένοι, όχι μόνο οι πρόσφυγες αλλά κι οι ντόπιοι… Γιατί αν η εξουσία νοιαζόταν για τους ντόπιους, θα νοιάζονταν και για τους πρόσφυγες. Όταν έχεις 20.000 εξαθλιωμένους ανθρώπους έξω απ την πόρτα σου δεν μπορεί να κοιμάσαι. Αλλά ξαφνικά το “πρόβλημα” έγινε αόρατο ενώ “τριπλασιάστηκε”… Αλλά “τι βαρυγκομάς; αυτοί που ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και τον χαλβά, σ’αυτα πάντα θα γυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτερια τους που δεν έχουνε τελειωμό και στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι… Θα χει μεθαύριο μερτικό δικό του τον ήλιο…. ” .

Τζούλυ Γιαννακέλλη έγραψε στη σελίδα “Βαθύ κόκκινο“:

“Άνθρωποι και σκουπίδια… ‘Η μήπως, άνθρωποι -σκουπίδια, πεταμένοι σε έμψυχες χωματερές, όπου η παγωνιά, η πείνα, η εγκατάλειψη και η αδιαφορία, κυριαρχούν…

Μόρια, Γενάρης 2020. 18748 ψυχές, ανύπαρκτες, αόρατες για τους κυβερνώντες…

Η Μόρια-ντροπή, η Μόρια- όνειδος της “πολιτισμένης” Ευρώπης, υπήρχε για τους δεξιούς εξουσιαστές μόνο προεκλογικά, όταν ο πληθυσμός της δεν υπερέβαινε τους 6.000….

Σήμερα, που ο πληθυσμός της έγινε τριπλάσιος και αργοπεθαίνει υποφέροντας όσο ποτέ άλλοτε, η Μόρια έγινε αόρατη, “εξαϋλώθηκε” …

Δεν μας εκπλήσσουν. Αυτό είναι πάντα το πρόσωπο της εξουσίας. Το θρόνο της χτίζει πάνω στην δυστυχία και την ανάγκη, για τούτο και βαθιά την σιχαίνομαι…
Οπως σιχαίνομαι και τα τσιράκια της, υπάνθρωπους ρατσιστές και φασίστες… και τα λόγια μου πια μαζί τους δεν σπαταλώ…

Μια απεύθυνση – παράκληση έχω μόνο σ’ αυτούς που καταλαβαινόμαστε, που την ίδια γλώσσα μιλάμε…
Την αλληλεγγύη που πατρίδα, θεό και αστείρευτο πλούτο έχουμε τούτη την ώρα, που τα μικρά αγγελούδια της Μόριας υποφέρουν ας τη στείλουμε κοντά τους. Ζεστό να γίνει ρούχο κι αγκαλιά και φευγαλέο χαμόγελο στον παγωμένο κι αδιάφορο κόσμο που τα τυλίγει…”

Σελίνα Κυριακού:

Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να βοηθάω συγκεκριμένη ελληνική οικογένεια που ήξερα ότι είχε ανάγκη ακόμη και στο να θρέψει την έφηβη κόρη τους. Δημιουργήθηκε μεταξύ φίλων και γνωστών ένα «κύκλωμα», που ανέλαβε να τροφοδοτεί το παιδί με τα απαραίτητα τρόφιμα κάθε 15 ημέρες. Στην παράδοση της βοήθειας όμως, ανακάλυψα ότι η οικογένεια αυτή, δεν είχε τα στοιχειώδη σε σεντόνια, κουβέρτες, παπλώματα και ρούχα όταν ο χειμώνας ήταν μπροστά μας. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ που θα τα βρώ στη Μυτιλήνη και έτσι θυμήθηκα μία δομή που ήξερα από παλιά, την περίοδο των μεγάλων προσφυγικών ροών το 2015-16 και ήρθα σε επαφή μαζί τους.

Στην επαφή μου αυτή έμαθα δυο πράγματα πού ήταν η αρχή όλων: το πρώτο ότι έχουν πάρα πολλά είδη τα οποία είναι προς διάθεση και σε Έλληνες που έχουν ανάγκη και ήδη έχουν διαθέσει και διαθέτουν πολλά πράγματα στο Βοστάνειο, που σηκώνει μεγάλο βάρος της προσφυγικής κρίσης, και σε πρόσφυγες βέβαια. Το δεύτερο ότι έχουν τεράστια έλλειψη σε εθελοντές και για το λόγο αυτό δεν μπορούν να κάνουν μαζικά διανομές στη Μόρια.

Και καθώς όλα έρχονται στην κατάλληλη στιγμή, σε λίγες μέρες σε μια τυχαία συνάντηση με γνωστό μου από παλιά, εργαζόμενο σε ΜΚΟ, έμαθα ότι οι νέο – αφιχθέντες στη Μόρια έχουν καταλάβει ένα νέο ελαιώνα και με απλά λόγια είναι αφημένοι εκεί από όλους κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού: δεν τους πλησιάζουν ΜΚΟ, δεν έχουν ούτε καν σκηνές, φαγητό, δεν έχουν ρούχα και φυσικά ούτε κατά διάνοια sleeping bag ή κουβέρτες και παπλώματα. Ο φωτογραφίες που μου έδειξε ο φίλος μου φωτογράφος Knut Bry που βρέθηκε εκεί την παραμονή των Χριστουγέννων, με σόκαραν και ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Κινητοποίησε μέσα μου την Σελίνα του 2015 -16 και μαζί με φίλες προσπάθησα να βρώ τρόπους πως θα μπορούσαμε να οργανωθούμε όλοι εμείς που αναδείξαμε τη Μυτιλήνη σε νησί της αλληλεγγύης, που σίγουρα ζούσαμε εδώ στη Μυτιλήνη , που σίγουρα δεν γνωρίζαμε αυτή την κατάσταση…. Η πείρα μου με έχει διδάξει πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το να φτάσουμε ένα δυο αυτοκίνητα φορτωμένα με πράγματα στο απελπισμένο πλήθος. Σκέφτηκα την ιδέα ενός συστήματος καταγραφής αναγκών από πριν, και σε δεύτερη φάση φόρτωμα από κάποια δομή και διανομή τους σε «εκπροσώπους» των σκηνιτών για να τα διανέμουν οι ίδιοι. Το έκανα μια πρώτη φορά με την φίλη μου την Geraldine, παλιά εθελόντρια από την Ιρλανδία, που από την πρώτη στιγμή μοιραστήκαμε την αγωνία και τον πόνο για την επιβίωση αυτών των «ξεχασμένων» ανθρώπων μπροστά στη βαρυχειμωνιά που ήδη είχε φτάσει στο νησί.

Όταν στις επισκέψεις μας βιώσαμε το πλήθος των ανθρώπων και το τεράστιο μέγεθος των αναγκών, μαζί με την παλιά μου φίλη Τζώρτζια, συν-μαγείρισσα σε αυτοοργανωμένη δομή, κάναμε το κάλεσμα μέσα από το facebook το πρωί της προσπερασμένης Κυριακής, στο ΙΚΑ για να μιλήσουμε ξανά στην καρδιά όλων αυτών των ανθρώπων, που για χρόνια είχαμε βιώσει το δράμα των προσφύγων και είχαμε τρέξει για να προσφέρουμε ό,τι μπορεί ο καθένας. Βασικά τον χρόνο και την ενέργεια του, με κίνητρο μόνο την ανθρωπιά που κρύβουμε μέσα μας, μακριά και έξω από τον επαγγελματισμό των ΜΚΟ και κάθε είδους πολιτική, αν και για εμένα ο ανθρωπισμός είναι από μόνος του η πιο βαθιά πολιτική στάση.

Και σαν υστερόγραφο, μια απάντηση σε όλους αυτούς που θα στείλουν μηνύματα να αφήσουμε τους πρόσφυγες και να ασχοληθούμε με τους Ελληνες που έχουν ανάγκη: για όλους υπάρχει χώρος στην καρδιά μας, υπάρχουν τόσοι τρόποι και οργανώσεις για να προσφέρετε σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, αρκεί να θέλει κανείς να δώσει χρόνο και ενέργεια.”

Έφη Σιαλευρή:

Στην αρχή ακούς ότι απαγορεύεται να μπεις στη Μόρια…μετά ότι είναι ζούγκλα. Μέσα σου ξέρεις, αλλά διστάζεις, αργείς, δεν πας…

Σκέφτεσαι: “απαγορεύεται…δεν φταίω εγώ…ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!” Μετά χειμωνιάζει, πιάνει κρύο, ο κόσμος πια είναι χιλιάδες, έχει καταφύγει στον ελαιώνα και μένει σε καλοκαιρινές σκηνές, και τότε μαζεύονται εθελοντές πολλοί, φίλοι από το ’15 και το ’16, και πας κι εσύ μαζί τους. Και μετά δεν είναι γενικά η Μόρια είναι οι σκηνές μας. Αυτές που καταγράψαμε με τη Μαρία σε 3 ώρες. Οι 26 σκηνές μας. Η 2, η 3, αυτή με τα μωρά τα 6 και 4 μηνών, η 18 με το κοριτσάκι με τα 2 κοτσιδάκια, η 20 με το αγόρι με τις σαγιονάρες, αλλά το μαλλί τρέντυ. Κι έχουν όλες ένα χαρτάκι που γράφει” Έφη+Μαρία σκηνή 2, 3, 18, 20″.

Μετά δεν είναι ούτε καν νούμερο είναι ο Arabzada με το 8μηνίτικο, η έφηβη κοπελίτσα που σε βοήθησε στη μετάφραση για να μπει ο κόσμος σε σειρά για τα παπλώματα και σ’ έπιασε απ’ τη μέση και σου είπε: “you are a very good person” κι εσυ έσκυψες το κεφάλι από ντροπή γιατί σκέφτηκες πού πάει τουαλέτα, πώς πλένεται, ότι θα έπρεπε να ‘ναι στο σχολείο, είναι το μικρό με τα σκασμένα χείλη που τσακώθηκε με τον αδελφό του και κλαίει το άτιμο, όπως εγώ όταν τσακωνόμουν με τον δικό μου αδελφό και πια είναι αργά.

Τώρα ξέρεις στ’ αλήθεια έχει πρόσωπο ο ελαιώνας, δεν μπορείς πια να αλλοθιάζεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Η Μόρια έχει πρόσωπο, αυτό της απόγνωσης και του πόνου των παιδιών, των γυναικών και των ανδρών που ζουν εκεί. Μπορείς εσύ μόνος σου, με τις δυνάμεις σου και την ψυχή σου να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να λες: “προσπάθησα, κάτι έκανα για δυό ανθρώπους, αύριο για περισσότερους…”

Πάντως ψιτ… ΔΕΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΡΩΝ ΟΤΑΝ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

Τις επόμενες μέρες θα δημοσιευθεί το επόμενο κάλεσμα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης των εθελοντών.