70 περίπου χρόνια μετά την υπογραφή της, η Ευρώπη κλήθηκε να εφαρμόσει ουσιαστικά και σε μεγάλη κλίμακα τη “σύμβαση της Γενεύης” για τους πρόσφυγες.

Η υπογραφή της, το 1951, υποδήλωνε ταυτόχρονα και την έναρξη μιας εποχής ελπίδας για την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο όλο. Με την χαρά της νίκης κατά του φασισμού, με ανοιχτές ακόμα τις πληγές από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μια νέα εποχή “ανθρωπισμού” φαινόταν ότι άνοιγε. Είναι η ίδια εποχή, που λίγο πριν ή λίγο μετά έμπαιναν και τα θεμέλια της “ενωμένης Ευρώπης“.

70 περίπου χρόνια μετά και με το πρόσχημα των “διακινητών των προσφύγων” και της “καταστροφής του επιχειρησιακού τους μοντέλου” η “ενωμένη Ευρώπη” αρνείται ουσιαστικά να εφαρμόσει τη “συμφωνία της Γενεύης”. Κλείνει τα σύνορα της στους πρόσφυγες, υψώνει τείχη με την αρωγή της γραφειοκρατίας, ζητά πιστοποιητικά “καλής διαγωγής” από τους κατατρεγμένους που προσπαθούν να βρουν μια καλύτερη ζωή κυνηγημένοι από τον πόλεμο.

70 χρόνια μετά, η νεοφιλελεύθερη και φοβική “Ευρωπαϊκή Ενωση” που επιβάλει στους λαούς της τα “μνημόνια”, σαν μια διαρκή μορφή εσωτερικής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης, αλλά ακριβώς και σαν προέκταση αυτής της αντιμετώπισης που δείχνει στο εσωτερικό της απέναντι στις ανάγκες των πολιτών της, κάνει αυτή τη φορά στο εξωτερικό της, ένα ακόμα βήμα πίσω προς την βαρβαρότητα…

Δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς. Η εποχή των τεράτων κρατάει ακόμα πολύ για αυτό τώρα πρέπει ακόμα περισσότερο εμείς να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε!