Για την οικονομία της κουβέντας να συμφωνήσουμε ότι η ΤΡΑΙΝΟΣΕ έπρεπε να πουληθεί. Μετά την περισυνή ήττα και το νέο μνημόνιο που μας επιβλήθηκε, ήταν από τα βασικά φιλέτα του δημοσίου προς ιδιωτικοποίηση.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν και μόνο για την οικονομία της κουβέντας ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα . Αλλά…

Αλλά 45.000.000;

Ακόμα και αν θα σβηστούν χρέη της εταιρείας, ουσιαστικά πρόστιμα που έχουν επιβληθεί και υποχρεώσεις για επιστροφές επιχορήγησεων 750 εκατ αυτά τα 45 εκατομύρια, δηλαδή η τελική τιμή που πρόσφεραν οι Ιταλοί και έκανε αποδεχτή το ΤΑΙΠΕΔ, τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν;

Μήπως έναν συρμό; Μήπως το γεγονός ότι ο ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι ο μοναδικός πάροχος σιδηροδρομικών υπηρεσιών στην χώρα; Πόσο δηλαδή αποτιμά η “ελεύθερη αγορά” την ετήσια αξία των υπηρεσιών που αυτός προσφέρει; Επιπλέον, με ποιόν τρόπο τις αποτιμά, έστω και σε συνθήκες εποπτίας και μνημονίων;

Ειναι σαφές ότι εδώ υπάρχει ένα σημαντικό θέμα και είναι σαφές ότι όπως και να το δει κανείς, όποια αιτιολόγηση και να υπάρξει,  ΤΑΙΠΕΔ ΔΕΝ υπερασπίστηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση το “δημόσιο συμφέρον”.

Και αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα που κανείς δεν μπορεί να το ξεπεράσει έτσι…