Ο “εκδημoκρατισμός του κράτους”, δηλαδή η ενδυναμώση των δυνατότητων του λαϊκού παράγοντα να μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτό και να να επηρεάζει τους συσχετισμούς εντός του, υπέρ του, ήταν και είναι το ζητούμενο για την αριστερά από καταβολής της.

Χωρίς να ξεχνά ούτε στιγμή, ότι το κράτος, είναι το “μεγάλο κόμμα της αστικής τάξης” η αριστέρα δεν το αντιλαμβάνεται σαν έναν κλειστό στεγανό μηχανισμό που μένει ανεπηρέαστος από τις κοινωνικές δυναμικές και συγκρούσεις.

Προφανώς και υπάρχουν στεγανά, προφανώς και υπάρχουν κρατικοί πυρήνες που είναι επαρκώς και ερμητικά κλειστοί σε οποιαδήποτε επίδραση από το περιβάλλον τους, αλλά μάλλον δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε εκείνη την φάση, όπου ο λαϊκός παράγοντας μπορεί να βάλει στόχο να τους καταχτήσει.

Ο τρόπος με τον οποίο οι κυρίαρχες τάξεις στην Ελλάδα, διαμόρφωσαν την δομή του κράτους (τους) μας δείχνει επίσης ότι αντιλαμβάνονται πολύ καλά το γεγονός ότι αυτό είναι ανοιχτό στην ταξική πάλη. Ο “κομματισμός”, το ¨κράτος λάφυρο” δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απάντηση που έδωσε ο αστισμός της Ελλάδας, σε αυτό το πρόβλημμα, δηλαδή στο πως θα καταστήσει το κράτος (του) ανεπηρέαστο απο τους κοινωνικούς συσχετισμούς.

Και αυτό το έκανε χρησιμοποιώντας τρείς τρόπους ταυτόχρονα: Κρατώντας  κάθε φορά, τις “θέσεις κλειδιά” του κρατικού μηχανισμού  για τον εαυτό του, πιο ειδικά για τον κάθε φορά ¨πολιτικό εκπρόσωπο τους”,  αλλά τατυτόχρανα κλείνοντας ερμητικά τις πόρτες σε οποιαδήποτε παρέμβαση ή έστω και κριτική, για να μην πούμε έλεγχο, από την κοινωνία σε συνδυασμό με έναν ανύπαρκτο ουσιαστικά εσωτερικό μηχανισμό, οργάνωσης και αξιολόγησης,

Ο “νόμος Βερναρδάκη” για “τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης” δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να συμβάλλει στον εκδημοκρατισμό του κράτους. Το αστικού κράτους βέβαια, κανείς δεν το παραγνωρίζει αυτό. Αυτό που ουσιαστικά κάνει, είναι να “ξηλώνει” τον  τρόπο με τον οποίο συγκρότησε το κράτος της η Ελληνική αστική τάξη.

Καταργεί το προνόμιο της να ορίζει αυτή, δια των κομματικών της εκπροσώπων, τους κάθε φορά ανθρώπους της στις “θέσεις κλειδιά”, βάζει στοιχειώδεις κανόνες στη λειτουργία του και ταυτόχρονα ανοίγει τις κλειστές πόρτες του στην κοινωνία, εντάσσοντας στις διαδικασίες λειτουργίας του και κανόνες κοινωνικού ελέγχου.

Από αυτή την άποψη ο “νόμος Βερναρδάκη” δεν είναι ακριβώς η “απονέκρωση του κράτους” που είναι ο πάγιος πόθος της Αριστεράς. Είναι όμως ένας αναγκαίος “αστικός εκσυγχρονισμός” δηλαδή ένα σημαντικό βήμα μπροστά, για τον εκδημοκρατισμό του (αστικού) κράτους, που κάτω από πολλές προϋποθέσεις μπορεί να ανοίξει και  το δρόμο για την “απονέκρωσης” του.