Επί δύο χρόνια οι μύριοι εχθροί της κυβέρνησης την ξεψαχνίζουν, αλλά ουδέν μεμπτόν δεν της βρίσκουν, και αυτό η κοινωνία το ξέρει, όσο και αν κατασκευάζουν ιστορίες δικές τους.
Αντίθετα, οι δικές τους βρομιές βγαίνουν κάθε μέρα στην φόρα από παντού. Από τα ΜΜΕ, το ΕΣΥ, τις λίστες των 10 χιλιάδων ελεγχόμενων με τις καταθέσεις στο εξωτερικό και πάει λέγοντας. Επειδή κάθε προσπάθεια να συγκροτηθεί η δημόσια σφαίρα σημαίνει μια μάχη με τον παρασιτισμό, σημαίνει ξήλωμα του, φέρνει στο φως τις συνήθειες και τα κόλπα μιας μεγάλης κοινωνικής κάστας που κατέστησε αυτήν την δημόσια σφαίρα λάφυρο της.
Σκοπός τους δεν είναι να κερδίσουν καμιά μάχη καθαρότητας: Το εκλογικό τους ακροατήριο είναι μπετοναρισμένο έστω και έτσι λερωμένοι που είναι- άσε που τούς μοιάζει κιόλας. Σκοπός τους είναι να λερώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο συνυπάρχοντας μαζί του σε φαντασιακά δίπολα διαπλοκής. Στην προσπάθεια τους αυτή -που αποτελεί και την κυρίαρχη στρατηγική τους -να ουδετεροποιήσουν, να οδηγήσουν στην αδράνεια ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου της εργασίας δια της καθολικής απαξίωσης της πολιτικής, βρίσκουν εξάλλου πολλούς συμμάχους. Από κόμματα που ούτε θα το περίμενε κανείς, μέχρι, φυσικά, τα ΜΜΕ.
Παλιότερα τέτοιες ανεξήγητες αγορές ακινήτων από ένα αρχηγό κόμματος αποτελούσαν σκάνδαλο πρώτης γραμμής. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου και την αγορά της περίφημης βίλας του. Σε μια πορεία νεοφιλελεύθερης προσαρμογής της οικονομίας, της εργασίας, της άσκησης της εξουσίας, αναδείχτηκε η κλεψιά να θεωρείται μαγκιά.
Η αποστροφή ”το νόμιμον είναι και ηθικόν” του Βουλγαράκη αποτύπωσε με έναν αποφθεγματικό κυνισμό μια πορεία πολλών ετών.
