Οποιασδήποτε καλοπροαίρετος μπορεί να αντιληφθεί, ότι το πραγματικό θέμα της συζήτησης που έχει ανοίξει στην κοινωνία μας, σχετικά με το ασφαλιστικό, αλλά και το φορολογικό, δεν είναι τόσο αυτές καθεαυτές οι μεταρρυθμίσεις, πού όπως έχουμε πει -κατά τη γνώμη μας -, αυτή του ασφαλιστικού που έχουμε μπροστά μας έχει “αριστερό πρόσημο.
Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι το πρώτο μέρος της ζυγαριάς “έσοδα μείον έξοδα” είναι ισχνό με αποτέλεσμα αν μην βγαίνουν οι λογαριασμοί. Και πως να μην είναι, όταν όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων, έχουμε χάσει πάω από μισό της αγοραστικής μας δύναμής και η χώρα μας έχει χάσει πάνω από το 25% του ΑΕΠ της;
Το ουσιαστικό λοιπόν είναι ότι δεν υπάρχουν εισοδήματα, γιατί όπως ο κάθε πρωτοετής οικονομολόγος, αλλά και ο κάθε ένας και η κάθε μια γνωρίζει, κάθε επιχείρηση, στον πίνακα “αποτελέσματα χρήσης” υπολογίζει τους φόρους και τις εισφορές της μετά από έναν μακρύ κατάλογο υπολογισμών, που ξεκινάνε από τα “έσοδα από τις πωλήσεις”.
Να γιατί λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε για την παραγωγική ανασυγκρότηση του νησιού μας.
Γιατί η κρίση και τα μνημόνια έχουν αποσαθρώσει την έτσι και αλλιώς ευαίσθητη οικονομική βάση του νησιού και μαζί με αυτήν τις τοπικές (κοινωνικές και οικονομικές) σχέσεις. Ο αριθμός των ανέργων, που υπολογίζονται σε πάνω από 12.000, έχει ξεπεράσει τις «ανοχές» του νησιού με τέτοιο τρόπο που να θέτει σε κίνδυνο την «βιωσιμότητα» του νησιού τα επόμενα χρόνια.
Αν δεν υπάρξουν άμεσες παρεμβάσεις, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος, ακόμα και όταν ξεπεραστεί η κρίση, η Λέσβος να μην μπορέσει να ανακάμψει!
Και το νησί μας έχει δυνατότητες, η παραγωγική ανασυγκρότηση του νησιού, δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην καλύτερη αξιοποίηση των αυτών των πραγματικών δυνατοτήτων που έχουμε.
- Το αγροτοδιατροφικό παραγωγικό σύμπλεγμα, το τουριστικό, πολιτιστικό σύμπλεγμα, που θα συνδυάζεται και με την ποιότητα ζωής καθώς και το ενεργειακό παραγωγικό σύμπλεγμα, είναι οι τομείς πάνω στους οποίους μπορούμε να χτίσουμε
Αλλά τώρα πρέπει να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά!
Να γιατί μιλάμε για “παραγωγικά συμπλέγματα” που εννοούμε μια ολοκληρωμένη προσέγγιση της παραγωγικής διαδικασίας, που ξεκινάει από τον σχεδιασμό, περνάει μέσα από την παραγωγή και την οργάνωσή της και καταλήγει στην διάθεση και ανταλλαγή του προϊόντος. Ετσι μας απασχολεί πώς θα πρέπει να ενισχύσουμε κάθε επιμέρους φάση, έτσι ώστε αυτή να γίνεται “τοπικά” μέσα από την δημιουργία των αντίστοιχων οικονομικών δραστηριοτήτων.
Βλέπουμε και θέλουμε επίσης τη συνεργασία αυτών των τριών “παραγωγικών συμπλεγμάτων”, δηλαδή το ένα να τροφοδοτεί το άλλο, με το “ενεργειακό παραγωγικό σύμπλεγμα” να τροφοδοτεί τα δύο πρώτα.
Ομως, ποιος “θα κάνει” την παραγωγική ανασυγκρότηση του νησιού;
Οι τοπικές κυρίαρχες τάξεις και στρώματα (στην συντριπτική τους πλειοψηφία μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι αγρότες, κλπ,) βρίσκονται στα όρια της προσωπικής τους επιβίωσης και αδυνατούν να παίξουν (πια) τον ρόλο τους ως τέτοιες (δηλαδή ως τάξεις και στρώματα που ηγεμονεύουν τοπικά) και άρα να είναι αυτές που θα «πάρουν πάνω» τους την μελλοντική ανάκαμψη της τοπικής οικονομίας, άρα και της απασχόλησης.
Για να μπορέσουν αυτά τα “παραγωγικά συμπλέγματα” αφενός μεν να αναπτυχθούν, αφετέρου δε να τα αποτελέσματά τους να είναι προς “όφελος των πολλών”, βασική προϋπόθεση είναι η ενεργητική συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας, σε όλες τις φάσεις του κάθε συμπλέγματος και με πολλούς τρόπους, δηλαδή:
- Συμμετοχή στον σχεδιασμό, μέσα από ανοιχτές διαδικασίες διαβούλευσης
- Συμμετοχή στην παραγωγή, μέσα από την δημιουργία ατομικών και συλλογικών οικονομικών δραστηριοτήτων
- Συμμετοχή στην διάθεση του προϊόντος και την ανταλλαγή, μέσα από την ανάπτυξη και νέων μορφών δικτύων διάθεσης
και τελικά:
Τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας, δηλαδή της παραγωγικής ανασυγκρότησης θα πρέπει να διαχέονται σε όλους και σε όλες και πρέπει να έχουν σαν στόχο την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής όλων μας, μέσω της “επένδυσης” των κερδών σε τομείς χρήσιμους για την τοπική κοινωνία.
Από αυτή την άποψη, μιλάμε για την “αναζωογόνηση του κοινοτισμού”, που είναι μια κατάσταση οικεία στη Λέσβο, μιας και έχουμε πάμπολλα παραδείγματα το πώς παλαιότερα η συλλογικές μορφές δραστηριοτήτων οδηγούσαν στην υλοποίηση έργων ωφελημάτων για την τοπική κοινωνία.
Να μιλήσουμε, λοιπόν, για την παραγωγική ανασυγκρότηση, να μιλήσουμε για το “πως θα μεγαλώσουμε την πίτα” αλλά να μιλήσουμε και για το πώς “θα μοιράσουμε την πίτα”.
Για αυτά είναι η αριστερά!