Διαβάζω την ιστορία αυτου του παιδικού τραγουδιού στην Εφημερίδα των Συντακτών από τον καθηγητή Σύγχρονης Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Γιώργο Μαργαρίτη που κάνει και κάποιους ανάλογους συνειρμούς για τη σημερινή μας κατάσταση.

Το καράβι δεν ήτανε μικρό, ήτανε πολεμικό του γαλλικού ναυτικού: η φρεγάτα «Μέδουσα» που στις 2 Ιουλίου του 1816 με καπετάνιο έναν άσχετο κόμη, έμπιστο του νέου μοναρχικού καθεστώτος, συντρίφτηκε όχι κάπου στη Μεσόγειο που λέει το τραγουδάκι, αλλά στα ανοιχτά των ακτών της Μαυριτανίας όπου μετέφερε εποίκους για τη νέα κτήση της Σενεγάλης. Από τους συνολικά 400 επιβαίνοντες οι 147 κατόρθωσαν να κατασκευάσουν μια αυτοσχέδια σχεδία που ανοίχτηκε στη θάλασσα χωρίς καθόλου νερό και τρόφιμα. Στις 17 Ιουλίου βρέθηκαν οι ναυαγοί από άλλο πολεμικό. Είχαν απομείνει 17 όλοι τους βαθειά αφυδατωμένοι που σε λίγες μέρες πέθαναν. Πρόλαβαν όμως να μιλήσουν για φρικτά και απίστευτα πράγματα που έγιναν πάνω στη σχεδία τις 15 μέρες που περιπλανιόταν στην απέραντη θάλασσα: «Και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος ποιος ποιος θα φαγωθεί οεοέ οε οε»

Εκτός από παιδικό τραγουδάκι, η ιστορία της Μέδουσας έγινε και πίνακας ζωγραφικής. Ο Γάλλος ζωγράφος Τεοντό Ζερικώ εμπνεύστηκε από την τραγωδία και δημιούργησε το πίνακά του τον οποίο ονόμασε «Σχεδία της Μέδουσας». Το πρωτότυπο έργο, που σήμερα κοσμεί το Λούβρο, είναι πολύ μεγάλο, με διαστάσεις 4,19Χ 7,16 μέτρα. Ο Ζερικώ μελέτησε σε βάθος την περίπτωση του ναυαγίου και για να έχει ολοκληρωμένη άποψη για τα όσα διαδραματίστηκαν πάνω στη σχεδία, επισκέφτηκε κάποιους από τους επιζώντες στο νοσοκομείο και ζήτησε να δει κάποια από τα πτώματα στο νεκροτομείο.