Με το τέλος της αξιολόγησης και την έναρξη της διαδικασίας διευθέτησης του χρέους διαμορφώνονται οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να ανοίξει ένας νέος «ενάρετος» αναπτυξιακός κύκλος
Η κυβέρνηση θα έχει τη δυνατότητα άμεσα και πάντως πριν το τέλος της χρονιάς να ρίξει ταυτόχρονα στην οικονομία όλα τα διαθέσιμα “λιανοτουφεκά” της: Δεν είναι μόνο τα 3,5 δις που θα διοχέτευαν για την αποπληρωμή χρεών προς τους διώκτες, είναι και το ΕΣΠΑ αλλά και πόροι από το πακέτο Γιούνκερ. Θεωρεί ότι το σύνολο αυτών των πόρων μπορεί να έχει τέτοια αποτελέσματα που θα είναι ικανά να αμβλύνουν τις όποιες υφεσιακές επιπτώσεις των πρόσφατων μέτρων και να αναστρέψουν το κλίμα που υπάρχει σήμερα.
Όμως το οποίο σενάριο επιτυχίας προϋποθέτει εκτός από τους πόρους και τους «φορείς της ανάπτυξης» δηλαδή τους ανθρώπους που θα αναλάβουν να «βάλλουν μπρος τη μηχανή». Για να λειτουργήσουν ως «ευκαιρίες» όλοι αυτοί οι πόροι πρέπει «οι άνθρωποι» να δουν τον εαυτό τους σε αυτούς και επιπλέον αν έχουν τη δυνατότητα να τους αξιοποιήσουν.
Σε άλλες εποχές θα ήταν φυσιολογικό να περίμενε κανείς ότι η αστική τάξη της χώρας, δηλαδή οι πλούσιοι θα ήταν αυτοί που θα έτρεχαν να αξιοποιήσουν πρώτοι τις ευκαιρίες. Όμως έχουμε την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει τώρα ή τουλάχιστον δεν θα γίνει στον ίδιο βαθμό που θα περιμένει κανείς σε άλλες εποχές.
Η αστική τάξη της χώρας είναι μεν μια «κρατικοδίαιτη τάξη» που αναπαράγεται μόνο εφόσον υπάρχει αντίστοιχη κρατική βοήθεια ταυτόχρονα όμως αναζητά και ένα ασφαλές για αυτή, πολιτικό περιβάλλον. Θα μπει στην «υπόθεση της ανάπτυξης» μόνο εφόσον έχει ισχυρές διαβεβαιώσεις δεν πειραχτούν τα κεκτημένα της, ότι θα έχει μια κυβέρνηση δική της, στο πλάι της. Παρά τις κατά καιρούς φιλοφρονήσεις είναι εμφανές ότι τη σημερινή κυβέρνηση ούτε την εμπιστεύεται και πολύ περισσότερο δεν την θεωρεί «δική της».
Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος, αυτή η ευνοϊκή αντικειμενική κατάσταση στη οποία θα βρεθούμε το αμέσως επόμενο διάστημα να μείνει μετέωρη ακριβώς γιατί δεν θα υπάρχουν οι ανάλογοι φορείς της ανάπτυξης;
Ναι, αν η κυβέρνηση «επενδύσει» μόνο στους «παραδοσιακούς» φορείς της ανάπτυξης και περιμένει από αυτούς να «βάλουν μπροστά τη μηχανή».
Όχι, αν στραφεί άμεσα και στους φυσικούς της συμμάχους, δηλαδή στον κόσμο της εργασίας στους ανέργους στους μικρούς επαγγέλματος και επιχειρηματίες. Με άλλα λόγια αν δεν κινηθεί τάχιστα σε μια κατεύθυνση που λέει, ότι αν ο αστισμός της χώρας, είναι απρόθυμος και δεν θέλει ή δεν μπορεί, ο κόσμος της εργασίας είναι εδώ και μπορεί.
Αν (π.χ.) σήμερα υπήρχε η δυνατότητα και ολόκληρο το αναγκαίο υποστηρικτικό πλαίσια έτσι ώστε να μπορούν να αναλαμβάνουν την διεύθυνση των επιχειρήσεων οι εργαζόμενοί τους, τότε ο κάθε επιχειρηματίας που με δόλο πτωχεύει την επιχείρηση του θα το σκεφτότανε δίπλα και τριπλά.
Αυτός είναι κατά τη γνώμη μας και ο λόγος που η κυβέρνηση πρέπει να βιαστεί και να διαμορφώσει το νομικό πλαίσιο για την λεγόμενη «κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία» καθώς επίσης και τα αναγκαία χρηματοδοτικά εργαλεία όπως είναι οι μικροπιστώσεις, που θα είναι απολύτως φιλικά στις πρωτοβουλίες των «από κάτω».
Αν σε κάτι λοιπόν πρέπει να προχωρήσει γρήγορα η κυβέρνηση είναι να εμπιστευτεί τον κόσμο της εργασίας και να κάνει την νέα ανάπτυξη υπόθεση αυτού του κόσμου.
